ตอนที่ 2 โพธิ์ดำแห่งความตาย
3465 Words
ตอนที่ 2
โพธิ์ดำแห่งความตาย
“ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ นี่เป็นประวัติการณ์ที่โรงเรียนของเราจะต้องจารึกเอาไว้! นอกจากจะมีนักเรียนหญิงคนแรกที่มาแลกเปลี่ยนที่โรงเรียนนี้แล้ว เธอยังเป็นคนแรกตั้งแต่ก่อตั้งโรงเรียนมาที่จับฉลากได้ไพ่โพธิ์ดำครับ!”
พิธีกรประกาศออกไปด้วยความตื่นเต้นราวกับถูกล็อตเตอรี่ร้อยล้าน ฉันต้องไปอยู่กับพวกไพ่โพธิ์ดำสินะ ถ้าจำไม่ผิดเมื่อกี้ไอ้พิธีกรบอกว่าอยู่ในเขตแดนสีดำใช่หรือเปล่า ละ…อืม…ความหมายของไพ่โพธิ์ดำรู้สึกจะเป็น…
“ยินดีต้อนรับสู่เขตแดนสีดำ อาณาจักรแห่งความตาย”
ใช่แล้ว ไพ่โพธิ์ดำแห่งความตายนี่เอง อ๊ากกกกก TOT
ขวับ!
ฉันหันกลับไปทางต้นเสียงที่มากระซิบเบาๆอยู่ข้างหู อีตาหัวดำ หน้ากากดำ เจ้าของไพ่สีดำและนั่งอยู่บนโซฟาตัวสีดำนี่เอง เขาเดินมาข้างหลังฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่พอมายืนอยู่ใกล้ๆแบบนี้แล้วฉันสูงแค่หน้าอกของเขาเองอ่ะ ไอ้บ้านี่กินเสาไฟฟ้าแทนข้าวแน่ๆ
“นาย…”
“เรียกฉันว่าออร์คัสก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“ยะ…ยินดีที่ได้รู้จัก -_-;”
“เอาล่ะ! พิธีคัดเลือดเขตแดนจบแล้ว แยกย้ายกันได้”
ออร์คัสตะโกนสั่ง ทั้งๆที่พูดแบบนิ่งๆไม่ได้ตะโกนโหวกเหวกอะไร แต่น้ำเสียงของเขาก็มีพลังอย่างน่าเหลือเชื่อ หมอนี่คือผู้ปกครองเขตแดนสีดำสินะ ฉันต้องอยู่ที่นี่ตลอดหนึ่งเทอมจริงๆน่ะเหรอ จะไม่ตายก่อนได้กลับไปโรงเรียนเก่าแน่นะ แง้ TOT
“ตามมา ฉันจะพาไปดูห้องของเธอ”
“คะ…แค่นายกับฉันเหรอ -_-;”
“ก็ใช่น่ะสิ มีปัญหาอะไรหรือไง”
“ไม่มีจ้ะ T_T”
“ถ้างั้นก็ตามมาได้แล้ว จะได้รีบไปเข้าเรียน”
ออร์คัสคว้ามือฉันไปจับแล้วพาเดินออกจากห้องประชุมไปทันที ทั้งโรงเรียนไม่มีคนอื่นแล้วหรือไง ทำไมต้องเป็นหมอนี่ด้วยล่ะที่เป็นคนพาฉันไปที่หอพักน่ะ เขาอยู่ในตำแหน่งผู้ปกครองเลยใช่มั้ยเหรอ นั่นก็หมายความว่าจะต้องยิ่งใหญ่มากๆ ฉันไม่อยากเอาตัวเข้าไปพัวพันกับคนระดับนี้หรอกนะ T^T
