เสร็จแจ๋ว

ประชด

แจ๋วส่ายหัวชายเลียติ่งหูก่อนจะเริ่มบทรักเกมสวาทกับเธอใหม่อีกครั้ง

หลายชั่วโมงต่อมาชายที่กำลังเดินลงมาทานข้าวเขายักคิ้วให้แจ๋วที่กำลังเตรียมอาหารบนโต๊ะแจ๋วเชิดหน้าหนี

"แจ๋วไปตลาดให้ฉันหน่อยได้ไหม" วิไลหันไปบอกแจ๋ว

"ไปตลาดเหรอคะคุณนายอยากจะรับประทานอะไรคะ" เกือบลืมเพิ่นให้เว้าภาษากลางเดี๋ยวมีคนบ่เข้าใจ

"ก็หลายอย่าง..เอานี้ไป"

ผมมองไปที่แจ๋วเธอยื่นมือไปรับกระดาษโน๊ตแล้วอ่าน

"ป๊าด..คือหลายคักแท้ค่ะคุณนายแล้วแจ๋วจะกลับมาจั๋งได๋ค่ะ" คนรวยนิมีเงินซื้อของหลายคักเนอะ งึกคักเด้เงินคือบ่หล่นทับข่อยแน่จักล้านสองล้าน

วิไลยิ้มเธอแอบมองชายที่กำลังมองแจ๋วแล้วพูดเสียงดัง

"ก็ให้ตาชายไปส่งเธอที่ตลาดสิแจ๋วได้ไหมชาย...หรือลูกอยากจะลองเปิดหูเปิดตาบ้างก็ดีนะไหนๆ วันนี้ก็เป็นวันหยุดทั้งที่ออกไปเป็นเพื่อนแจ๋วหน่อยสิลูก" คุณนายวิไลหันไปถามชายเขายิ้มแล้วหันไปมองแจ๋ว

"ก็ดีเหมือนกันนะครับ....อยากออกไปเดินเล่นข้างนอกพอดี" ผมยิ้มให้แจ๋วแต่เธอกับเชิดหน้าเดินหนีออกไปข้างนอกเด็กจริงๆ ด้วยผมรีบลุงขึ้นแล้วเดินตามแจ๋วออกมาด้านนอก

"ขึ้นรถสิแจ๋ว" ผมบอกแจ๋วเธอหันมามองผมแล้วเดินเข้ามาหา

"คุณชายไม่ต้องไปกับแจ๋วก็ได้นะคะ...แจ๋วไปคนเดียวได้นั่งวินแป๊บเดียวค่ะ" ป๊าดคนอย่างอีแจ๋วกล้าปฏิเสธผู้ชายหล่อๆ บ่แม่นอีหยั่งดอกอยู่กับคุณชายข่อยเหมื่อยปวดขาปวดเอว

"อย่าเรื่องมากสิแจ๋ว" ผมเดินเข้าไปหาแจ๋วเธอรีบก้าวถอยหลังจนหลังไปจนกับประตูรถ

"คุณชายจะทำเฮ็ดหยั่งค่ะ...อยู่หน้าบ้านค่ะตอนนี้อยู่หน้าบ้านเดี๋ยวคุณนายก็มาเห็น" โอ๊ยข่อยคือมาปวดหัวกับคุณชายคักแท้

"เธอกลัวด้วยเหรอแจ๋ว..." ผมก้มลงกระซิบข้างหูแจ๋ว

"บ่ค่ะ สิยอมขึ้นรถไปกับคุณชายกะได๋ค่ะ" คือรู้สึกเสียวหลักแปลกๆคิดไปเองบ่เฮา

"รีบๆขึ้นสิแจ๋วหรือจะให้ฉันดันเธอขึ้น" ผมกระซิบบอกแจ๋ว

"ขึ้นแล้ว ขึ้นแล้วเป็นตาซัง"

"หมายถึงรักเหรอ" ชายยิ้มหวาน

"บ่ค่ะ เป็นตาซังแฮง บ่ตาฮักค่ะ ดีแล้วที่คุณชายบ่เข้าใจแจ๋วขี้คานอธิบาย" ปวดหัว

"ไม่ตาฮักได้ไง ก็เห็นครางเรียกชื่อฉันทั้งคืนคุณชายอย่างนั้น คุณชายอย่างนี้"

"แจ๋วบ่ได้ครางเด้อค่ะ"

"แน่ใจ ลองครางดูใหม่มั้ย"

"ตลาดวายแล้วค่ะ วายแล้ว" แจ๋วรีบเปิดประตูรถเข้าไปนั่งข้างในอย่างรวดเร็วทำไมผมถึงรู้สุกมีความสุขเวลาที่ได้แกล้งเธอกันนะแบบนี้คงต้องแกล้งแจ๋วบ่อยๆ แล้วสิ

