2
1208 Words
2
“คุณมัน... ใจร้าย แค่คุณสั่ง แค่คุณเอ่ยปาก พี่สาวของฉันจะได้รับการรักษา เพียงแค่คุณเอ่ยปากเท่านั้น...” เพลงรัมภาเค้นเสียง เจ็บและคับแค้นใจเหลือจะกล่าว ดวงตาที่จ้องมองใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรจึงเต็มไปด้วยความเจ็บแค้นแน่นอก
เขาบีบบังคับเธอทางอ้อม บังคับให้เธอต้องยอมอย่างน่าเจ็บปวดหัวใจ
“ใช่ ไม่เถียง ฉันสั่งได้ แต่เธอไม่คิดล่ะว่า ค่าเครื่องมือ ค่าหมอ ค่ายา ค่าจิปาถะที่จำเป็นในการรักษาต้องใช้เงินซื้อหามาทั้งนั้น”
“คุณนี่มัน! มัน!”
“แก้ผ้า! ขึ้นเตียง! ไม่ก็ออกไปซะ! เสียเวลาพักของฉัน”
เสียงห้าวเข้ม ร่างสูงหันหลังให้ ถอดเสื้อกาวน์สีขาวออก ท่าทีไม่สนใจคนที่ยืนสั่นด้วยความโกรธเกรี้ยว
เพลงรัมภาอยากจะกรีดร้องให้ดังลั่น เอาให้โรงพยาบาลพังทลายราบเป็นหน้ากลองไปเลยถ้าทำได้
“คำว่ามนุษยธรรมบรรจุอยู่ในจรรยาบรรณของคุณมั่งมั้ย”
เสียงซิปกางเกงขยับเบาๆ ก่อนจะมีเสียงเนื้อผ้าเสียดสีลำขา เรียกรอยยิ้มกดลงบนมุมปากได้รูป
“เผอิญ ฉันเลือกมีมันกับคนบางคนเสียด้วยสิ” กันต์ธีร์หันกลับมาเผชิญหน้าแดงก่ำที่ผสมกันจากความโกรธและอับอายของเธอ “เสียใจด้วย ที่ฉันไม่มีมันกับเธอ”
เสื้อถูกโยนไปพาดที่เก้าอี้ หมอหนุ่มก้าวเข้าประชิดกายสาว ผลักร่างนั้นลงไปบนที่นอน ใบหน้าคมคายฉาบฉายไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสาสมใจ ก่อนปากได้รูปที่มีสีชมพูเข้มนิดๆ จะบิดเหยียด ส่งเสียงจุ๊ปาก เมื่อยังเห็นกางเกงตัวจ้อยปิดเนื้อตัวส่วนล่างของหญิงสาว
“อายุขนาดนี้ ไม่รู้เรอะว่า การตรวจภายในมันต้องถอดให้หมดทุกชิ้น”
เพลงรัมภาเบือนหน้าหนี กัดปากแน่นจนเจ็บ พยายามกลั้นน้ำตาแห่งความคับแค้นและอดสูใจไว้สุดความสามารถ
เธอจะไม่มีวันร้องไห้ให้ซาตานใจร้ายตรงหน้าเห็นเป็นอันขาด เขาทำให้เธอต้องอดสูด้วยการเปลื้องผ้า ทำให้เธอต้องจำนนอย่างไร้ทางปฏิเสธ และน่ารังเกียจ
ไร้เสียงตอบโต้ กันต์ธีร์เงยหน้ามอง เธอไม่มองเขา หลับตานิ่งๆ มีแค่สองมือที่ขยุ้มผ้าปูเตียงข้างลำตัวของเธอ หน้าตาแดงก่ำลงมาถึงลำคอ มันควรจะทำให้เขาสาแก่ใจ แต่กันต์ธีร์กลับหงุดหงิดในอาการจำนนลักษณะไม่ยี่หระใดๆ นั่น
“ยอมรับชะตาตัวเองได้เร็วผิดคาด หรือเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า เธอก็แค่ร่ำร้องเพื่อต่อรองราคาให้ตัวเองกัน”
“จะทำอะไรก็ทำ ลูกไก่ในกำมืออย่างฉันจะทำอะไรได้ คุณรู้แก่ใจนี่”
“จุ๊ๆ ไม่ต้องรีบร้อน ถึงฉันจะเสนอให้เธอมาเป็นของเล่นฆ่าเวลา แต่ก่อนจะถึงเวลานั้น ขอตรวจให้แน่ใจก่อนสิว่า ผู้หญิงร่านราคีอย่างเธอสะอาดพอกับการลงทุนรึเปล่า”
จะมีน้ำคำไหนบาดลึกถึงแก่นหัวใจแบบนี้อีกไหม เพลงรัมภาซุกหน้าแนบหมอนใบใหญ่ ไม่ยอมลืมตามามองคนหน้าเนื้อใจเสือ ปล่อยให้เขาร่ำร้องอย่างผู้ชนะไปเถอะ เขาจะชนะแค่ร่างกายแต่ไม่ใช่จิตใจของเธอ
ท่าทางนอนนิ่ง ไม่ตอบโต้ กลับยิ่งสร้างความหงุดหงิดใจ หมอหนุ่มระบายความฉุนเฉียวด้วยการขยุ้มกางเกงตัวจ้อยกระตุกทึ้งอย่างแรง เสียงตะเข็บถูกทึ้งจนมันต้านไม่ไหว ฉีกขาดดังแควก ร่างกายสาวเด้งแอ่นขึ้นตามแรงดึง หากเจ้าตัวก็ไม่ลืมตามอง
กันต์ธีร์จึงจับขาเพรียวทั้งสองให้ตั้งชันเข่าในท่าทางที่พร้อมรับการตรวจ เขาก็ดึงทึ้งเศษผ้าน่ารังเกียจออกไปจากพื้นที่ขนาดเท่าฝ่ามือเขา เนื้อแท้ที่กระแทกสายตาอย่างจัง พาให้ใจกระตุก ลมหายใจสะดุด ทั้งๆ ที่ตัวเขา พบเห็นพื้นที่สงวนของผู้หญิงมาจนนับไม่ถ้วน ทั้งจากสายงานอาชีพ และการพบปะหญิงสาวตามวิถีชายหนุ่ม
ให้ตายสิวะ!
