หลี่เหมยซินกอดอกผิวปากอารมณ์ดี เดินตรงไปหาจางเยว่หมิงกับครอบครัวของนางที่รถม้า “คุณหนูหลี่ได้รับบาดเจ็บหรือไม่เจ้าคะ”
“เรื่องเล็กน่า..” ฉันตบไหล่จางเยว่หมิงเบาๆ อย่างลืมตัวว่านางไม่ใช่ฝ้ายเลยเก็บมือของตัวเองเข้าที่ หันไปทักทายบิดามารดาของจางเยว่หมิง
“คารวะท่านลุงท่านป้าค่ะ เมื่อครู่หากเป็นการยุ่งวุ่นวายเรื่องของพวกท่านมากไป ข้าขอโทษนะเจ้าคะ ที่ทำไปเพราะเป็นห่วงพวกท่านกับเยว่หมิงจริงๆ หากพวกท่านอยู่ตระกูลจางต่อมีหวังได้ล่มจมไปพร้อมพวกเขาแน่ๆ เจ้าค่ะ”
“ข้าได้ยินข่าวทั่วเมืองต่างบอกว่าคุณหนูสูญเสียความทรงจำเก่า คุณหนูหลี่ทราบเรื่องวางยาได้อย่างไรหรือ” บิดาของจางเยว่หมิงถามอย่างสงสัยแต่ไม่มีเจตนาอื่นแอบแฝง
“เรื่องนั้น..” จริงๆ เรื่องที่คุณหนูจางผู้นั้นวางยาปลุกกำหนัดใส่เว่ยเหยียนเฟิ่งจะเกิดขึ้นในงานเลี้ยงชมบุปผาน่าจะอีก15วันหลังจากนี้ล่ะ มันมาจากความทรงจำอดีตชาติของฉันซึ่งตอนนั้นเขาเอาต