ที่ตลาดชายมองไปที่แจ๋วที่กำลังพูดคุยกับพ่อค้าแม่ค้าที่ตลาดราวกับว่าเธอรู้จักกับพวกเขามาก่อน

"แจ๋วมาซื้ออะไรวันนี้" แม่ค้าร้านปลาสดถามแจ๋วที่กำลังเลือกซื่อปลาแจ๋วยิ้ม

"คุณนายอยากกินปลาทอดราดน้ำพริกจ๊ะเอื้อยมีปลานิลงามๆสดให้ข่อยบ่" แจ๋วถามชายขมวคิ้ว

"นี่..ทำไมเธอดูสนิทกับคนที่นี้จังเลย" แจ๋วหันมามองผมเธอหัวเราะ

"โอ๊ยคุณชายแจ๋วมาตลาดทุกวันนะคะ จะไม่ให้รู้จักหรือสนิทกันได้ไงใช่มั้ยพี่สาว"

"แม่นแล้ว" แม่ค้าขายปลาพูดกับแจ๋วราวกับเป็นคนสนิทกันชายมองดูปลาเขาชี้ไปที่ปลาตัวหนึ่งแต่ก็ต้องตกใจที่จู่ๆแจ๋วก็ตีมือเขา

"โอ๊ยตีฉันทำไมแจ๋ว"

"คุณชายเลือกบ่เป็นกะบ่ต้องเลือกเด้อค๊า..ปลาที่คุณชายเลือกมันบ่สดเข้าใจบ่ค่ะตามันต้องใสๆแบบนี้" แจ๋วยกปลานิลดวงตาของมันใสดูสดใหม่ชายพยักหน้าเข้าใจ หลายชั่วโมงต่อมา

"เหนื่อยเหรอแจ๋ว" ผมหันไปถามแจ๋วหลังจากที่เธอพึ่งเอาของขึ้นไว้ท้ายรถแจ๋วหันมามองผม

"คุณชายทำอะไรคะ" เอาอีกแล้วคุณชายนิ

"ฉันก็เช็ดเหงื่อให้เธอไง ดูสิเต็มหน้าเธอไปหมดแล้ว"

"....." โอ๊ยใจข่อยมันเต้นแฮงแท้ดังตุบ ตุบ เลย

"หิวไหมเดี๋ยวฉันจะพาเธอไปหาอะไรกิน" มาซื้อของเกือบทั้งวัน ยังเหนื่อยขนาดต้องหิวบ้างล่ะดูสิผอมก็ผอมไม่รู้ว่าทานข้าวบ้างรึเปล่าฉันควรให้เธอทานข้าวเยอะๆจะได้จับเต็มไม้เต็มมือ

"ก็นิดหนึ่งค่ะคุณชาย...คุณชายจะเลี้ยงแจ๋วเหรอคะ" แจ๋วยิ้มหวานชายโน้มหน้าเข้าไปใกล้จนปลายจมูกของเขาจนกับจมูกของเธอเขาเอื้อมมือไปจับไหล่เล็กแล้วลูบเบาๆ

"แล้วอยากให้ฉันเลี้ยงไหมล่ะ...โอ๊ยยแจ๋วฉันเจ็บนะ" ผมรีบถอยห่างแจ๋วก็เธอเล่นเหยียบเท้าผมแบบนี้ก็เจ็บนะสิแสบนักนะแม่ตัวดี

"อย่ามาหื่นแถวนี้เด้อค่ะ เห็นบ่คนบักหลายเฮ็ดอีหยั่งกะคิดแน่อายเขาบ่" ป๊าดคักแท้

แจ๋วบ่นให้ชายเธอรีบเปิดประตูเข้าไปรอในรถชายยิ้มเขาคิดในใจว่าจะต้องเอาคืนเธอ

"พี่ชาย" แต่ทว่าทั้งสองก็ชะงักชายหันกลับมองที่ต้นเสียง

"ดาด้า"

ดาด้าเป็นนางแบบสาวไม่มีใครไม่รู้จักเธอ เธอเป็นนางแบบสาวที่มีหุ้นสวยดวงตาคมไม่ว่าเธอจะรับงานไหนก็ดังเป็นพลุแตกเขาและเธอสองคนเคยเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันมาก่อนแต่ที่เหมือนกันที่สุดคือเธอยังไม่มีแฟนไม่ว่าเธอจะมีคนมาคอยตามจีบเธอมากแค่ไหนเธอก็บอกไปว่ายังไม่พร้อมแต่ความจริงคนที่เธอแอบรักคือชายแต่ไม่ว่าเธอจะยั่วเขาอย่างไงก็ไม่เคยสำเร็จเลยสักคนรวมทั้งแม่ของเขาก็ยังไม่ค่อยชอบเธอเท่าไรทั้งยังบอกว่าไม่อยากมีลูกสะใภ้ที่แต่งตัวโป๊

