ใจสลาย เมื่อเธอมีคนที่ชอบ
2631 Words
“เฮ้ย พูดเล่นพูดจริงเนี้ย”น้ำขิงทำเสียงตกใจเมื่อฉันเล่าให้ยัยนั่นฟังว่าเมื่อวานพอร์ชชวนฉันกลับบ้าน
“จริงๆ แล้วพอร์ชยังบอกอีกนะว่าจะกลับบ้านกับฉันทุกวันเลย^^”
“ดีใจด้วยนะ ความหวังใกล้เข้ามาแล้วล่ะสิ^^”
“อื้ม แล้วถ้าฉันไปบอกรักพอร์ชอ่ะแกจะว่าไง”
“พูดแบบนี้มากี่ครั้งแล้วมิว ฉันก็ไม่เห็นว่าแกจะทำได้สักครั้งเลย”>พิกเล็ท-_-
“ฉันเห็นด้วยกับคำพูดของพิกเล็ทนะมิว เอาเป็นว่าถ้าแกมั่นใจเมื่อไหร่และทำได้จริงเมื่อไหร่แกค่อยมาพูดนะ=_=”
“ก็นั่นน่ะสิ ฉันล่ะอยากรู้จริงๆเลยว่าผู้หญิงที่ชอบไปบอกรักผู้ชายก่อนเนี้ยไปเอาความกล้ามาจากไหนกัน”
“ก็นะ”>น้ำขิง
“อยากรู้ไหมว่าพวกนั้นเอาความกล้ามาจากไหน...”พิกเล็ทหยุดพูดเพื่อถามฉัน ฉันจึงพยักหน้าอยากรู้ “เพราะความรักไง ความรักสามารถทำได้ทุกอย่างที่ทำให้เรามีความสุขไม่ว่าจะบอกออกไปแล้วผลมันจะออกมาเป็นยังไง แต่พวกนั้นก็ไม่เสียใจในสิ่งที่พวกเขาทำ ยังดีกว่าที่ไม่ทำอะไรเพื่อความรักเลย”พิกเล็ทกล่าวอย่างจริงจัง
“โห o_O ”
“แสดงว่าเเกยังไม่ได้ชอบพอร์ชถึงขั้นนั้น เเกก็เลยไม่กล้าที่จะพูดความในใจออกมาหรือไม่ก็คงเป็นเพราะเเกกลัว...กลัวว่าจะไม่ได้เป็นแม้กระทั้งเพื่อนเหมือนฉันในตอนนี้ไง”ประโยคสุดท้ายมันชั่งแผ่วเบานักแต่ก็พอที่พวกฉัน2คนจะได้ยินและสัมผัสมันได้ว่าพิกเล็ทก็ไม่ได้ต่างไปจากฉันเลย
“พิกเล็ท แสดงว่าคนอย่างเเกรู้จักความรักที่แท้จริง เเกถึงได้อินกับมันได้ขนาดนี้^^”เอิ่ม...น้ำขิง
“-___-!!”>ฉันและพิกเล็ท
ฉันอยากบอกแกว่ะน้ำขิง ว่าพิกเล็ทมันไม่ได้อินเว้ย...แต่มันพูดออกมาจากจิตใต้สำนึกและความรู้สึกที่อัดอั้นมานานแสนนานจนเป็นเวลานาน3ปีแค่นี้แกก็ยังดูไม่ออกอีกหรอเนี้ย เห้อ!! สมองเท่าเม็ดถั่ว
“นี่ๆพวกเธอ>oฉัน
“คือว่าฉันเห็นพวกเดวิลกับซีเคร็ตโค้ดท้าต่อยกันที่หลังโรงเรียน”ห๊ะเดวิลกับซีเคร็ตโค้ดงั้นหรอ ไม่ได้การล่ะแล้วพอร์ชของฉันล่ะ (กล้ามากย่ะ)
