ผู้หญิงในความลับ (ฉันไม่ใช่เมียน้อย)

บทที่ 5 ตอนที่ 1

“อืม...” ความอิ่มเอมในนิทราผลักดันให้ฉันรู้สึกตัวเมื่อถึงเวลารุ่งสางแสงในยามฟ้าสางทแยงจ้าผ่านผ้าม่านเข้ามารำไร ฉันกะพริบตาสองสามครั้ง เผลอกลืนน้ำลายลงคอเมื่อรู้สึกฝืดแห้ง พลิกตัวสลัดความเมื่อยขบ ดวงตาก็ค่อยๆ ปรือมองโลกในวันใหม่

“พี่เพิร์ท...” ฉันอุทาน รู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นร่างใหญ่ในชุดคลุมสีขาวเดินออกมาจากห้องอาบน้ำซึ่งกำลังใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมเผ้าที่เปียกชื้นหยาบๆ

โดยปกติพี่เพิร์ทจะไม่ตื่นเช้าขนาดนี้ ใจของฉันขุ่นมัวรุ่มร้อนขึ้นมาในบัดดลเมื่อนึกถึงจุดประสงค์ของเขาที่ต้องลุกจากที่นอนตั้งแต่ย่ำรุ่งทั้งๆ ที่เราต่างก็อ่อนเพลียจากกิจกามเมื่อคืนอย่างหนัก

“โอลีฟ...เราต้องกลับกรุงเทพกันแล้ว หนูรีบอาบน้ำแต่งตัวเถอะพี่อยากให้หนูกลับพร้อมพี่ด้วย” ท่าทีเร่งรีบและคำพูดของเขาบอกให้รู้ว่ามันคงไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันคิด พี่เพิร์ท...ไม่ได้จะกลับไปหาสาวคนไหน

“เกิดอะไรขึ้นคะ...” เขาเดินเข้าหาตู้เสื้อผ้าโดยไม่ได้มองฉันที่กำลังยันตัวเองลุกขึ้น ตั้งใจจะทำตามคำสั่งเขาแต่ก็ยังอยากรู้เหตุผล

“ม่านมุขไม่สบาย ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล”

“แย่จริง...แล้วน้องเป็นยังไงบ้างคะตอนนี้”

“ไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่หอบ...ก็เลยต้องอยู่ในความดูแลของหมอ” น้ำเสียงของเขาแสดงให้เห็นถึงความเคร่งเครียดจริงจัง ฉันเองก็พลอยใจหายวูบไปด้วยเพราะรับรู้อาการของน้องม่านมุขมาตลอดผ่านการบอกเล่าของเขา

แม้จะมีนางในฮาเร็มนับไม่ถ้วนแม้จะมีงานรัดตัวจนแทบไม่เหลือวันว่างให้หายใจ แต่พี่เพิร์ทก็ดูแลลูกของเขาอย่างดี ให้ทั้งความรักความอบอุ่น ทั้งยังจ่ายเงินสำหรับค่ารักษาพยาบาลเดือนหนึ่งหลายล้านบาท เพื่อยื้อชีวิตเด็กน้อยไว้ให้นานที่สุด

“พี่ต้องรีบกลับไปดูแลม่านมุข โอลีฟโทร.ไปบอกเพื่อนๆ นะว่าจะกลับพร้อมพี่เช้านี้เลย”

“เอ่อ...หนูกลับพร้อมเพื่อนก็ได้ค่ะ พี่เพิร์ทจะได้รีบไป”

“ไม่ได้! กลับพร้อมกันนี่แหละเดี๋ยวจะแวะไปส่งที่คอนโด”

ฉันไม่ต่อความยาวสาวความยืดอีกเมื่อเขายืนยันเสียงหนักแน่นเช่นนั้น รีบคว้าโทรศัพท์โทร.บอกเพื่อนด้วยความเกรงใจ ที่ตอนขามาเหมือนนกปีกหักที่พวกมันหอบหิ้วมาเลียบาดแผล แต่พอยามหวนกลับเกิดปีกกล้าขาแข็งทิ้งฝูงไปเสียอย่างน่าละอาย แต่โชคดีที่พวกมันเข้าใจ

เราสองคนใช้เวลาเพียงไม่นานในการเตรียมตัว เกือบๆ เก้าโมงก็พากันเช็คเอาท์และเดินทางเข้ากรุงเทพฯ เป็นการด่วน

