Devil Monster กลรักนายปีศาจ 6
1732 Words
Devil monster Pee x Puifai 06
Pee talk
“แม่น้องไปไหน” ผมเดินลงจากชั้นสองก่อนจะถามแม่ แต่สิ่งที่ได้คือคำตอบและความเย็นชา
“เพชร ไปทำงาน”
แม่เดินเข้าไปในครัว แต่ท่านคงจะตีความหมายของคำถามผิดเพราะน้องที่ผมถามถึงไม่ใช่เพชรน้องชายแท้ๆแต่เป็นปุยฝ้าย ตั้งแต่วันนั้นพ่อกับแม่ท่านก็ไม่เคยยุ่งอะไรกับผมเลย คุยกันนับคำได้
“พ่อครับ ฝ้ายไปไหนพ่อรู้หรือเปล่าผมโทรหาน้องไม่ติด” ผมหันไปถามพ่อบ้าง พอได้ยินผมถามท่านก็พับหนังสือพิมพ์ในมือแล้วางลงข้างๆแก้วกาแฟ
“ไปให้ไกลจากแกไง” พ่อเดินมาหยุดตรงหน้าผม สายตาที่ท่านมองมามันทั้งผิดหวังและเสียใจ
“หมายความว่ายังไงครับพ่อ”
“ก็ตามที่พูดไง แกก็จะได้มีความสุขกับแฟนแกน้องก็จะไม่มาวุ่นวายกับแกอีกตลอดไป...”
ผมอึ้งนิ่งงันกับคำตอบของพ่อ ผมคว้ามือถือขึ้นมากระหน่ำโทรหาฝ้ายทันทีแต่ทุกอย่างมันก็เหมือนเดิมติดต่อไม่ได้ โซเชียลทุกช่องทางผมปลดบล็อกเธอหมดทุกทางแล้วแต่กลับพบว่าเธอเป็นฝ่ายบล็อกผมซะเอง ผมเข้าใจแล้วล่ะว่าว่าความรู้สึกที่ฝ้ายรับรู้ตอนที่ผมบล็อกเธอมันเป็นยังไง
“พีคะ! ทำไมพีไม่รับโทรศัพท์เฟิร์น” ผมถอนหายใจหน่ายๆ
“เราเลิกกันแล้วนะ และมันคงดูไมมีถ้าเธอยังมาบ้านฉัน” ผมบอกคนตรงหน้า จะว่าผมโง่ก็ได้ที่ไม่ฟังคำเตือนพวกนั้นจากเพื่อน ใช่แล้วผมเพิ่งรู้เมื่อสามวันก่อนว่าเธอไม่ได้มีแค่ผมคนเดียว เธอยังคบและมีอะไรกับคนอื่นไปทั่วเรื่องนี้ผมรู้เพราะผมไปเที่ยวแล้วได้ยินเธอคุยกับเพื่อน พอเถอะผมไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้แล้ว
“พี เฟิร์นไม่เลิกนะ”
“ฉันจะเลิก แล้วหวังว่าเธอคงจะเข้าใจนะว่าทำไมฉันถึงอยากเลิกกับเธอ” ผมคบเธอนานมากเลยล่ะ แต่ผมไม่ได้รู้สึกรักหรืออะไรกับเธอตั้งแต่ที่ผมเรียนจบ แต่ผมก็ไม่กล้าที่จะบอกเลิกเธอเพราะกลัวเธอเสียใจ แต่ตอนนี้ผมกล้าที่จะบอกเลิกเธอไม่ได้กังวลว่าเธอจะเสียใจเลย เพราะตอนนี้ในความคิดผมมีเพียงเจ้าของใบหน้าหวานๆแต่เต็มไปด้วยความเศร้าแล้วตอนนี้ผมก็ไม่เจอและติดต่อเธอไม่ได้เกือบสองอาทิตย์แล้วด้วยซ้ำ ผมก็กระวนกระวายใจอยู่แบบนี้ไงล่ะ
“เฟิร์นจะไม่วันยอมยกพีให้อีเด็กฝ้ายนั่น!!”