ฉันไม่ฟังรายละเอียดต่อแต่ฉันเอาแต่วิ่งมุ่งหน้าไปยังหลังโรงเรียนเพื่อไปดูว่าพอร์ชได้อยู่ในเหตการณ์นั้นหรือเปล่า เอ๊ะ!! แล้วพวกนั้นจะต่อยกันเรื่องอะไรกันล่ะไม่ได้ๆเรื่องนี้จะเกิดขึ้นมาไม่ได้ พอร์ชฉันจะไปช่วยนายเอง
เพียงไม่กี่นาทีฉันก็วิ่งมาถึงหลังโรงเรียน แต่แล้วฉันก็ไม่เห็นว่าจะมีใครอยู่แถวนี้เลยแม้แต่คนเดียว จนกระทั้งปาร์ตี้ พิกเล็ทและน้ำขิงที่วิ่งตามฉันมาติดๆนั้นตะโกนขึ้นว่า
“นี่ฟังฉันก่อน...แฮ่กๆ...คือฉัน...”ปาร์ตี้บอกทั้งที่หอบแฮ่กๆอยู่
“ไหนล่ะไม่เห็นจะมีใครเลย(- - )( - -)(- - )( - -)”>ฉันถามพร้อมกับมองหา
“ฉันกำลังจะบอกเธอว่า พวกเขาไปที่ห้องปกครองแล้ว...แต่เธอก็ไม่ยอมฟังฉันให้จบแถมยังวิ่งออกมาอย่างกระทันหันแบบนี้อีก”
“อ้าว-0-”สรุปคือฉันใจร้อนว่างั้น (ใช่ที่สุด)
“ก็เเกไม่ยอมฟังปาร์ตี้ให้จบก่อนนี่- -^”>พิกเล็ท
ตกตอนเย็นฉันมาหาพอร์ชที่ห้องซ้อมดนตรีของเขา ก็ฉันเป็นห่วงพอร์ชนี่นากลัวว่าเขาจะเจ็บตรงไหน นี่เขาจะสงสัยฉันหรือเปล่าเนี้ยที่ดูเป็นห่วงจนออกนอกหน้าแบบนี้ ฉันตัดสินใจเดินกลับหลังเพื่อที่จะเดินกลับแต่แล้วประตูห้องซ้อมก็ดันเปิดออกมาซะก่อน
“อ้าวมิว...มารอกลับบ้านพร้อมฉันหรอ^^”ฉันไม่สนใจคำพูดของเขาแต่ฉันพุ่งเข้าไปหาพอร์ชเพื่อมองหาจุดช้ำหรือร่องรอยแผลที่เกิดจากการต่อยตีกัน
“นายเจ็บตรงไหนหรือเปล่าo.o”
“เจ็บ...เจ็บอะไรมิว-__-?” นี่อย่าบอกนะว่าเขาปิดบังฉันไม่ให้ฉันรู้น่ะ แต่เอ๊ะ...ฉันพยายามมองหาแผลแล้วแต่ก็ไม่มีร่องรอยที่เกิดแผลแม้แต่แผลเดียวเลย
“ก็ฉันเห็นเขาพูดกันว่าวงซีเคร็ตโค้ดกับเดวิลต่อยกันที่หลังโรงเรียน เอ่อ...นายเป็นอะไรมากหรือเปล่า”
“ฮ่าๆๆ ไม่ได้ต่อยกันหรอกแค่ไปตกลงอะไรกันเฉยๆ^__^”งั้นก็แสดงว่าปาร์ตี้ได้ข่าวมาผิดน่ะสิ
“แล้วที่ว่าพวกนายไปที่ห้องปกครองล่ะ”
“อ๋อ...พวกฉันไปลงชื่อเข้าประกวดเวทีที่จะถึงน่ะ^^”
“ค่อยโล่งหน่อย”
“นี่...อย่าบอกนะว่าเธอเป็นห่วงฉันน่ะ^-^”
“ก็ใช่น่ะสิ...อุ๊บส์! O#O”อ๊ายนี่ฉันพูดอะไรออกไปเนี้ย หลุดปากไปได้ยังไงกัน น่าอายชะมัด
“ดีใจจังเธอเป็นห่วงฉันด้วย^///^”ห๊า นี่ฉันไม่ได้ตาฝาดใช่ไหมที่เขาเขินฉันน่ะ
“เอ่อ...กลับบ้านกันเถอะ^_^;”
“อื้ม...”
