เขาเลยอดเอ่ยไม่ได้
“แต่ว่ามันเสียเวลานะครับคุณ ไหนๆก็มาสมัครงาน แล้วก็เหนื่อยอย่างนี้ ผมหวังดีกับคุณนะคุณณี ก็เลยอยากให้คุณสบาย แล้วกลับถึงบ้านเร็ว”
“แหม.. ถ้ากลับบ้านเร็วเพราะต้องพึ่งพาคนอื่น มณีรัชดาก็ไม่ต้องการเหมือนกัน ฉันอยากทำอะไรที่เป็นส่วนตัวมากกว่าค่ะก็หมายความว่าไม่อยากจะใคร่ใฝ่สูงสักเท่าใดนัก อีกอย่างรถคันหรูของคุณมันโก้หรูเกินกว่าฐานะของดิฉัน..จอดเถอะค่ะ ดิฉันจะลงตรงนี้ละ”
เมื่อถึงใกล้ปากซอยแล้ว และเห็นรถราบนท้องถนนใหญ่วิ่งกันขวักไขว่ มณีรัชดาเลยร้องขึ้น เขาจึงหันมาทางหล่อนด้วยความรู้สึกที่ขัดอกขัดใจยิ่งนัก แต่ก็ยอมจอดให้ ไม่งั้นแม่คุณคงได้แหวหนักเอ็ดตะโรใส่เขาแน่ เพราะท่าทางมณีรัชดาไม่คิดจะกลัวเขาสักนิด แม่สมันน้อย..ฮึ
เมื่อจอดแล้ว มณีรัชดาเปิดประตูผลักออก ก่อนจะเอ่ยบอกเขา
“ขอบคุณในความเป็นสุภาพบุรุษของคุณมากนะคะ คุณวิภัส ที่ใจดี ยอมมาส่งณีถึงหน้าปากซอย อย่างที่บอก ณีข
