เอาหอยมาส่งค่า
1121 Words
อันดายิ้ม ปราณคงรักพี่ชายของเขามาก ในการสนทนากันเขามักจะเอ่ยถึงพี่ชายเสมอ
“ ถ้าไม่อยากออกจากบ้าน ถ้าอย่างนั้นปราณอยากได้แบบสด ๆ ไหมล่ะ ”
“ ได้เหรอ ยังไงครับอันดา ”
“ สะพานปลาจะคัดของสด ๆ ใหญ่ ๆ มาส่งเจ๊พิมพรทุกวันในตอนเช้า ถ้าปราณอยากได้ เดี๋ยวอันดาไปขอแบ่งซื้อให้ ”
“ จะรบกวนอันดาไปหรือเปล่าครับ ”
“ ไม่หรอกจ้ะ เพราะตอนเช้าอันดาต้องไปรับจ้างขายน้ำเต้าหู้ตั้งแต่ตีสี่ทุกวันอยู่แล้ว ปราณอยากได้อะไรบ้าง ”
“ ผมเอาหอยเชลล์กับหอยแมลงภู่ ผมชอบ ” พูดพลางล้วงกระเป๋าหยิบเงินออกมาสามพันบาทส่งให้เธอ
“ ซื้อแค่สองพันก็พอ ได้เท่าไรก็เท่านั้น ทีเหลือให้ค่าขนส่ง ”
“ โอ้โฮ เยอะไป ”
“ ไม่เยอะหรอก แล้วผมจะมาเอายังไง ”
“ เดี๋ยวขากลับจากขายของอันดาแวะเอาไปให้ดีไหม เพราะต้องผ่านรีสอร์ทของปราณทั้งสองอยู่แล้ว ว่าแต่ปราณพักที่ไหนล่ะ ”
“ ซีบีชครับ แต่อันดาต้องขับไปทางด้านหลัง เป็นบ้านที่อยู่บนเนินเขา ” อันดาทำตาโต
“ อันดาเคยแอบมองบ่อย ๆ นะ สวยมากเลยหลังนั้น ยื่นลงไปในทะเลด้วย ” ปราณยิ้ม
“ ชอบเหรอ ”
“ ชอบ สวย บรรยากาศดีด้วย ”
“ ถ้าอันดาชอบ ไปอยู่กับผมไหมล่ะ ” หญิงสาวหน้าแดง
“ บ้า ไม่คุยแล้ว ปราณกลับได้แล้ว อันดาต้องรีบนอน พรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้า ”
“ ทำไมอันดาต้องทำงานหนักขนาดนั้นด้วย ทั้งงานทั้งเรียน ตัวก็แค่นี้ ร่างกายจะไม่ไหวเอานะ ”
“ แม่อันดาป่วยเป็นลูคีเมีย อันดาต้องทำงานหาเงินเลี้ยงแม่กับตัวเองและส่วนหนึ่งต้องรักษาแม่ด้วย ”
เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ใบหน้าเปื้อนยิ้ม อย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อนไม่รู้สึกว่ามันเหนื่อยเลย แต่ปราณกลับสงสารเธอจับใจ
“ อันดารอผมหน่อยนะ ผมจะไม่ให้อันดาลำบาก ไม่นานหรอก ” เขาจ้องเธอไม่วางตา จนเธอรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว หญิงสาวจึงรีบตัดบท
“ ปราณกลับเถอะ ดึกมากแล้ว อันดาง่วง เหนื่อยด้วย ”
“ โอเค พรุ่งนี้เช้าไปถึงแล้วโทรหาผมนะ ” อันดาพยักหน้า
“ ยิ้มให้ผมหน่อยสิ นะ ” หญิงสาวแกล้งส่ายหน้า
“ นะ นะครับ นะ น้า ” เธอหลุดหัวเราะออกมา ปราณยิ้มตาหยี
“ โอเค พอใจแล้ว ผมไปนะ ”
“ ขับรถดี ๆ นะคะ ”
“ บ๊ายบายค้าบ ”
แล้วเขาก็ขึ้นรถคันหรูแล้วขับออกไป อันดามองเขาจนลับสายตาแล้วจึงเปิดประตูเข้าบ้าน พลันนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากภายในบ้าน
“ ใครมาส่ง ”
เธอสะดุ้งเฮือก เปิดสวิตซ์ไฟทันที ผู้ชายวัยกลางคนนั่งกอดขวดเหล้าอยู่บนเก้าอี้ข้างโต๊ะกินข้าว สภาพยับยู่ยี่ หัวฟู ตาแดงก่ำ ปรีชา พ่อเลี้ยงเธอนั่นเอง ปกติเขาไม่ค่อยอยู่บ้าน เมื่อเดินเข้ามาพบเขาเธอจึงตกใจมาก
“ ลุงปรีชา อันดาตกใจหมด ”
“ ตกใจอะไรนักหนา ยังไม่ตอบเลยเมื่อกี้ใครมาส่ง เดี๋ยวนี้ริคบผู้ชายแล้วเหรอ ไปทำอะไรกันมาล่ะ กลับดึกกลับดื่นเชียว ”
