“100 คะแนนเต็ม” ไผ่พูดขึ้นเมื่อทั้งสองพากันกลับเข้ามานั่งในรถอีกครั้ง หลังจากแยกกับสามสาวเรียบร้อย
“อะไรของมึง คะแนนอะไร” ภูผาหันมาถามเพื่อน
“คะแนนน้องธารไง มึงดูแลขนาดนี้ ต้องใส่ใจขนาดไหนวะ กูเห็นมึงกินข้าวที่น้องตักให้หมดเกลี้ยงเลย แถมไก่ผัดเม็ดมะม่วงฝั่งนั้น มึงก็กินคนเดียว” ไผ่ตั้งข้อสงสัย
“น้องรู้มาจากมึงใช่มั้ยเรื่องนี้” ไผ่พยักหน้าตอบ “มึงบอกอะไรน้องไปมั่งเนี่ย ขายข้อมูลกูทุกเรื่องเลยรึเปล่าห๊ะ” ภูผาเค้นถามเพื่อน
“ทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องปัน” ภูผาถอนหายใจออกมาเบา ๆ “กูรู้น่าว่าอะไรควรพูด อะไรไม่ควรพูด”
“อืม กูไม่ได้ว่าอะไร แค่คิดว่าไม่ควรให้คนที่ทำงานรู้เรื่องที่กูเคยชอบปัน เวลาทำงานมันลำบาก” ภูผาเอ่ย
“ไม่ใช่ว่ามึงเคยชอบ ตอนนี้มึงก็ยังชอบอยู่” ไผ่สวนกลับ “สิ่งที่กูทำทั้งหมด กูไม่ได้ทำเพื่อยัดเยียดน้องให้มึงนะไอ้ผา เท่าที่กูคุยและกูเห็นมา กูยังคิดไม่ออกเลยว่าน้องไม่ดีตรงไหน เรื่อ
