เมื่อค้นห้องชั้นในไม่พบอะไรก็รีบพุ่งไปยังห้องชั้นนอกทันที ตอนนี้นางกำนัลรับใช้ที่เพิ่งถูกส่งตัวมาจึงได้เห็นพระชายาเดินรื้อค้นข้าวของจนวุ่นวายไปหมด ในที่สุดก็เจอขวดยาหลากหลายขวดที่จัดเก็บอยู่ในลิ้นชัก หยิบขวดหนึ่งออกมาได้ก็วิ่งกลับไปถามเสี่ยวจือที่ประคองร่างเจ็บปวดเดินตามหลัง
“ขวดนี้ใช่ไหม เสี่ยวจือดูสิใช่ขวดนี้หรือเปล่า”
“พระชายา บ่าวไม่เป็นอะไรจริงๆ เพคะ แผลแค่นี้อีกไม่กี่วันก็หายแล้ว”
“เจ้าจะไม่เป็นไรได้ยังไง ดูสิเลือดไหลขนาดนี้ ฮือๆ”
เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่นางเห็นคนใกล้ตัวเจ็บขนาดนี้ ชาติก่อนแม้จะถูกทำโทษให้วิ่งรอบสนาม ยืนตากแดดตากลมเป็นเวลานาน ถึงบางครั้งจะถูกเฆี่ยนตีแต่ก็ไม่เคยเลือดไหลอาบเช่นนี้มาก่อน ดูเหมือนเรื่องที่เสี่ยวจือถูกโบยจะทำให้อรัญญิการะลึกได้ว่าตนเองไม่ใช่คนในยุคปัจจุบันอีกแล้ว แต่เป็นสตรีอ่อนแอในยุคโบราณ สตรีที่ไม่มีสิทธิ์มีเสียงเรียกร้องแม้กระทั่งความยุติธรรมให้
