ปราบนั่งพิงเก้าอี้แล้วหลับตา ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีกำลังก่อตัวขึ้นในใจ แต่ทิฐิที่มีก็รุนแรงไม่แพ้กัน จะว่าเธอแกล้งเล่นละครเพื่อตบตาเขาก็ไม่น่าเหมือนจริงขนาดนั้น แต่จะว่าเธอเป็นคนดีก็ไม่น่าใช่ หลักฐานหลายอย่างเขาก็เห็นทนโท่อยู่ ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว ยิ่งคิดยิ่งสับสน จะทำอะไรก็ทำไม่ได้ ไม่มีสมาธิ มีแต่ใบหน้าอันเย้ายวน สัมผัสจากเรือนกายบอบบางที่เขาเคยกอดรัดเสียดสี
นายหัวหนุ่มลืมตา นี่เกิดอะไรขึ้นกับเขา อยู่ ๆ จะมานึกสงสารผู้หญิงแพศยาคนนั้นทำไมนะ แต่สิ่งที่เขาทำมันก็ผิดมหันต์ เขาควรจะไปขอโทษเธอดีไหม จะได้เลิกรู้สึกผิดแบบนี้เสียที
เกือบหกโมงเย็น นายหัวปราบเดินออกมาจากออฟฟิศแล้วตรงดิ่งไปที่รถ วิเชียรที่เดินสวนมาจึงทักทาย
“ นายหัวจะไปไหนครับ ”
“ ว่าจะไปบ้านพักคนงานหน่อย ”
“ ไปทำไมเหรอครับ ”
“ อ๋อ ก็ไปดูความเรีย