ระหว่างการเดินทางกลับบ้าน ฉันกับพอร์ชก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลยซึ่งมันผิดจากทุกวันที่เขาและฉันจะคุยกันระหว่างการเดินทางกลับบ้าน วันนี้ไม่รู้ว่าฟ้าจงใจแกล้งฉันหรือเปล่าที่รถเมล์ไม่มีที่ให้นั่งเลยแถมคนเยอะจนทำให้ฉันกับพอร์ชต้องใกล้ชิดกันมากขึ้นอีก-///-เขินวุ้ย
เอี๊ยด!!! พลั๊ก!!! ตุ๊บ!!!
“อ๊าย...ขอโทษนะ^___^”ฉันกล่าวขอโทษพอร์ชเมื่ออยู่รถเมล์นี่ก็ดันเบรกเอี๊ยดจนหน้าฉันไปกระแทกเข้ากับอกที่กว้างน่าซบของพอร์ชอย่างจัง โอ้แม่เจ้ากลิ่นตัวหอมมาก
“ไม่เป็นไร^___^”พอร์ชนายจะเอาแต่ยืนยิ้มแบบนี้ใช่ไหม นายไม่คิดที่จะชวนฉันคุยบ้างหรอรู้ไหมว่าฉันทำตัวไม่ถูกแล้วนะ
ติ๊ด!!!
ฉันกดกริ่งเมื่อป้ายข้างหน้าคือป้ายที่ฉันจะต้องลงแล้ว พอฉันลงมาจากรถปุ๊บฉันก็ถึงกับตกใจทันทีที่เห็นพอร์ชตามลงมาด้วย เอิ่ม-///-นายจะตามลงมาทำไมในเมื่ออีกป้ายถึงจะเป็นบ้านนาย
“เอ่อ...นายลงป้ายหน้าไม่ใช่หรอ^///^”พอร์ชเกาหัวแก้เขินก่อนจะตอบฉัน
“เอ่อ...คือ...ฉันลงผิดป้ายน่ะ”เขาลงผิดป้าย เขาลงผิดป้ายเขาไม่ได้ตามเธอลงมายัยมิว เลิกคิดมากสักทีได้ไหม-___-^^
“อ๋อ...แล้ว...แล้วนายจะไปยังไงล่ะ”
“ก็รอรถเมล์น่ะ”อีกป้ายเดียวเนี้ยนะ=_=
“งั้นเอาอย่างงี้ก็ได้นายไปบ้านฉันก่อน แล้วเดี๋ยวฉันเอาจักรยานไปส่งที่หมู่บ้านนายมันไม่ได้ไกลเท่าไหร่”ฉันอาสา
“อื้ม ขอบใจนะ^^”
“ขอฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บนึงนะเพราะว่าชุดนักเรียนขับไม่ถนัด...เอ่อ...นายนั่งรอที่โซฟาก่อนก็ได้^^”
“อ้าวมิว กลับบ้านเร็วจัง แล้วนั่นใครกันน่ะ”แม่ถามขึ้นเมื่อฉันกำลังจะเดินขึ้นบันไดบ้าน
“สวัสดีค่ะแม่ อ๋อพอร์ชเพื่อนมิวเองค่ะ^^”อิอิแอบเขินอ่ะ^///^อยู่ๆพอร์ชก็ได้มาที่บ้านฉันนี่เขาเป็นผู้ชายคนแรกเลยนะที่มาที่บ้านฉันน่ะ
“สวัสดีครับคุณน้า^^”พอร์ชทักทายแม่ฉันอย่างสุภาพ
“จ่ะ ตามสบายเลยนะ”