“เป็นอะไรไป ทำหน้าเหมือนจะแหกปากร้องเลย”
แค่ร้องเฉยๆก็ได้มั้ง ไม่ต้องมีแหกปากหรอก TOT
“แต่ก็น่าแปลกใจสุดๆเลยนะ ตอนที่ฉันรู้ข่าวจากอาจารย์ว่านักเรียนที่จะมาแลกเปลี่ยนในปีนี้เป็นผู้หญิง ฉันตกใจสุดๆเลยล่ะ เพราะที่ผ่านมาไม่เคยมีผู้หญิงมาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่นี่เลย มีแต่พวกผู้ชายห่ามๆที่อยากจะเข้ามาลองดีแต่ก็ต้องดับอนาถกลับไปเท่านั้น”
ถึงขั้นดับอนาถเชียวเรอะ =[]=;; ถ้าหากเขารู้ความจริงว่าฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะมาที่นี่แต่เป็นเพราะความซวยมันไม่ปราณีฉันเขาจะว่ายังไงนะ จะโกรธจนดับชีวิตฉันตามผู้ชายพวกนั้นไปด้วยหรือเปล่า TOT
“และที่น่าแปลกใจยิ่งกว่าก็คือ…ไม่เคยมีใครจับฉลากได้ไพ่โพธิ์ดำมาก่อน เธอเป็นคนแรก แสดงว่าดวงของเธอคงสมพงศ์กับเขตแดนสีดำของฉันจริงๆ จงหัวเราะด้วยความดีใจซะเถอะนะ ฮ่าๆๆๆ”
ใครจะไปหัวเราะออกกันล่ะยะ! ไพ่มีให้เลือกตั้งสี่ใบดันหยิบได้ไพ่แห่งความตาย แบบนี้มันลางบอกเหตุหายนะอันใกล้นี้ชัดๆเลยไม่ใช่เหรอ ฮือๆๆๆ ฉันอยากอยู่เขตแดนสีแดงมากกว่าอ่ะ อยากน้อยๆมันก็คือไพ่แห่งความรักนะ T^T
ฉันปล่อยให้นายออร์คัสพร่ำพรรณนาถึงเขตแดนสีดำที่เขาบอกว่ามันคือสรวงสวรรค์ต่อไป ส่วนตัวเองก็มองสำรวจไปรอบๆ จะว่ายังไงดีล่ะ มันดูดีและสงบร่มรื่นกว่าที่มโนไว้เยอะราวฟ้ากับเหวเลยล่ะ ที่ฉันคิดเอาไว้คือจะต้องเป็นตึกที่เก่าซอมซ่อ มีแต่อาวุธวางเกลื่อนอยู่เต็มโรงเรียน และทุกที่ที่เดินไปก็จะมีแต่กลิ่นคาวเลือดอะไรเทือกนั้น แต่พอได้มาเห็นจริงๆแล้ว…
ก็แค่โรงเรียนไฮโซธรรมด๊าธรรมดา
ที่ไม่ธรรมดาเห็นที่จะเป็นนักเรียนในโรงเรียนเท่านั้นแหละ -_-;
“ถึงแล้ว นี่แหละเขตแดนสีดำ ^^”
ออร์คัสผายมือไปข้างหน้าอย่างภาคภูมิใจในเขตแดนของตัวเอง รู้สึกจะมีตึกเรียนอยู่สองตึกเท่านั้นเองแฮะ และไอ้ที่อยู่มุมสุดนู่นก็คงจะเป็นหอพักสินะ
อืม…หอพักหญิงกับชายอยู่ติดกันชนิดที่สามารถปีนข้ามระเบียงได้ง่ายๆ…
ความปลอดภัยของผู้หญิงไปมุดหัวอยู่ที่ไหนหมดฟะ TOT
