“หลีกทาง” หญิงสาวเสียงแข็ง เผื่อว่าเขาจะยอมหลบให้เธอบ้าง มันไม่เป็นผล มือบางลงมือผลักอกกว้างมันไม่สะเทือน ราวกับเธอกำลังผลักเขาพระสุเมรุ และกลับถูกเขาคว้าไว้ ทำให้เอกสารที่อยู่ในมือหล่นลงกองกับพื้น เขาคว้าเอวบางเข้ามากระชับ เธอฝืนตัวกับการกระทำนั้น
“ผมไม่ยอมให้คุณไปหรอก ในเมื่อผมคิดถึงใจจะขาดอย่างนี้” เขาพูดใกล้ใบหู จนคนฟังรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่น
“คิดถงคิดถึงอะไร ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับคุณซะหน่อย” หญิงสาวยังคงขืนตัว ไม่ให้ร่างกายแนบชิดตัวเขาเท่าที่ทำได้ แต่ดูเหมือนมันไม่เป็นผล ในเมื่อระหว่างเขากับเธอมันมีช่องว่างห่างกันไม่ถึงเซนติเมตร
“งั้นก็เป็นซะสิ” เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ หญิงสาวเบี่ยงใบหน้าหลบจมูกซนๆ ของเขา “มีผู้หญิงจำนวนมาก อยากจะให้ผมทำแบบนี้นะ” เขายังซุกซนกับแก้มนวลของเธอ
“ปล่อยฉัน บอกให้ปล่อย” วรกาลเริ่มโวยวาย “ถ้าไม่ปล่อยฉันจะร้องให้คนช่วย” เมื่อไม้นวมใช้ ไม่ได้ผล เธอ