"พี่มาทำอะไรที่นี้...ปกติพี่ไม่ชอบออกมาทำอะไรในที่แบบนี้ไม่ใช่เหรอ"

"พอดีพี่พาแจ๋วมาซื้อของไว้ไปทำอาหารเย็นนะแล้วดาด้าล่ะมาทำอะไร" ดาด้ายิ้มเธอเดินไปหาเขา แจ๋วมองไปที่ทั้งคู่

"....." โอ๊ยเนอะฮ้อนกะฮ้อนเบิ่งเพิ่นใส่เสื้อผ้าเห็นนมเห็นไปหมด อาหารตาลาบปากผู้ชายคักๆ

"แจ๋ว..." ดาด้าหันไปมองแจ๋วตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะหันไปยิ้มให้ชายที่มองมาที่เธอ

"ใช่"

"ที่แท้ก็แค่คนใช้" ชายหน้านิ่งไปครู่หนึ่งเขามองไปที่แจ๋วที่ดูเหมือนเธอจะร้อนแต่พอจะก้าวเข้าไปหา ดาด้าก็เข้ามาขว้างเธอรีบควงแขนเขาแจ๋วมองไปที่ดาด้าที่ควงแขนเขาเหมือนคนเป็นแฟนกัน

"พี่ชายไปทานข้าวเป็นเพื่อนดาด้าหน่อยสิคะ.."

"พี่มีธุระต้องไปทำต่อ" ดาด้าหน้าเสียที่ชายจับแขนเธอออกเขาเดินไปหาแจ๋ว

"คุณชาย แจ๋วหิวข้าวขอไปซื้อส้มตำตรงนั้นได้มั้ยคะ" ผมมองไปที่ร้านส้มตำข้างทางเขาอุสาจะพาเธอไปทานอาหารหรูสักหน่อย

"ทำไมล่ะเธอไม่อยากทานอาหารหรูๆเหรอ อีกอย่างฉันบอกว่าฉันจะเลี้ยงเธอไง"

"แจ๋วอยากกินส้มตำค่ะ คุณชายเด้อค่ะแจ๋วอยาก" ผมมองไปที่มือของแจ๋วเธอกำลังลูบอยู่ที่แขนของผมแล้วดูสิพูดซะหวานเชียว แบบนี้เขาเรียกว่ามีอ่อยหรือเปล่า

"ได้สิ" ผมยิ้มให้เธอ

"ทำอะไรกัน" แจ๋วหันไปมองดาด้าที่เดินมาหาเธอกับชาย ดาด้าหันไปมองแจ๋วด้วยสายตาไม่พอใจชายไม่สนใจดาด้า เขาจูงมือแจ๋วไปซื้อส้มตำข้างทาง ดาด้าได้แต่ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นชายจับมือกับสาวใช้ แจ๋วหันมายิ้มทำหน้าตาล้อเลียนจนดาด้าทนไม่ไหว

"มันต้องมีอะไรแน่พี่ชายไม่มีวันลดตัวไปกินของเหม็นเน่าแบบนั้นหรอก" ดาด้าเธอรีบวิ่งไปชายกับแจ๋ว ที่ร้านส้มตำแจ๋วงงเธอมองไปที่ดาด้าที่นั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามหน้าตาเฉย

"พี่ชายทานอาหารพวกนี้เป็นด้วยเหรอคะ ดาด้าว่ามันไม่เหมาะกับคนรวยแบบเรานะคะ" ดูร้านสิกินลงเข้าไปได้ไง

"พี่ว่ามันก็รสชาติไม่ได้เลวนะ อร่อยด้วยใช่มั้ยแจ๋ว" ชายหันไปมองแจ๋วเธอพยักหน้าเพราะมัวแต่สั่งอาหาร

"เอาตามนี้เลยเด้อขอเผ็ดๆแซ่บๆ" แจ๋วหันไปบอกแม่ค้าขายส้มตำแล้วหันมายิ้มให้ชายกับดาด้า

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

"แจ๋วขอน้ำหน่อย.." ดาด้าที่เผ็ดจนร้องไห้เธอมองไปที่ชายที่แย่งเอาแก้วน้ำของเจ้าไปดื่มทั้งที่มันอยู่ในมือแจ๋วและที่สำคัญแจ๋วพึ่งจะดื่มมันไป

"พี่ชายนั้นมันแก้วน้ำคนใช้นะคะ" พี่ชายดื่มลงไปได้ไง

"อ๊า..แจ๋วฉันเผ็ด" ทำไมคนอีสานถึงกินแบบนี้นะโอ๊ยเผ็ด

"คุณชายก็ไม่บอกแจ๋วเองนิค่ะว่าทานเผ็ดไม่ได้ แจ๋วจะได้สั่งของเด็กอนุบาลให้" ชายหันไปมองแจ๋วเขาจ้องเธอเหมือนหาเรื่องก่อนจะกระซิบบอก

"ของฉันไม่ใช่เด็กอนุบาล"