“ชอบใช่มั้ยล่ะ”
“อะ…อื้ม T_T”
“ถ้างั้นเดี๋ยวเอาของไปเก็บที่หอพักก่อนละกัน แล้วฉันจะพาไปที่ห้องเรียน”
ดูท่าฉันคงทำอะไรไม่ได้แล้วจริงๆนอกจากต้องกัดฟันทนอยู่ให้ครบหนึ่งเทอม เกรงว่ากว่าจะครบฉันคงกัดฟันจนร่วงหมดทางปากจนต้องใส่ฟันปลอมแหงๆ
ร้องไห้อีกสักแป๊บบบ TT^TT
ภายในหอพักตอนนี้ไม่มีใครอยู่เลยแม้แต่คนเดียว ออร์คัสเดินนำขั้นไปที่ลิฟต์และกดขึ้นไปชั้นที่เจ็ดซึ่งเป็นชั้นบนสุด จะว่าไป…เมื่อไหร่หมอนี่จะยอมถอดหน้ากากสักทีล่ะ เขาคิดจะใส่มันตลอดเวลาเลยหรือไง ให้ความรู้สึกเหมือนยืนอยู่ข้างๆหน้ากากทักซิโด้ยังไงก็ไม่รู้ -_-;
“เข้ามาสิ นี่แหละห้องของเธอ”
ห้องของฉันอยู่สุดทางเดินอย่างที่คิดไว้จริงๆ ห้องนี้แสงอาทิตย์ส่องถึงหรือเปล่านะ -*-
“ขอบใจมากนะ ความจริงนายไม่น่าจะต้องลำบากเลย ให้คนอื่น ( ที่ดูน่ากลัวน้อยกว่านี้ T^T ) เป็นคนพามาก็ได้”
“ไม่เป็นไรๆ ฉันไม่ได้ลำบากอะไรเลย”
แต่ฉันลำบากใจเฟ้ยยยยย T^T แม้แต่จะหายใจเข้าหรือว่าผายลมยังไม่กล้าเลย ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าระดับผู้ปกครองเขตแดนจะใจดีและเป็นมิตรกับทุกคนแบบนี้น่ะ มันต้องมีอะไรแอบแฝงอยู่อย่างแน่นอน เอาหัวพี่ชายเป็นประกันเลย!
“งะ…งั้นเหรอ ถ้างั้นก็ขอบใจนะ นายไปได้แล้วล่ะ เดี๋ยวเรื่องไปห้องเรียนฉันไปเองได้ ไม่ต้องห่วงหรอก”
“นี่เธอรังเกียจฉันเหรอ -*-“
“ไม่ใช่แบบนั้นนะ ฉันแค่…แค่ไม่อยากรบกวนอ่ะ”
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ได้รบกวน”
“แต่ฉันก็เกรงใจอยู่ดีนั่นแหละ นายช่วยคิดว่าฉันเป็นกองขี้หมาไร้ค่าสักกองหนึ่งไม่ได้เหรอ เดินผ่านมันไปเลยแบบไม่ต้องสนอะไรแบบเนี้ย TOT”
“เธอนี่แปลกคน -*- เป็นคนดีๆไม่ชอบอยากจะเป็นกองขี้หมา แต่ก็ขอโทษด้วยนะ พอดีฉันเป็นพวกรักความสะอาด เห็นกองขี้หมาที่ไหนฉันต้องเอาน้ำฉีดล้างให้สะอาดทุกที เพราะฉะนั้น…เลิกกังวลแล้วไปเก็บของซะ จะได้ไปเรียนสักที”
โอยยยย อยากจะเป็นลมตายค่า พูดแค่นี้ยังไม่เข้าใจอีกเหรอว่าฉันไม่อยากจะยุ่งวุ่นวายกับเขาน่ะ! ไม่อยากเลยแม้สักนิด
