จอมภูจึงยื่นมาเข้าช่วยห้ามปราม เข้ามาดูอาการของมารดาประคองท่าน ทั้งๆที่ไม่อยากจะยุ่งกับน้องชาย
“นี่ ถ้าแกเมาแล้วรีบขึ้นไปนอนซะ”
เสียงโวยวายของคนขี้เมาตอบ
“แล้วมายุ่งอะไรกับผมด้วยไม่ทราบ ผมมีธุระจะคุยกับแม่ ไม่ใช่ธุระจะคุยกับพี่สักหน่อย”
จอมภูชักเหลืออดที่น้องชายไม่เชื่อฟังเขาเห็นสีหน้าของมารดาที่ซีดอย่างมาก
“เพราะฉันห่วงแม่แกดูโน่นซิเห็นมั๊ยแม่ต้องเจ็บปวดเพราะการกระทำของแกแค่ไหน ที่ไม่เชื่อท่าน”
ภูวพลเงียบไปนิด แต่แล้วก็ต่อล้อต่อเถียงต่อกับพี่ชายที่เขาไม่ชอบหน้า
“ช่างผม เพราะเรื่องนี้ ผมยอมให้แม่ดุด่าผมได้เพียงคนเดียว ส่วนคนอื่นห้ามมายุ่ง”
คุณภวานันท์เห็นว่าเรื่องมันทำท่าจะบานปลาย แล้วลูกชายทั้งสองยังจะทะเลาะกันต่อเธอจึงห้ามเสียเอง
“พอเถอะ จอม แม่ว่าเลิกเถียงทะเลาะกันเถอะ พากันเข้านอน” เสียงคุณภวานันท์เอ่ยเรียบ
“ฮึ ผมจะไม่นอนหรอก ถ้าคูณแม่ไม่จัดการเรื่องนี้” ภูวพลฮึกเหิม