ฉันใช้เวลาไม่นานก็แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแต่ก่อนลงไปข้างล่างฉันเดินไปส่องกระจกเพื่อตรวจว่ามีตรงไหนที่หน้าเกลียดหรือเปล่า ฉันสวมเสื้อยืดสีส้มรูปหมีพูห์กับกางเกงยีนส์ขาสามส่วนมาใส่หวังว่าคงไม่ดูหน้าเกลียดหรอกนะ พร้อมหรือยังมิว แน่นอนว่ามิวคนนี้พร้อมแล้วค่ะ
“ไปกันเถอะพอร์ช แม่เดี๋ยวมิวมานะมิวขอไปส่งเพื่อนก่อน^o^”ฉันตะโกนบอกแม่ที่อยู่ในครัว
“รีบกลับมานะลูก อย่าไปเถลไถลที่ไหนล่ะ”
“ค่ะแม่”
“มิว เดี๋ยวฉันขับเองก็ได้เธอนั่งซ้อนเถอะ”พอร์ชเอ่ยขึ้นขณะที่ฉันกำลังก้าวขาขึ้นบนจักรยาน
“เอางั้นก็ได้^^”
สุดท้ายพอร์ชก็เป็นคนขับจักรยานให้ฉันนั่ง แต่ระหว่างทางนั้นเราแทบจะไม่ได้พูดอะไรกันเลย นี่ก็คงเป็นครั้งแรกของฉันที่ควรเก็บไว้ในความทรงจำซินะ ว่าครั้งหนึ่งเคยนั่งซ้อนท้ายจักรยานโดนคนขับคือพอร์ชจะว่าไปแล้วฉันเริ่มรู้สึกได้เลยทีเดียวว่าพอร์ชอาจจะมีใจให้ฉันบ้างไม่มากก็น้อย อ่าคิดไปเองอีกแล้ว
“เอ่อ...มิวเธอเคยรู้สึกใจเต้นแรงกับใครไหม”เอ๊ะ...ทำไมอยู่ๆพอร์ชถามเรื่องนี้ขึ้นมาล่ะ
“ก็...เคยมีนะ”แล้วตอนนี้ก็เป็นอยู่ด้วย เต้นแรงเพราะใครน่ะหรอ...เพราะนายไงพอร์ชนายมีผลต่ออัตราการเต้นของชีพจรหัวใจฉัน
“ฉันรู้สึกว่าฉันใจเต้นให้กับผู้หญิงคนหนึ่งน่ะ”ว่าไงนะ พอร์ชมีคนที่ชอบแล้วหรอT^T หัวใจของฉันตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม
“อ๋อ ใครหรอบอกฉันได้หรือเปล่าแต่ถ้าเกิดนายไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะ^^”ฉันฝืนยิ้ม และทำน้ำเสียงให้ปกติที่สุด แต่นายรู้ไหมว่าในใจของฉันมันกำลังร้องไห้ฉันเจ็บ พอร์ชถ้านายไม่ได้ชอบฉันนายจะมาทำแบบนี้กับฉันทำไมรู้ไหมว่ายิ่งทำแบบนี้ยิ่งเหมือนกับให้ความหวังฉันเพิ่มขึ้นทุกวันๆ และฉันเองก็เผลอคิดไปไกลเสียด้วยสิ
“ฉันคิดว่าไม่นานหรอกเธอก็จะรู้เอง”