หลังจากที่ไม่สามารถปฏิเสธคำสั่งแกมบังคับของผู้ปกครองจอมตื๊ออย่างออร์คัสได้ ฉันก็เดินเอากระเป๋าเข้าไปใส่ไว้ในตู้เสื้อผ้าแต่โดยดี เป็นห้องที่ใช้ได้เหมือนกันนะเนี่ย มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครับนอย่างกับอยู่โรงแรมห้าดาว แถมวิวที่อยู่นอนระเบียงนั่นก็…
อืม…เรียกว่าวิวไม่ได้สินะ นั่นมันหอชายนี่นา แถมยังมีคนตากกุงเกงลิงไว้ที่ระเบียงอีก =__=;;
“ห้องของหอหญิงก็สวยเหมือนกันนะเนี่ย”
“เฮ้ย OoO”
“ร้องทำไม เจอผีเหรอ O_o”
ยังมีหน้ามาถามฉันอีกเรอะ ไอ้ที่ฉันตกใจก็เพราะอยู่ดีๆนายก็เดินเข้ามาในห้องนั่นแหละโว้ยยยย ใช้อภิสิทธิ์ในการเป็นผู้ปกครองเขตแดนเข้ามาส่งฉันที่หอหญิงยังไม่พอ ยังจะเดินเข้ามาหน้าตาเฉยอีก ยังไงฉันก็เป็นเด็กสาววัยกำลังโตนะยะ ถึงอะไรต่อมิอะไรมันจะไม่ได้โตตาม แต่ฉันก็ยังเป็นผู้หญิงอยู่ดี แล้วเข้ามาอยู่ในห้องกันสองต่อสองแบบนี้คนอื่นเขาจะคิดยังไงกันล่ะ TOT
“นะ…นายเข้ามาทำไมน่ะ”
“เข้ามาสำรวจสิถามได้ ตั้งแต่เรียนที่นี่มา ฉันยังไม่เคยเห็นหอหญิงเลยนะ อยากรู้เหมือนกันว่าจะเหมือนกับหอชายมั้ย”
“ตะ…แต่แบบนี้มันเสียมารยาทนะ แล้วฉันก็เป็นผู้หญิงด้วยอ่ะ -_-;”
“หืม? เธอกำลังจะบอกว่าท่านออร์คัสผู้ยิ่งใหญ่เกรียงไกรคนนี้เสียมารยาทงั้นเหรอสาวน้อย -*-“
แย่ล่ะสิ ปากพาซวยไปซะแล้ว ดากออร่าดำทะมึนที่กำลังแพร่กระจายออกมาในตอนนี้ คิดว่าอีกไม่กี่วินาทีคงจะมีโศกนาฏกรรมนักเรียนแลกเปลี่ยนถูกฆ่าหมักศพคาหอพักแน่ๆ ไม่น่าเลยยยย ไม่น่าปากสุนัขเลยเรา ฮืออออ T^T
“คือว่า…มันก็ไม่ได้หมายถึงขนาดนั้นหรอกนะ ก็แค่…”
“ฉันคือท่านออร์คัสนะ! ท่านออร์คัสผู้ถือไพ่โพธิ์ดำแห่งความตาย! และเป็นคนที่สามารถมอบความตายที่แสนเจ็บปวดให้กับเธอได้ทุกเมื่อด้วย!”
อ๊ากกกกกก เออๆๆ รู้แล้วโว้ยว่าใหญ่ รู้แล้วโว้ยว่าน่ากลัว แต่ไม่เห็นต้องมาใช้น้ำเสียงขู่กรรโชกเหมือนฉันเป็นนักโทษแหกคุกแบบนี้เลย TOT
“เพราะฉะนั้น…จงถอนคำพูดเมื่อกี้เดี๋ยวนี้ ฉันไม่ใช่คนไม่มีมารยาทนะ!”
