“มีห้องพอดีครับ” เขาไม่ได้บอกหญิงสาวว่ามีห้องกี่ห้อง หญิงสาวรู้สึกดีใจ ที่ไม่ต้องอยู่ในรถแคบๆ นั่งฟังเสียงฟ้าร้อง เสี่ยงกับการเกิดอุบัติเหตุอีกต่างหาก ก็ดูเวลานี้สิ ฝนตกอย่างกับแค้นเคืองใครมาจากชาติปางไหน ตกแบบกระหน่ำมองไม่เห็นแม้เส้นทางที่จะเคลื่อนรถ
“โชคดีจัง” วรกาลเดินตามพงษ์ระพีไปโดยไม่คิดอะไร นอกจากไม่อยากอยู่ในที่แคบที่มันเคลื่อนที่ได้เธอกลัวที่แคบ กลัวเวลาที่ฝนมันตกมีฟ้าร้อง ทั้งที่ความจริงเธอออกจะชอบหน้าฝนจะตาย แต่ขอไว้อย่าง ไม่อยากให้มีฟ้าผ่า ลมพายุ เธอก็สามารถรักฤดูฝนได้
“ขอกุญแจด้วยครับ” พงษ์ระพีเอ่ยขอกุญแจจากคนที่ประจำเคาน์เตอร์ ซึ่งจะเรียกว่าประชาสัมพันธ์ก็ไม่ถูกนัก ในเมื่อมันเป็นแค่โรงแรมเล็กๆ ที่เปิดให้นักเดินทางรายทางเข้ามาพักเพื่อค้างคืน ในเวลาที่หาที่พักไม่ได้เท่านั้น
“นี่ค่ะ” หญิงสาวแต่ไม่รู้ว่าสาวหรือเปล่า คงจะสาวแหละ เพราะเธอเป็นผู้หญิงแท้ๆ
“ของฉันล่ะคะ” หญิ