“อย่ายุ่งกับเมียฉัน เลิกยุ่งกับฉันสักทีทุกอย่างมันจบแล้วฉันไม่ได้รับเธอ”
“มีมารยาทกันหน่อยนะ ถ้าจะคุยเรื่องไร้สาระช่วยไปคุยกันที่อื่น” แม่ยืนอยู่ห่างจากเราเกือบห้าเมตรแล้วบกเสียงแข็ง ท่านไม่ชอบเฟิร์นตั้งแต่แรกแล้วและคงไม่แปลกที่ท่านจะออกอาการมากขนาดนี้
“คุณแม่คะ”
“เธอไม่ใช่ลูกฉัน ออกจากบ้านฉันไปได้แล้ว”
“กลับไปเถอะ อย่ามาที่นี่อีก”
ผมบอกเธอแค่นั้นก่อนจะเดินตามแม่เข้าไปในครัวเสียงกรี๊ดดังลั่นบ้าน แม่หันมามองผมเล็กน้อยก่อนจะทำราวกับไม่มีผมยืนอยู่ ท่านโกรธผมมากจริงๆ โกรธตั้งแต่ที่ผมบอกฝ้ายว่าที่เราต้องจดทะเบียนสมรสแล้วแต่งงานเป็นเพราะพ่อเธอเป็นหนี้ นับตั้งแต่นั้นทุกคนก็มองผมเป็นคนนอกฝ้ายก็เริ่มทำตัวห่างต่างจากเมื่อก่อนที่เธอมักจะแวะเข้าไปหาผมที่โรงพยาบาลคอยชวนไปทานข้าวซื้อขนมมาฝากพี่พยาบาลจนทุกคนเอ็นดูเธอต่างจากเฟิร์นที่พอเธอมาพยาบาลก็จะหายไปหมด
“แม่ครับ น้องไปไหนผมติดต่อน้องไม่ได้”
“ไปทำงานไง”
“ผมหมายถึงฝ้ายครับ”
“ไม่รู้เหมือนกัน นั่งสิจะได้ทานข้าว”
“ผมรู้ว่าแม่รู้ แม่บอกผมเถอะ”
“ทำไมต้องบอกล่ะ แกกับน้องไม่ได้เป็นอะไรกันนี่น้องเป็นแค่เด็กข้างบ้านแกจะอยากติดต่อน้องทำไม” แม่ถามกลับพรางนั่งลงตรงข้ามผมหัวโต๊ะนั่นมีพ่อนั่งอยู่ วันนี้วันอาทิตย์ทั้งพ่อและผมก็หยุดวันเดียวกันและวันนี้ผมต้องรู้ให้ได้ว่าฝ้ายอยู่ไหน เมื่อวานตอนเย็นผมไปหาฝ้ายที่บ้านคุณลุงก็บอกว่าฝ้ายไม่อยู่ผมยอมกลับบ้านเพื่อเชื่อจริงๆว่าฝ้ายไม่อยู่อีกอย่างรถเธอก็ไม่ได้จอดอยู่ในโรงรถ
“แม่ครับ”
“พอเถอะพี ปล่อยน้องไปเถอะแกไม่ได้คิดอะไรกับน้องแกจะรั้งน้องไว้ทำไมแค่สิ่งที่แกทำมันก็ทำให้แม่ผิดหวังมากแล้วพอเถอะ แม่สงสารน้อง”
“ผมเพิ่งรู้ว่าจริงๆแล้วผมรู้สึกยังไงกับน้อง”
“มันสายเกินไปแล้วล่ะ”
“หมายความว่ายังไงน้องไปไหน”
ผมถามแม่เสียงดังท่านเงียบแล้วทานข้าวพอมองพ่อท่านก็ไม่ต่างกัน ก็ได้ผมไปถามเพื่อนเธอเองก็ได้ว่าฝ้ายไปไหน ผมลุกออกจากโต๊ะอาหารแล้วออกจากบ้านมาทันทีผมตรงไปที่ร้านขนมไอ้เซกะเพราะมั่นใจว่ายังไงซะลูกผมเพื่อนสนิทฝ้ายก็ต้องไปที่นั่น ถึงแม้ลูกอมจะไม่ชอบหน้าผมก็ตามแต่ผมจะปล่อยฝ้ายไปไม่ได้ ผมรู้ผมมันเห็นแก่ตัวที่ทำแบบนี้กับเธอ แต่ตอนนี้ผมเลิกกับเฟิร์นแล้วผมจะชัดเจนกับเธอ ความรู้สึกที่ฝ้ายส่งมันมาให้ผมๆรับรู้ได้แต่ผมตอบกลับความรู้สึกพวกนั้นไม่ได้เพราะผมมีแฟนอยู่แล้ว และผมยิ่งมั่นใจในความรู้สึกตัวเองยิ่งขึ้นเมื่อเธอเริ่มเปลี่ยนไปและค่อยๆหายไปจากชีวิตผม...
“เซกะ!! เมียมึงอยู่ไหน”
ผมวิ่งเข้าไปในร้านขนมของไอ้เซกะแล้วถามมันเสียงดัง มันมองผมอย่างสงสัย ก็รู้ๆกันอยู่ว่าผมกับเมียมันไม่ถูกกันแต่จู่ๆผมกลับมาถามหาแบบนี้
“ยังไม่ตื่นเลยมั้ง ยัยนั่นนอนตอนเจ็ดโมงนี่เอง” เซกะบอก สายตาที่มันมองมามันมีคำถามมากมาย
“กูจริงจังเซกะ ฝ้ายหายไปกูติดต่อฝ้ายไม่ได้!” ผมกระชากคอเสื้อมันขึ้นมาเขย่าอย่างบ้าคลั่ง ทำไมทุกคนต้องคอยปิดเรื่องเธอจากผมด้วยผมรู้ว่าทุกคนรู้ว่าเธออยู่ไหน
“เพราะมึงมันโง่ไงวะ! พวกกูเตือนมึงก็ไม่ฟังแล้วแบบนี้มึงยังต้องการอะไรจากกูพวกกูอีก” เซกะดึงมือผมออกจากเสื้อมันก่อนจะมองด้วยแววตาแข็งกร้าว
“เออ! กูรู้ว่ากูผิดกูรู้ว่ากูโง่แต่ตอนนี้กูรู้ใจตัวเองแล้ว มึงบอกกูบอกกูว่าฝ้ายอยู่ไหน”
**“มันไปต่างประเทศ”**
เสียงหยิ่งๆของผู้หญิงคนหนึ่งดังจากด้านหลัง ผมหันกลับไปมองอึ้งๆ ต่างประเทศเหรอทำไมเธอไม่เคยบอกผมเลย เธอจะบอกผมทุกครั้งที่เธอจะไปไหนแม้กระทั่งออกไปซื้อของเธอก็จะต้องบอกผมแต่ทำไมครั้งนี้...