“ขะ…ขอถอนคำพูด T_T”
ไอ้บ้าเอ๊ย! แบบนี้แหละที่เขาเรียกว่าคนไม่มีมารยาท แถมยังใช้อำนาจในทางมิชอบด้วย คิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่ก็เลยออกคำสั่งกับใครก็ได้งั้นเหรอ และที่น่าเจ็บใจที่สุดก็คือคำสั่งของเขาฉันไม่กล้าปฏิเสธ -_-;;
“ดีมาก…”
ออร์คัสพึมพำน้ำเสียงยินดีอย่างยิ่ง เขากวาดสายตามองไปรอบๆก่อนจะเดินตรงไปที่ประตูระเบียงแล้วทำอะไรกุกๆกักๆอยู่ตรงสักพักก่อนจะเบนเข็มทิศไปที่หน้าต่างห้องต่อ ทำอะไรของเขากันนะ -*- แต่ก็ช่างเถอะ ขืนไปถามก็คงโดนตอกหน้ากลับมาว่าสะเออะอีกนั่นแหละ ฉันมันแค่สมาชิกของเขตแดนผู้ต่ำเตี้ยเรี่ยดินที่แม้แต่ไส้เดือนยังคลานหนี จะไปกล้ามีปากมีเสียงอะไรกับเขาได้ล่ะ เฮอะ T^T
หลังจากที่นายออร์คัสเดินวนไปมาอยู่ในห้องเกือบสิบนาที เขาก็ได้ฤกษ์หยุดสำรวจห้องของฉัน จากที่ตอนแรกเขารอฉันกลายเป็นฉันต้องรอเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่ว่านะ…หมอนี่ไม่คิดจะถอดหน้ากากจริงๆเหรอเนี่ย เขาไม่คิดว่าฉันอาจจะอยากสาระแนเห็นหน้าเขาบ้างหรือยังไง -.,-
“เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย ไปกันเถอะ ฉันจะพาไปห้องเรียน”
แล้วก็เดินกลับมาออกคำสั่งเหมือนว่าตัวเองเป็นฝ่ายรอซะอย่างนั้น หน้าไม่หนาจริงทำไมนะเนี่ย ปล่อยให้คนอื่นเขายืนแกร่วรอเป็นสิบนาทีแต่กลับมาพูดจาแบบนี้ ถ้าไม่ติดว่าเป็นคนใหญ่คนโตล่ะก็…แม่จะเล่นงานให้อยู่หมัดเหมือนที่ทำกับไอ้พี่ประธานเลย ฮึ่มมมม -_-+
ออร์คัสพาฉันมาที่ตึกเรียนซึ่งก็เงียบสงบกว่าที่คิดไว้เยอะอีกนั่นแหละ ทุกคนนั่งเรียนในห้องเรียนกันตามปกติหลังจากที่แยกกันหอประชุม อาจารย์เองก็มาสอนเหมือนสอนนักเรียนทั่วๆไป แล้วไอ้ข่าวลือที่ว่าโรงเรียนนี้นั้นสุดแสนจะอันตรายและป่าเถื่อนมันคืออะไรกันล่ะ จริงอยู่ว่าการแต่งตัวของพวกเขาอาจจะดูแหกมันทุกกฎไปบ้าง แต่พวกเขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ที่เหลือก็แค่เรื่องที่ชอบทำอะไรให้มันดูโอเว่อร์ๆ แต่เอาเข้าจริงๆก็ไม่เห็นจะมีอะไรอยู่ดี ทุกอย่างสงบสุขกว่าที่จินตนาการเอาไว้หลายขุมเลย
“นี่แหละห้องเรียนของเธอ”
ออร์คัสชี้ไปที่ห้องตรงหัวมุม อืม…สะอาดสะอ้านดี ทุกคนก็ดูตั้งใจเรียนกันนี่ ฉันว่าบางที่ข่าวลือที่แพร่กระจายไปทั่วทุกสารทิศของโรงเรียนคงจะเป็นการดิสเครดิตกันมากกว่า ฉันไม่เห็นว่ามันจะมีเรื่องอันตรายอะไรตรงไหนเลย และถึงแม้ว่าอีตาออร์คัสคนนี้จะดูดุๆไปบ้าง แต่เขาก็ไม่ได้แสดงท่าทาร้ายกาจอะไรนอกจากพูดซ้ำไปซ้ำมาว่าตัวเองน่ะยิ่งใหญ่คับฟ้าแค่ไหน