“วงซีเคร็ตนี่เก็บความลับเรื่องผู้หญิงกันเก่งจริงๆเลยเนอะ^_^”อยากรู้จังใครจะเป็นผู้หญิงที่โชคดีคนนั้น
“แน่นอน ถ้าเกิดเธอรักใครมากๆเธอก็ต้องอยากปกป้องและดูแลเขาเป็นธรรมดา”ฉันดีใจแทนผู้หญิงคนนั้นจังเลย อยากเป็นคนนั้นจัง
“ผู้หญิงคนนั้นโชคดีจังเลยเนอะ^___^”
หลังจากที่พอร์ชขับไปถึงบ้านเขาก็เอาแต่บอกให้ฉันเข้าไปทานอะไรก่อนแต่ฉันก็ไม่เข้าไป เพราะอะไรน่ะหรอ เพราะตอนนี้ฉันยังไม่อยากเจอหน้าเขาเลยในเมื่อคนที่เขาใจเต้นแรงไม่ใช่ฉันแล้วฉันจะอยู่ให้เขาให้ความหวังฉันอีกทำไม ฉันไม่อยากทำร้ายตัวเอง ฉันขอตัวกลับบ้านก่อนโดยที่ใช้ข้ออ้างกับพอร์ชว่าปวดหัว แต่พอฉันพูดแบบนั้นเขาก็ยังแสดงความเป็นห่วงมาให้ฉันอีก ถ้านายยังเป็นอยู่แบบนี้ฉันจะตัดใจจากนายได้ยังไงล่ะ
วันนี้เป็นวันเสาร์ ฉันจึงใช้เวลาหมกตัวอยู่แต่ในห้องนอนเกือบทั้งวัน นั่งดูซีรีย์เกาหลีจนตาแฉะเพื่อจะได้ลืมๆเรื่องทั้งหมดเกี่ยวกันพอร์ช แล้วเรื่องนี้ก็ไม่พ้นเพื่อนฉันเพราะว่าเมื่อคืนฉันได้โทรไปร้องห่มร้องไห้กับยัยพิกเล็ทและยัยน้ำขิงว่าพอร์ชมีคนที่ชอบแล้วส่วนเพื่อนฉันทั้งสองคนก็ให้คำปรึกษาฉันแค่ว่า ‘ทำใจเหอะแก ฉันรู้ว่ามันยากแต่ก็ยังดีกว่าถลำลึกมากไปกว่านี้’ ใช่ฉันควรตัดใจจากพอร์ช เพราะรู้ตัวเองดีไงว่าคนที่เขาเลือกไม่ใช่ฉัน
~ ~ ~ ~
“ฮัลโหล”ฉันรับโทรศัพท์โดยที่ไม่ได้ดูว่าเป็นเบอร์ใคร
(นี่แกยังไม่หายเฮิร์ทอีกหรอ) เสียงแบบนี้มีแค่ยัยพิกเล็ทคนเดียวแหละ
“ก็ฉันทำใจไม่ได้นี่หว่า ขนาดแกยังตัดใจจากปอร์เช่ไม่ได้เลย-_-”
(เอาเหอะแก...ออกไปเดินเล่นบ้างนะไม่ใช่หมกอยู่แต่ในห้องแล้วดูซีรีย์เกาหลีเพื่อให้ลืม...เพราะว่าไม่มีทางที่ไอ้ซีรีย์แกจะทำให้ลืมได้)
“รู้ได้ไงอ่ะ-___-”พิกเล็ทแกติดเครื่องบันทึกความเคลื่อนไหวฉันหรือเปล่าเนี้ย
(นี่ฉันเป็นเพื่อนแกนะ ฉันรู้ว่าแกคิดจะทำอะไรเพราะฉะนั้นถ้ามีอะไรห้ามปิดบังฉันเด็ดขาดเข้าใจไหม)
“รู้แล้วน่ะ”
ติ๊ด!!