“ อันดาไปทำงานที่ร้านทะเลเผา ผู้ชายคนนี้ก็เป็นเพื่อนที่คณะ เขาไปกินอาหารที่ร้านแล้วขับรถตามมาส่ง แค่นั้น ”
“ นางเอกจริงจริ๊ง ใครจะไปเชื่อวะ มาลีมันรู้ไหมเนี่ยว่าลูกสาวสุดที่รักทำตัวแบบนี้ เพื่อนที่ไหนยืนคุยระริกระรี้กันหน้าบ้านตั้งนานสองนาน เพื่อนกันมันส์ดีหรือเปล่า ” อันดาเชิดหน้าแล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว
“ อันดาไม่เคยประพฤติตัวต่ำ ๆ แบบนั้น คนนอกจะคิดยังไงอันดาไม่สน ขอแค่แม่เชื่อใจอันดาคนเดียวก็พอ แค่นี้แหละ อันดาขอตัวไปอาบน้ำ ”
“ กูไม่ใช่คนนอก ! ”
ปรีชา ผู้เป็นพ่อเลี้ยงเริ่มเสียงดัง หญิงสาวไม่สนใจเดินหนีเข้าห้องไป เขามองตามลูกเลี้ยงด้วยสายตาหื่นกาม รอยยิ้มเหี้ยมเกรียม
“ อีอันดา มึงว่ากูคนนอกเหรอ เดี๋ยวกูจะทำให้ตัวเองเป็นคนในมึงให้ได้ มึงคอยดู ”
***
เช้าวันนั้น งานที่ร้านน้ำเต้าหู้เสร็จไวเพราะมีคนมาเหมาไปหมด อันดาจึงทำงานเสร็จเร็วขึ้นหนึ่งชั่วโมง หลังจากนั้นจึงไปขอแบ่งซื้อหอยที่ปราณต้องการจากร้านเจ๊พิมพรแต่เช้า ก่อนจะรีบบึ่งนำไปส่งให้เขาก่อนไปเรียน เธอขับรถจักรยานยนต์เข้าไปยังรีสอร์ทของปราณ ซึ่งเขาได้สั่งยามไว้แล้วว่าจะมีเพื่อนมาหา จึงปล่อยเธอให้ขับรถเข้าไปด้านในได้ หญิงสาวขับมาตามเส้นทางจนมาถึงหน้าบ้านที่ตั้งอยู่บนเนินเขายื่นออกไปในทะเลตามที่เขาบอก
เธอล้วงกระเป๋าเพื่อจะหยิบโทรศัพท์มาโทรหาเขาแต่ก็ใจหายวาบ
“ ลืมเอาโทรศัพท์มาอีก ทำไงดีวะเนี่ย ” เธอถือถุงหอยเดินเก้ ๆ กัง ๆ อยู่แถวนั้น ไม่รู้จะทำอย่างไรดี สุดท้ายก็ตัดสินใจเดินขึ้นไปที่หน้าบ้านแล้วส่งเสียงร้องเรียก
“ ปราณ อันดาเอาหอยมาส่ง ! ”
เงียบ ไม่มีความเคลื่อนไหวและเสียงใด ๆ ตอบมา
“ หรือเราจะมาเช้าไป นี่มันยังไม่หกโมงเช้าเลย หรือจะวางไว้ตรงนี้ดี ” เธอคิดแล้วก็เดินวนไปวนมาอยู่อย่างนั้น ลองส่งเสียงเรียกอีกทีดีกว่า
“ มีใครอยู่ไหมคะ ”
นายหัวปราบที่พึ่งกลับมาจากออกไปดูคนงานกรีดยาง เขาอาบน้ำพึ่งจะเสร็จ ขณะกำลังยืนเช็ดผมอยู่ก็ได้ยินเสียงเรียกแว่ว ๆ มาจากด้านล่าง ชายหนุ่มเลื่อนกระจกหน้าต่างออกไปชะโงกหน้าดู
มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่หน้าบ้าน ปากก็ร้องตะโกนอะไรบางอย่างที่เขาจับศัพท์ได้แค่
“ เอาหอยมาส่ง ! ”
นายหัวปราบสะดุ้งเฮือก อะไรวะ สั่งวิเชียรให้หาของมาให้ตอนกลางวันหลังจากที่ปราณไปเรียนแล้วนี่หว่า นี่มันมาอะไรแต่เช้า ถึงเขาจะ หื่นกามแค่ไหน ก็ไม่อยากทำอะไรโจ่งแจ้งให้ปราณรู้ ในสายตาปราณเขายังเป็นพี่ชายที่แสนดีอยู่ อีกอย่างหนึ่งทำไมมันมาบ้านนี้ ปกติถ้าเขาจะเช็คของเขาไม่เคยพามาที่นี่เลย เห็นทีต้องตำหนิวิเชียรเสียแล้ว ไม่รอบคอบเลย
ผู้หญิงคนนั้นยังคงตะโกนอยู่เป็นพัก ๆ ไม่ได้การละ เขาต้องรีบลงไปบอกให้เธอกลับไปก่อน ขืนยืนเรียกอยู่อย่างนั้นมีหวังปราณได้ตื่นมาเจอแน่
- Writer
