เพลิงรักพญามาร

“ณี ครับ ทางนี้ พลอยู่นี่” เสียงตะโกนเรียก ดังขึ้น พร้อมกับการยกมือโบกให้ทำให้ร่างบางหันไปมองทางนั้นทันที เขานั่งอยู่ที่เก้าอี้ม้านั่งหินอ่อนกลางสวนสาธารณะ ใจกลางกรุงแห่งนี้ “เพราะพลไม่อยากให้ใครรู้ว่าเรานัดกันมาเจอที่นี่” และมณีรัชดาพยักหน้าคาดเดาเอาว่าพี่ชายของเขาที่มีอคติ และเป็นผู้ชายที่ใจร้ายเห็นแก่ตัว มณีรัชดารู้สึกเกลียดผู้ชายแบบนี้ขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผลเลยหากแต่ว่าอีกด้านหนึ่งจริงๆแล้วทั้งคู่ไม่รู้เรื่องเลยการสะกดรอยตามเพื่อให้ทราบความจริงเพราะภาพนั้นจอมภูได้เฝ้าสะกดรอยตามน้องชายเพื่อให้รู้แน่ชัด อย่างที่ใจสงสัย เขาเป็นคนที่ชอบจุ้นจ้านกับชีวิตของส่วนตัวของน้องชายมานานแล้ว ในฐานะที่เป็นพี่ชาย พร้อมเขารู้ด้วยว่านี่ภูวพลแอบเข้าไปจอดรถหลบอยู่ที่อาคารตรงกันข้ามกับสวนสาธารณะแห่งนี้เจ้าน้องชายตัวดีฮึมันแอบนัดพบกับผู้หญิงแบบนี้นี่เองที่แม่ของเขาคาดการไม่ผิดเป็นผู้หญิงที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าเสียด้วย และพ่อแม่ต้องการให้ภูวพลไปเรียนต่อที่ต่างประเทศมากกว่า ตอนนี้เขาอยากเห็นหน้าค่าตา ผู้หญิงคนนี้ เหลือเกิน แล้วหล่อนคิดยังไงกับน้องชายของเขาบ้างล่ะทำให้จอมภูครุ่นคิดขมวดและกำลังจะพุ่งไปหาเป้าหมาย คิดอย่างเดียว ว่าผู้หญิงแบบนี้จะมาหลอกน้องชายของเขา เพราะเห็นฐานะร่ำรวย “นี่ ณี ครับ พวกเรา ก็เรียนจบกัน แล้วณีล่ะรู้สึก ยังไง” เขาถาม “ อ้าว ณี ก็ ดีใจแล้วก็สบายใจมากที่สุด สิคะ เพราะ ไม่ต้องแบกภาระเรื่องเรียนอีกแล้ว ตอนนี้ ณีก็กำลังหางาน ทำ และไปสมัครงานทิ้งเอาไว้ก่อน เขาจะได้เรียกตัวเร็วๆไงคะพล” หล่อนตอบเขาน้ำเสียงร่าเริง “พลอยากจะพาณีไปหาพ่อกับแม่เหมือนกันให้ท่านรู้และสบายใจว่าณีมีงานการทำแล้วถึงกำลังจะหางานก็เถอะ อีกหน่อยก็คงได้” หล่อนยิ้มแห้งๆให้เขา เข้าใจดีว่า ภูวพลรักหล่อน มาก และมณีรัชดาก็รักเขาไม่น้อยเช่นกันแต่รู้ว่าฐานะขวางกั้น ความไม่พร้อมของหล่อน ฐานะที่แตกต่าง พ่อแม่เขาไม่ได้ยอมรับมณีรัชดาจึงไม่ให้ความหวังในเรื่องนี้แก่ตัวเองและพยายามที่จะเลิกคิด หากแต่ว่าคนจุดประกายมุ่งมั่นปรารถนาในตัวหล่อนทุกครั้งคือภูวพล เพราะเขารักหล่อนมาก อย่างที่บอกว่ารักสุดสวาทขาดใจเลยทีเดียวถ้าไม่ได้หล่อนมาครอบครอง ตอนนี้หล่อนกับเขาเป็นแค่แฟน ไม่มีสัมพันธ์เกินเลยเถิดกว่านั้น เพราะมณีรัชดาไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายที่คิดจะผูกพันกับผู้ชายที่ตนเองรักด้วยความใคร่ ทอดกายลงนอนกับเขา อย่างไม่เหมาะสม ประเพณีวัฒนธรรมต่างหาก หล่อนต้องรักนวลสงวนตัว หากภูวพลรักเธอแท้จริง เขาต้องอดทนรอให้ถึงโอกาส ทุกครั้งภูวพลวางตัวดีสม่ำเสมอเป็นสุภาพบุรุษที่หล่อนยอมรับว่าเขาจริงใจ “ขอบใจพล ที่ให้กำลังใจ แต่เรื่องไปหาพ่อแม่ของพล ณีว่ารอก่อนเถอะ” หล่อนปฏิเสธการร้องขอเขา จนภูวพลแปลกใจ “ทำไมล่ะ ณี หรือว่าไม่รักพลแล้ว” เขาถามในสิ่งที่หล่อนต้องคิดหนัก