“กลับกันเถอะ” หลังจากปาร์ตี้จบทุกคนก็ทยอยกันกลับปิ่นก็ชวนฉันบ้าง
“อื้อปะ เหนื่อยมากเลยวันนี้เดินทั้งคืน”
“แหม ฉันนี่ค่ะต้องบ่น อะนี่ค่าแรงแก” ปิ่นยื่นซองสีน้ำตาลมาให้ฉัน
“แต้งกิ้วค่า” จากนั้นเราก็พากับกลับ พอถึงห้องฉันก็ล้มตัวลงนอนทันทีและภาพก็ตัดไปเลย
เช้าวันใหม่...
วันนี้ขออย่าให้มีเรื่องอะไรมากวนเลย ขอพักเต็ม ๆ สักวันเถอะ
ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายแก่ ๆ ฉันกำลังนอนดูหนังแบบสบาย ๆ ได้ที่เลย แต่แล้วก็มีเสียงโทรศัพท์เข้า ภาวนาขออย่าให้เป็นเสี่ยฟร๊องเลย ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
‘เสี่ยฟร๊อง’ ฟ้าเข้าข้างฉันจริงๆ
“ค่ะเสี่ย”
(มาหาฉันที่คอนโดหน่อย)
“ตอนนี้เลยเหรอคะเสี่ย”
(ฉันมีค่าเสียเวลาให้ รีบมา) พูดเสร็จก็ตัดสายไปเลย ฉันขัดไม่ได้อยู่แล้วแหละ ฉันเดินเข้าห้องไปอาบน้ำแต่งตัว ไปหาเสี่ยที่คอนโด ฉันมีรถนะแต่ไม่ชอบขับ ครั้งนี้ก็เหมือนกัน
ณ คอนโดเสี่ยฟร๊อง
“นาน” พอมาถึงก็เห็นเสี่ยนั่งหน้างออยู่