ลมหายใจสะดุดจนขัดใจตัวเอง ความอวบอิ่มตรงหน้าถูกปกปิดด้วยแพรไหมดกหนา ชวนให้แหวกพงหญ้าหาขุมทรัพย์ที่ซ่อนซุกหมกตัวใต้ผืนแพรสีดำนั้นเสียจริง กรุ่นกลิ่นกายสะอาดที่กระทบจมูกปลุกกระตุ้นกล้ามเนื้อไร้กระดูกให้ผงกหัว ราวกับมันอยากมองสิ่งที่ตาเขากำลังจับจ้อง เลือดในกายคล้ายจะเดือดพล่านขึ้น เนื้อตัวแกร่งหนาเริ่มร้อนไปทุกรูขุมขุน
กันต์ธีร์เหลือบตาขึ้นจากพื้นที่แสนสวย เพื่อมองเสี้ยวหน้าแดงก่ำ เพลงรัมภาหลับตาปี๋ กัดปากแน่น เส้นเลือดตรงลำคอปูดโปนออกมาเป็นระลอก ขณะที่ร่างกายระหงกระเพื่อมไหวเป็นจังหวะตามแรงหายใจ
หึ! ผู้หญิงอวดดี เขาอยากจะรู้นักว่าถ้าทำให้เธอร่ำร้องครวญครางออดอ้อนวอนขออยู่ใต้ร่างกายเขา ยังจะทำเชิดอวดกล้าแบบนี้อยู่อีกหรือไม่
แต่... ให้ดับดิ้นสิ! บางทีเธออาจไม่ร่ำร้องวอนเขาอย่างที่ครั้งหนึ่งเคยทำ กี่ปีผ่านมาแล้ว คงมีใครต่อใครชอนไชร่างกายนี้จนพรุนไปหมดแล้วล่ะมั้ง
กันต์ธีร์พ่นลมหายใจแรงๆ เมื่อความคิดในสมอง ทำให้เขายิ่งหงุดหงิด ฉุนเฉียว
“นอนนิ่งไม่ตอบโต้แบบนี้ รออยู่สินะเพลงรัมภา รอให้ฉันเอาอยู่ล่ะสิ”
“คุณมันน่ารังเกียจ” เสียงหวานแค่นเค้น
“หึหึ ใช่สิ! ฉันคงไม่น่ารักเหมือนแฟนเธอหรอก ถามจริง มันทำถึงใจเหมือนที่ฉันทำไหม มันทำให้เธอร้องลั่นระงมห้องเหมือนตอนฉันกระหน่ำร่องสาวของเธอหรือเปล่าเล่า พอฉันเสนอ เธอถึงรีบสนองตอบรับ วิ่งแร่มาทอดกายรอให้ผู้ชายอย่างฉันเสียบแทรกอยู่ตอนนี้”
ได้ผล... ถ้าเขาหวังจะสร้างความร้าวลึกในจิตใจดวงน้อย เพลงรัมภาเจ็บแสบไปทั้งหัวใจ คล้ายเนื้อก้อนน้อยถูกกรีดเป็นริ้วๆ แล้วราดด้วยทิงเจอร์ ดวงตาแดงเรื่อลืมขึ้นมามองหน้าคนใจร้ายใจทมิฬ
“มันคือการแลกเปลี่ยน คุณได้ของเล่น ฉันได้สิ่งที่ต้องการ ก็ถือว่าเจ๊ากันไป”
“โอ๊ะโอ... อย่าเพิ่งด่วนตีปีกไปเพลงรัมภา บางทีสภาพร่างกายของเธออาจจะทำให้ฉันแขยงจนไม่กล้าแม้แต่จะทิ่มนิ้วเข้าไปตรวจก็ได้”
ถ้าทำได้ เพลงรัมภาอยากจะขยับลำขา กระแทกเท้าใส่ร่างหนาไปสักครั้ง เธอกัดปากกลั้นคำที่อยากด่าอยากบริภาษเขาเอาไว้ หน้าตายิ้มๆ ร้ายกาจนั่น มันน่าจะถูกประทับด้วยฝ่ามือสักหลายๆ ครั้ง
“งั้นก็รีบตรวจสอบสินค้าเสียสิ ถ้าคุณไม่พอใจ ฉันมีลิสต์รายชื่อลูกค้าอีกยาวเหยียดรอให้ไปเสนอ... อุ๊ย ไปพบพูดคุย...”
“เพลงรัมภา!”
กันต์ธีร์แค่นคำราม ผลักขาขาวงามข้างขวาเต็มแรง ทำให้มันเอนลงไปด้านข้าง หน้าคมเข้มถมึงทึง ดวงตากร้าวโชนแสง เขาประกบมือบนพื้นที่อวบอูม บีบขยำลำนิ้วแรงๆ
ความฉุนพลุ่งพล่านคับอกแกร่ง...
- Writer
