ครั้นเห็นสตรีบอบบางยืนเงียบทว่าใบหน้ากลับซีดเซียวลง ลาดไหล่คล้ายจะสั่นไหว โทสะที่มีอยู่ในใจแม้ไม่หมดลงแต่ก็เบาบางลงมากแล้ว เขาไม่ได้นึกอยากจะว่ากล่าว แต่ทำไมนางต้องดื้อรั้นถึงเพียงนี้ ในเมื่อทำผิดยอมออดอ้อนเขาหน่อยจะเป็นไรไป แค่นางโผเข้ามาหาเขา กล่าววาจาน่าฟังสักสองสามคำ เรื่องลงโทษที่คิดจะทำเขาคงโยนทิ้งไปแล้ว แต่นี่...
“ในเมื่อเจ้าทำผิด เจ้าก็ต้องถูกลงโทษ”
เวลาที่มองใบหน้าคมเข้มแผ่กลิ่นอายดุดันของเขานั้นดวงตาสองข้างพลันแดงก่ำอย่างห้ามไม่อยู่ แทนที่จะเอ่ยปากขอร้องหรือยอมรับผิดอะไร นางกลับยอบกายลง
“ท่านอ๋องจะทำโทษหม่อมฉันเช่นไรก็เชิญรับสั่งมาเถิด หม่อมฉันยอมทำตามทุกอย่าง”
“สั่งขังเจ้า”
“เพคะ”
“งดน้ำงดอาหารเจ้า”
“ได้เพคะ”
“ฆ่าเจ้า!”
“ในเมื่อท่านอ๋องต้องการเช่นนั้น หม่อมฉันก็มีแต่ต้องยินดีตายแล้ว”
ไม่รู้ว่าทำไมเวลาที่เห็นนางตอบรับโดยไม่มีข้อโต้แย้งเช่นนั้น เว่ยจิ่นอิ่งถึงได้รู้สึกหง
