แต่ก็สนุกสนานกับรสชาติในการงานที่ได้รับจนมณีรัชดาบอกกับตัวเองว่า หล่อนทำได้อีกทั้งมีเจ้านายใจดีอย่างพี่ปัน เพราะเห็นหล่อนนิ่งเงียบไปนานเหมือนกัน ใบหน้าคมคายเหลือบมองคนนั่งเคียงข้างอีกครั้งก่อนเอ่ย
“คุณคงจะทำงานเหนื่อย”
“เหนื่อยสิคะวันแรกของฉันด้วยไม่ใช่แค่เหนื่อยธรรมดา แต่เหนื่อยเป็นบ้า”
สุ้มเสียงของหล่อนยังร่าเริงแม้จะเต็มไปด้วยคำพูดที่บ่นลึกในหัวใจมณีรัชดายังไร้เดียงและบริสุทธิ์อยู่มาก หล่อนมักเผลอพูดอะไรตามที่ปากใจนึกคิด
คนขับหันมากลั้วยิ้มเล็กน้อย
“งั้นผมคงไม่กวนคุณนะถ้าอยากจะคุยด้วยสักหน่อย” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้น
มณีรัชดาพยักหน้า “ได้ค่ะ คุณวิภัส”
“แหม..เรียกผมเสียเต็มยศเชียว”
เขาท้วงหล่อนแบบหน้าตึงใส่
“อ้าว ก็คุณชื่อ คุณวิภัสนี่”
“เรียก ภัสได้ไหมครับ ผมชอบคำนี้มากกว่า มันสั้น ฟังง่าย” เขาเอ่ยถามคำนี้
หล่อนหลุบเปลือกตาลงต่ำ คิ