ฉันกดตัดสายทันทีจากนั้นก็โยนโทรศัพท์ไว้ข้างๆตัวอย่างเพลียๆ ฉันเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมพวกที่อกหักมันถึงได้ร้องไห้ฟูมฟายกันนักตอนแรกฉันก็ไม่เข้าใจคนพวกนั้นหรอกนะแถมยังไปตำหนิเขาอีกว่าเพ้อเจ้อ เสียใจจนเกินเหต แต่พอเจอกับตัวเองฉันก็เข้าใจทุกอย่างเลยทีเดียว
“มิว นั่นลูกจะหมกตัวอยู่ในห้องอีกนานไหม”
“แม่มิวกำลังเฮิร์ท แม่ไม่เข้าใจมิว-__-*”
“เฮ้อ วัยรุ่นสมัยนี้เฮิร์ททีก็เอาแต่อยู่คนเดียว”แม่ถอนหายใจอย่างเอือมระอาในพฤติกรรมของฉัน
“ปล่อยลูกเถอะคุณ เดี๋ยวเจอคนใหม่ก็ลั้ลลาเหมือนเดิม”พ่อบอกกับแม่
“เฮิร์ทเสร็จแล้วก็ไปส่องกระจกดูหน้าตัวเองด้วยนะมิว แม่เห็นแล้วจิตหลุดหมด”
“แม่อ่ะ...T^T”นี่ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ ไม่ได้การล่ะ ฉันรีบลุกขึ้นไปส่องกระจก โอ๊ยอยากจะกรีดร้องให้โลกได้รู้ นี่ฉันจริงๆหรอเนี้ยทำไมถึงได้โทรมขนาดนี้ห๊ะ
“มิว...เพื่อนมาหา”เสียงพ่อตะโกนบอกฉันจากด้านล่าง ใครมาเนี้ยเอ๊ะหรือว่าจะเป็นพิกเล็ท
“ใครมาหามิวคะพ่อ^^”
“ก็ดูเอาเองสิเขารออยู่ที่สวนหลังบ้านน่ะ”ก็ดีเหมือนกันฉันจะได้ไม่ต้องนั่งเหงาอยู่แต่ในบ้านแบบนี้
“มิว^^”
“พอร์ช...”รอยยิ้มที่เปื้อนอยู่บนใบหน้าของฉันเจือลงไปทันทีเมื่อเห็นพอร์ช ไม่ใช่พิกเล็ทอย่างที่ฉันคิดไว้ตั้งแต่ตอนแรก แล้วหน้าฉัน สภาพนี้เนี้ยนะ
“รบกวนอะไรเธอหรือเปล่า^___^”
“ไม่หรอก”แต่นายจะมาทำไมเนี้ย ฉันกำลังจะเดินจากนายเพื่อให้นายได้มีความสุขกับผู้หญิงที่นายชอบแต่นี่อะไรนายกลับเป็นฝ่ายเข้ามาหาฉันเพื่ออะไรพอร์ช -_-?
“จะเป็นไรไหมถ้าเกิดฉันจะชวนเธอไปซื้อของสำคัญอย่างหนึ่ง^^”
“เอ่อ...”ฉันอยากจะปฏิเสธเขาแต่เมื่อเห็นเขายิ้มรอคำตอบฉันก็ปฏิเสธเขาไม่ได้เลย “...ได้สิ”
ร้านกิ๊ฟช็อป...
“ผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบอะไรหรอ”พอร์ชหันมาถามฉันระหว่างที่มองแหวนคู่รัก ฉันพอจะรู้แล้วว่าของสำคัญของพอร์ชน่ะคืออะไร จะลากฉันมาให้ต้องเจ็บทำไมเนี้ยพอร์ช
“ฉันคิดว่าน่าจะเป็นตุ๊กตานะ ถ้านายจะซื้อของสำคัญ ให้ใครสักคนความจริงไม่จำเป็นต้องเป็นสิ่งของหรอกแค่ความรู้สึกที่นายมีให้ใครคนนั้นฉันว่าก็พอแล้วนะ^__^”นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่ฉันฝืนยิ้มให้เขา หัวใจแตกเป็นเสี่ยงๆไปหลายรอบแล้ว
“ความรู้สึกเป็นประเด็นแรกแต่ของกำนัลเป็นประเด็นรองนะ^^”เอาเป็นว่านายให้อะไรใครมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับฉันก็แล้วกัน
“แล้วนายจะมาบอกฉันทำไมเนี้ย-_-”ฉันพูดทิ้งไว้แค่นั้นก่อนที่จะเดินออกมาจากร้านกิ๊ฟช็อปนั่น ซึ่งพอร์ชก็งงเหมือนกันว่าฉันเป็นอะไร
- Writer