บอกตัวเอง มณีรัชดาต้องมีสติ อย่าเอาอารมณ์เป็นที่ตั้ง ทั้งๆที่เขารู้ว่าพ่อแม่ของเขาไม่ปลื้มตัวหล่อน เรียกว่าไม่ชอบหน้าเลย “พล ความรักไม่ใช่เรื่องเล่นขายของ อนาคตข้างหน้า ยังอีกยาวไกล” หล่อนตอบให้เขาได้คิด “ณี หมายความว่ายังไง” เขาเงี่ยหูฟัง แต่ก็ทำหน้าเหมือนไม่พอใจ “เราต้องเรียนรู้ และศึกษาใจกันอีกนานค่ะ พล” คำของมณีรัชดา ทำให้เขาโหวงไปหมด ถ้าหล่อนไม่เอ่ยจะดีกว่า เขาไม่ต้องการ คำว่าจากพรากหรือเลิกรา “จ้ะพลจะรออดทนจนถึงวันที่เราได้อยู่ด้วยกัน” คำพูดของเขามณีรัชดารู้ว่าเปี่ยมด้วยความหวัง แต่หล่อนให้อนาคตตัดสิน ถึงแม้จะรักและชอบเขาบ้าง แค่หล่อนก็คิด เผื่อว่าชีวิตนี้มีความไม่แน่นอน เพราะเขาหรือหล่อน นั้นอาจได้พบเจอคนที่ดีกว่า “ทำไมเงียบไปล่ะ” มณีรัชดามาพบกับภูวพลเรื่องนี้ ด้วยเรื่องนี้ หล่อนรู้ว่าพ่อแม่ของเขาไม่ชอบหล่อน “กลับเถอะ” หล่อนบอกเขา จะกลับบ้าน บ้านของหล่อน อยู่ไกลมาก ขณะที่ภูวพลอยู่ในเมือง “ทำไมรีบกลับ” ภูวพลอิดออด “คุยกันรู้เรื่องแล้วนี่” “พล อยากพาณีเข้าไปเดินช็อปปิ้งต่อ” “ณีไม่อยากเที่ยวและไม่หิวอยากกลับบ้านมากกว่า” สีหน้าของภูวพลจ๋อย ที่คิดว่าหล่อนจะไปกับเขาต่อ “งั้นพล ไปบ้านณีด้วย” หล่อนหันมามองเขา “อะไรของพลนี่ ถ้าจะไปบ้านณี ทำไมต้องนัดณีมาที่นี่ด้วย” หล่อนมองเขาอย่างแปลกใจ “พลขอโทษ อยากไปบ้านณีจริงๆ” “ไม่ได้หรอก” มณีรัชดาเสียงแข็ง กลับไปนี่หล่อนต้องซักผ้าของหล่อนอีก “ณีไม่ได้ว่างอยู่เฉยๆนะณีต้องกลับไปซักผ้า” หล่อนบอกเหตุผลเท่านี้มณีรัชดาก็สบายใจอย่างมาก เมื่อเขาทำตามคำมั่นของเธอและเธอไม่คิดจะผูกพันพลไว้ด้วยอะไรทั้งสิ้นเพราะไม่แน่ใจเรื่องครอบครัวเขา แต่สิ่งที่เขาผูกพันใจหล่อน นั้นได้คือความรักหนึ่งเดียว ที่หล่อนทราบอยู่แก่ใจ และอีกภาพหนึ่งคือเขาจอมภูซึ่งหลบซ่อนอยู่ทางเบื้องหลังขบกรามกรอดๆด้วยความแค้นเคือง ที่ผู้หญิงคนนี้คิดจะรวบหัวรวบหางน้องชายของเขา ตามสังเกตคนทั้งคู่แล้วจอมภูต้องตามไปบ้านผู้หญิงคนนี้ ว่าหล่อนพักอยู่กับใคร จอมภู ไม่ต้องการให้ เป็นแบบนี้ผู้หญิงคนนี้คงเอากับดักความสวยมาหลอกล่อน้องชายของเขาจนหลงใหล เจ้าพลคงถูกหล่อนปั่นหัวให้ลุ่มหลงรักใคร่จนโงหัวไม่ขึ้น โธ่เอ๋ยภูวพลไอ้น้องชายนายช่างเป็นคนโง่เหลือเกิน และมองเห็นภาพ ที่ทั้งคู่จากลากันแล้วและจอมภูทิ้งช่วงระยะประมาณเจ็ดก้าว จากนั้นเขาแกล้งเดินตามหล่อนแบบสะกดรอยตามห่าง หล่อนไม่ได้เฉลียวใจสักนิดเพราะไม่คิดระแวงใคร หากสักพักหนึ่งมณีรัชดามาถึงป้ายรถเมล์และหล่อนกวาดตามองที่ป้ายรถเมล์ซึ่งรถเมล์หมายเลขสายนั้น ยังมาไม่ถึงเมื่อเห็นดังนั้นจอมภู ครุ่นคิด และกำลังใช้อุบายแบบไหนดี จากนั้นคิ้วเรียวเข้มขมวด อยากจะถามเส้นทาง เลยเอ่ยถามเสียงนุ่ม “เอ้อ ไม่ทราบว่า จะขึ้นรถเมล์ นี่ ต้องรอนานไหมคุณ” มณีรัชดาอึ้งแปลกใจที่ใครก็ไม่รู้ถามแต่เธอตอบ ตามมารยาท “เอ้อ ก็ ไม่นานหรอกค่ะ ขึ้นอยู่ ว่า คุณจะนั่ง รถเมล์ ไป ไหนล่ะคะ” สมองครุ่นคิด แล้วจอมภู ใช้ไหวพริบตอบ