ตลอดเส้นทาง...พี่เพิร์ทแทบไม่พูดไม่จากับฉันเลย เขานิ่งเงียบอย่างคนเครียดจัดและต้องการใช้ความคิดรวมถึงสมาธิในการทำหน้าที่พลขับด้วย ฉันได้แต่คาดเดาแต่ไม่กล้าละลาบละล้วงถามว่าอาจมีบางอย่างเกิดขึ้นกับม่านมุข หรืออาการเธอย่ำแย่ทรุดหนักกว่าเก่าก็ไม่แน่ใจ แต่พี่เพิร์ทจงใจปกปิดเพราะเป็นเรื่องของคนภายในครอบครัว

ซึ่งฉัน...ไม่ใช่

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นดึงสติที่คิดเตลิดเลื่อนลอยของฉันให้กลับมาสนใจคนขับอีกครั้ง เขาหยิบบลูทูธมาเสียบหูเพื่อติดต่อกับปลายสาย

“ก่อนจะตามฉันยิกๆ เธอควรจะมองตัวเองบ้างนะว่าทำหน้าที่แม่ให้กับลูกบ้างไหม ตัวฉัน...ฉันรู้ดีว่ากำลังทำอะไรอยู่และฉันไม่เคยทิ้งลูกอย่างที่เธอทำ!”

“...” ฉันรู้สึกตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินวาทะทุ้มห้าวนั้น ไม่ต้องสงสัยว่าพี่เพิร์ทกำลังคุยสายอยู่กับใคร ซึ่งไม่บ่อยนักที่ฉันจะได้เห็นทั้งคู่สื่อสารกัน และแทบไม่เคยเห็นไปไหนต่อไหนพร้อมหน้าครอบครัวเลย คงมีแต่พี่เพิร์ทที่มักพาลูกสาวไปโน่นมานี่ด้วยกันบ่อยๆ และมักถ่ายรูปมาอวดฉันเสมอ

ฉันเองก็ไม่เคยถามเพราะไม่ใช่หน้าที่...เมื่อเขาบอกว่าแยกกันอยู่ ทำหน้าที่ร่วมกันแค่ดูแลลูกซึ่งป่วยหนักและเป็นเหตุผลที่ยังไม่หย่าขาดในตอนนี้ ฉันก็เชื่อตามนั้น

ใครจะว่าโง่...ใครจะว่าหน้าด้าน ฉันก็แสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจ เพราะเขาเหล่านั้นได้แต่ทับถมนินทา แต่ไม่เคยหยิบยื่นส่งเสียให้ฉันกิน ไม่ได้ช่วยให้คุณภาพชีวิตของฉันดีขึ้นแม้แต่สักน้อยนิด

“ฉันไม่อยากทะเลาะกับเธอ...อยากทำอะไรก็เชิญ จะไม่กลับก็ตามใจแต่อย่ามาเซ้าซี้เข้าใจไหม!ฉันไม่มีอารมณ์เล่นด้วย” บลูทูธถูกดึงและขว้างทิ้งไปกระทบกระจกรถด้านหน้าทันที และมันกระเด็นมาถูกหน้าฉันเต็มๆ เมื่อไม่ทันได้ตั้งตัว

ฉันตกใจ...สะดุ้งเพราะคาดไม่ถึงว่าตัวเองต้องมากลายเป็นที่รองรับอารมณ์โดยปริยาย

“ขอโทษ...พี่ไม่ได้ตั้งใจ...”

“ค่ะ...” ฉันตอบรับแผ่วๆ เหลือบแลสีหน้าด้านชาที่เพ่งมองท้องถนนโดยไม่ได้สนใจอะไรอีก แต่ตัวฉันกลับจุกตันกับเหตุการณ์เล็กๆ ที่เกิดขึ้น ความน้อยเนื้อต่ำใจโจมตีเป็นระลอกจนต้องหลบผันหน้ามองวิวด้านนอก แม้จะรู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจก็ตาม

ความอดทนตีตื้นเหมือนจะขาดผึงแต่ส่วนลึกห้วงหัวใจก็ยังเกี่ยวรั้งหน่วงเหนี่ยวเอาไว้ กระนั้น...ฉันก็ได้เรียนรู้ไปในตัวแล้วว่า สำหรับพี่เพิร์ท...ฉันไม่เคยมีความหมายอะไรทั้งนั้นนอกจากผู้หญิงที่เขาใช้สอยบนเตียง

เมื่อถึงที่สุดแล้ว ครอบครัว...ก็คือส่วนหนึ่งของชีวิตที่ทำให้เขามีความรู้สึกรัก โกรธ และห่วงหาอาลัย หาใช่ฉัน...ซึ่งเป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านเข้ามาไม่ ต่อให้เลือนหายไปต่อหน้าหรือยับเยินด้วยน้ำมือเขาเองก็ไม่เคยอยู่ในความสนใจ แล้วฉันยังจะแอบตั้งความหวังอะไรเอาไว้อีก...