“สมใจนายแล้วสิ มันไม่อยู่กวนใจแล้วไง”
“ฝ้ายไปที่ไหน จะกลับตอนไหน” ผมถามกลับอย่างเร็ว ทำไมถึงรู้สึกหน่วงๆที่ใจ ราวกับว่าเธอจะไม่กลับมาอีกแล้ว
“มันไม่กลับมาที่นี่แล้วล่ะ”
“ทำไม”
“นายบอกเองไม่ใช่เหรอว่ารำคาญเพื่อนฉัน มันก็ไปแล้วไงยังต้องการอะไรอีก”
ลูกอมมองหน้าผมนิ่งๆ แววตาเธอบ่งบอกได้เลยว่าเธอพร้อมจะฆ่าผมตลอดเวลาเธอเดินเลี่ยงไปนั่งที่ประจำเธอที่อยู่มุมร้าน ผมเดินตามไปเธอก็ไม่สนใจ
“อมกินข้าวมายัง”
“ยัง”
“เดี๋ยวให้คนไปซื้อมาให้อย่าเพิ่งกินเค้กนะ”
“ลูกอม ฝ้ายไปตั้งแต่ตอนไหน”
“วันที่นายไปรับเพื่อนฉันไปงานแต่งคนรู้จักไง” งานแต่งไอ้ท็อปงั้นเหรอ ผมมองหน้าลูกอมอย่างขอร้อง แค่เธอบอกว่าฝ้ายไปที่ไหนแค่นั้นจริงๆ
“ฝ้ายไปไหนบอกพี่เถอะ”
“ทำไมฉันต้องบอกนายด้วยล่ะ นายเป็นฝ่ายผลักไสไล่เพื่อนฉันเองนะ! อย่ามาทำเหมือนเพื่อนฉันผิด”
“พี่ขอโทษสำหรับทุกอย่าง พี่รู้ใจตัวเองแล้วลูกอมได้โปรดบอกพี่ฝ้ายอยู่ไหน”
*“มันสายไปแล้ว ความรู้สึกเพื่อนฉันมันพังจนไม่เหลืออะไรแล้ว**!!”*
“ลูกอมจะไปไหน!”
“อย่ามายุ่ง!”
เสียงลูกอมโวยวายกับเซกะ ผมทิ้งตัวนั่งบนโซฟาอย่างหมดแรง นี่เธอทิ้งผมไปจริงๆใช่ไหม เธอจะไม่ให้โอกาสผู้ชายเลวๆอย่างผมให้แก้ตัวเลยใช่ไหม
“เรื่องนี้มึงผิดตั้งแต่ต้นพี” เสียงเข้มดังขึ้นพร้อมกับมือที่วางบนไหล่ก่อนที่มันจะเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับผมแล้วเก็บของเมียมันใส่ในกระเป๋าที่วางอยู่ข้างๆ ผมไม่รู้ว่าตัวเองนั่งนิ่งอยู่แบบนั้นนานเท่าไหร่แต่ในหัวผมมีเพียงใบหน้าคนที่ไปต่างประเทศ
“กูคิดถึงฝ้าย”
*“พี่พีไปทานข้าวกันค่ะ”*
*“พี่ไม่ว่าง”*
*“พี่พี เราไปดูหนังกันไหมมีหนังใหม่มา”*
*“พี่เหนื่อย ปล่อยมือออกจากแขนพี่”*
*“พี่พี...”*
*“ฝ้าย**! พี่รำคาญเลิกยุ่งกับพี่สักที”*
*“พี่พี...”*
*“ฝ้าย พอเถอะพี่รำคาญเราว่ะเลิกยุ่งกับพี่เถอะ”*
เป็นเพราะผมเองใช่ไหมที่เป็นคนไล่เธอให้ออกจากชีวิต พอเธอไปผมกลับไม่ได้มีความสุขเลยแม้แต่น้อย ผมมันโง่ที่เข้าใจความรู้สึกตัวเองช้าพอรู้ว่าสิ่งที่หัวใจต้องการจริงๆคือใครตอนนี้เธอกลับไม่อยู่ข้างๆผมแล้ว
“ฝ้าย พี่ขอโอกาสจากเราได้ไหม ให้พี่ได้แก้ตัว”
- Writer
