เหตุนี้เองอณวัฒน์ จึงไม่อยากเสียคนฝีมือดีอย่างเธอไป รวมทั้งไม่อยากให้อาหารตาในแต่ละวัน ที่เขามาทำงานหายไปจากสายตาด้วยนั่นเอง
วรกาลขับรถกลับบ้าน ด้วยใจที่สับสน จนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งในเมืองกรุง มัน ร่มรื่นเสียจนเรียกความสนใจให้วรกาลขับรถเข้าไปจอดยังลานจอด ที่ทางสวนเตรียมไว้
หญิงสาวหย่อนก้นลงตรงม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ร่มรื่น ลมโชยเย็นสบาย คว้าโทรศัพท์เครื่องบางออกจากกระเป๋าถือ ก่อนออกจากรถ ค่อยๆ กดดูข้อความและอ่านไปเรื่อยตามลำดับ ซึ่งมีมากมาย ‘ส่งมาแทบทุกชั่วโมง เขาทำอะไรของเค้านะ ไม่ทำการทำงานบ้างเลยหรือไง’ วรกาลครวญถึงชายหนุ่มเจ้าของข้อความในใจ ทว่มันกลับส่งไปถึงเจ้าของข้อความ ที่ขับรถอยู่บนถนนเส้นเดียวกับสวนสาธารณะแห่งนี้
‘นั่นรถวรกาลนี่นา มาทำอะไรแถวนี้นะ’ สายตาราวกับเหยี่ยว เขาเห็นรถหญิงสาวจอดอยู่ริมรั้วสวนสาธารณะที่ตัวเองขับรถแล่นผ่านแทบทุกวัน วันนี้เขาไม่ต้อง