“เข้าเรียนได้แล้วล่ะ เรียนเสร็จจะได้รีบกลับหอไปพักผ่อน คืนนี้เธอต้องเจออะไรอีกเยอะ”
“หมายความว่ายังไงเหรอ -_-;”
หรือว่าคืนนี้จะมีกิจกรรมภายในโรงเรียน ถ้างั้นก็คงไม่ต่างจากโรงเรียนของฉัน เพราะที่นั่นเองวันดีคืนนดีก็นึกเฮี้ยนจัดกิจกรรมตอนกลางคืนเหมือนกัน เฮ้ออออ เสียเวลาหวาดกลัวโดยใช่เหตุไปก่ำอนหน้านี้จริงๆ ที่แท้ฮันเตอร์ไฮสคูลก็เป็นแค่โรงเรียนธรรมดาทั่วๆไป
“คิกๆ >_O_///////__<
“อ๊า! ถึงห้องสักที”
ฉันกระโดดปุลงไปบนที่นอน เป็นการเรียนวันแรกที่เหนื่อยพอตัวเลย ทุกคนในห้องถึงจะไม่ได้มีใครตั้งแง่หรือว่าร้ายกาจกับฉันแบบที่คิดไว้ในตอนแรก แต่ก็ไม่มีใครเข้ามาคุยหรือว่าเป็นมิตรกับฉันเลยสักคนเดียวเช่นกัน สงสัยคงต้องอยู่แบบไร้เพื่อนไปจนกว่าจะจบเทอมแล้วล่ะ
“ฮ้าว….ง่วงจัง”
พลังงานในตัวคงเหลือต่ำกว่ามาตรฐานแล้วล่ะ ฉันต้องพักเพื่อชาร์ตแบตให้ร่างกายสักหน่อยแล้ว…
………………………….
…………………..
………………
ก๊อกก๊อกก๊อก ก๊อกก๊อกก๊อก
“หือออ…”
ฉันครางกับตัวเองเบาๆ ค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเหมือนใครมาเคาะประตูห้อง อ่า…มืดขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย ฉันเผลอหลับไปนานเท่าไหร่กันนะ?
ฟิ้วววว~~
“หือ? เราเผลอเปิดประตูระเบียงทิ้งไว้เหรอเนี่ย O_o”
จำไม่เห็นได้เลยแฮะ แต่ช่างเถอะ วันนี้ฉันเจอเรื่องอะไรมาเยอะแยะ สงสัยคงจะเบลอๆเดินไปเปิดตอนกลับมาล่ะมั้ง
ก๊อกก๊อกก๊อก!
“อ๊ะ! ลืมไปเลยว่ามีคนมาเคาะประตู =_=;;”
“นี่! ยัยนักเรียนแลกเปลี่ยน หลับหรือยัง เปิดประตูให้หน่อยสิ”
สะ…เสียงผู้หญิง O_O หรือว่าจะมีคนใจดียอมเป็นเพื่อนกับฉันแล้ว โฮๆๆ สวรรค์ทรงโปรดจริงๆ คิดว่าจะต้องอยู่อย่างน้ำลายแห้งตายคาปากไปตลอดเทอมซะอีก
ฉันรีบลุกจากเตียงไปส่องกระจกเพื่อเช็คความเรียบร้อยของสภาพร่างกาย โอเค ไม่มีขี้ตา ไม่มีคราบน้ำลาย ที่เหลือก็แค่พรมน้ำหอมกลบกลิ่นเต่านิดหน่อยก็พอ เดี๋ยวมันจะชะโงกหน้าออกมาทักทายผู้คน -.,-
“เฮ้! นักเรียนแลกเปลี่ยน ตกลงอยู่ในห้องมั้ยเนี่ย”
เจ้าของเสียงห้าวตะโกนเรียกอีกครั้ง ฉันรีบวิ่งตรงไปที่ประตูเพื่อจะปลดล็อกกลอนและโซ่ที่คล้องอยู่ให้เพื่อนคนแรกเข้ามา แต่ทว่า…
หมับ!
“อื้อ! อื้อๆๆๆ O_O”
ใครบางคนอุดปากฉันเอาไว้แน่นจากทางด้านหลังพร้อมกับดึงตัวฉันให้ออกห่างจากประตู ใครกัน! นี่มันเรื่องอะไรกันล่ะเนี่ยยยยย TTOTT
- Writer
