จำเลยอารมณ์

1 เพลงรัมภาเงยหน้ามองตึกสูงเบื้องหน้าย่านฝั่งตะวันตกของเมืองกรุง นอกจากตึกสูงขนาดสิบชั้นหลังนี้ยังมีตึกอาคารหลังเล็กขนาบอยู่สองข้างท่ามกลางบริเวณที่กว้างขวางของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง ที่นี่เป็นเสมือนสรวงสวรรค์ของคนเจ็บไข้ได้ป่วย หมอและนางพยาบาลประดุจเทวดานางฟ้าที่ช่วยให้ผู้คนเหล่านั้นได้กลับมามีชีวิตที่สดใสอีกครั้ง ทว่า! สำหรับเพลงรัมภาแล้ว บนชั้นหนึ่งในตึกแห่งนี้ คือที่อยู่ของ พญามัจจุราช!!! “คนไข้ใหม่ติดต่อทำบัตรด้านหน้าเลยนะคะ” นางฟ้าคนสวยประจำเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์รีบบอกด้วยน้ำเสียงหวานหยดพร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจสมกับเป็นสถานพยาบาลเอกชน “เอ่อ... ดิฉันมาพบคุณหมอกันต์ธีร์ค่ะ หมอกันต์ธีร์ บูรพารักษ์” เพลงรัมภาแจ้งความประสงค์ชัดถ้อยชัดคำพร้อมส่งยิ้มตอบ หากมันเป็นยิ้มที่สุดแสนจะเจื่อนจืดด้วยว่าจิตใจในเวลานี้ของเธอนั้นแห้งแล้งเหลือประมาณ เสียงมัจจุราชที่ยืนอยู่ตรงปากขอบเหวลึกยังสะท้อนก้องในจิตใจ “มาหาฉัน แล้วเธอจะได้ทุกอย่างที่ต้องการ” หรืออีกนัย... คลานเข้าไปสยบแทบเท้าของเขา ยอมศิโรราบแด่มัจจุราชที่เงื้อง่าคมเคียวรอท่า... อย่างไร้เงื่อนไข นางพยาบาลคนเดิมแววตาไหวเล็กน้อย ขณะที่ริมฝีปากยังยิ้มแย้มอย่างมีมารยาท นั่นเพราะ มีสาวๆ มากหน้าหลายตาที่มาขอพบหมอหนุ่มสุดหล่อ สุดฮอต คุณหมอสูตินรีแพทย์ผู้มีชื่อเสียง ไม่ใช่เพียงแต่คนไข้สาวๆ หมอและพยาบาลในโรงพยาบาลก็เป็นปลื้มในตัวคุณหมอกันต์ไม่น้อยเช่นกัน “สักครู่นะคะ” เธอหลุบตามองหน้าจอคอมพิวเตอร์ พรมนิ้วบนคีย์บอร์ดเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นยิ้ม “คุณหมอติดผ่าตัดอยู่นะคะ สะดวกที่จะมาวันหลังไหมคะ ดิฉันจะทำนัดให้ค่ะ” “อย่างนั้นฝากเรียนคุณหมอด้วยก็แล้วนะคะ ว่าดิฉันเพลงรัมภามาขอพบ หากคุณหมอสะดวกติดต่อไปตามเบอร์นี้เลยค่ะ” เพลงรัมภารีบจดเบอร์โทรศัพท์บนกระดาษโน้ต หลังจากกวาดตามองพบว่ามีกระดาษและปากกาวางอยู่บนเคาน์เตอร์ ความอึดอัดทั้งหมดทั้งมวลมลายไปจากจิตใจ บางที... เธอคงต้องการเวลามากกว่านี้ ก่อนเผชิญหน้ากับคนพรรค์นั้น พยาบาลสาวสวยรับกระดาษไปพร้อมรอยยิ้ม หากเมื่อสาวผู้ทิ้งเบอร์หันหลังให้ เจ้าหล่อนปรายตามองเบอร์ด้วยกิริยาเหยียดๆ ก่อนจะหย่อนลงถังขยะ เสร็จแล้วก็พากันหัวเราะคิกคักกับเพื่อนร่วมงานที่นั่งอยู่ตรงนั้น ทว่า... ไม่กี่วินาที โทรศัพท์ที่ใช้กันภายในก็ดังขึ้น ก่อนที่พยาบาลสาวจะรีบวางหูพร้อมส่งเสียงเรียกหญิงสาวที่กำลังจะออกจากประตู... “เชิญนั่งรอในนี้ก่อนนะคะ คุณหมอกันต์ติดผ่าตัดทำคลอด อีกสักครึ่งชั่วโมงน่าจะเสร็จค่ะ” เจ้าหน้าที่สาวผายมือเชิญพร้อมบอกยิ้มๆ เธอไม่ได้สวมชุดพยาบาล เพลงรัมภาเอ่ยขอบคุณ เข้าใจเอาเองว่า เธอคงจะเป็นเจ้าหน้าที่แผนกไหนสักอย่าง โรงพยาบาลเอกชนแห่งนี้มีบุคลากรหลากหลาย ไม่แน่ว่าหญิงสาวที่สวมชุดฟอร์มเรียบร้อยเมื่อครู่อาจจะเป็นเลขาหรือผู้ช่วยของเขา เพลงรัมภาอดไม่ได้ที่จะกวาดตามองห้องทำงานที่ค่อนข้างกว้างขวางของหมอกันต์ธีร์ บูรพารักษ์ คุณหมอหนุ่มวัยสามสิบ ทายาทเจ้าของโรงพยาบาลแห่งนี้ เธอพอรู้มาว่า เขาเข้ามารับบริหารงานเต็มตัวแล้ว โรงพยาบาลบูรพารักษ์แห่งนี้มีชื่อเสียงระดับประเทศ มีทีมแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านต่างๆ ทุกแขนง และมีค่ารักษาพยาบาลที่แพงหูดับสำหรับคนฐานะอย่างเธอ แต่ทว่า... ที่นี่ให้ในสิ่งที่เธอต้องการได้ ศัลยแพทย์ที่เชี่ยวชาญด้านสมอง และเขา... กันต์ธีร์ บูรพารักษ์ ทายาทของโรงพยาบาลแห่งนี้คือผู้ที่สามารถประกาศิตให้เธอได้ เขา... มัจจุราชหน้าหยก ผู้แสนสุดจะใจร้ายอย่างไม่มีอะไรเปรียบ เพลงรัมภาหลับตาลง เหนื่อยหน่ายหนักอึ้งไปทั้งหัวใจอย่างบอกไม่ถูก และคงจะหลับตานิ่งไปอีกพักใหญ่ ถ้าไม่มีเสียงหยันๆ กับน้ำคำร้ายกาจดังขึ้นมาใกล้ตัว “เธอน่าจะสดใสกว่านี้นะ เพราะฉันไม่อยากได้ดอกไม้ที่เหี่ยวเฉามาประดับเตียงสักเท่าไหร่” ร่างบางทะลึ่งตัวลุกขึ้นนั่งตัวตรง ผละออกไปด้านข้างเพราะใบหน้าคมสันที่ยื่นมาจากทางเบื้องหลังนั้นอยู่ห่างไม่กี่เซนติเมตร ลมหายใจอุ่นๆ กรุ่นกลิ่นสะอาด กระตุกหัวใจดวงน้อยให้เต้นตึกตัก “คุณ!” กันต์ธีร์ยักไหล่ ยืดตัวจากที่เท้ามือค้ำพนักโซฟา เดินอ้อมกลับมาตรงหน้าแขกสาวผู้มาเยือน แขก...ที่เขาตั้งตารอ... และเกือบจะพลาดการมาเยือนของเธอหากไม่ได้ดูวงจรปิดผ่านโทรศัพท์มือถือ... ตาคมดุ นิ่งลึก กวาดมองไปทั่วใบหน้าสวยงามที่วันนี้เวลานี้มันออกจะซีดและเผือดสีจนเขาหงุดหงิดหัวใจ ใบหน้าที่เคยสดใส สว่างด้วยรอยยิ้มกระจ่างเมื่อวันวานหายไป กลับกันความสาวสะพรั่งที่ผลิบานอวดความงามเชื้อเชิญชูช่อล่อลวงผู้ภมรให้หลงวนตอมไม่ว่างเว้น กันต์ธีร์พ่นลมหายใจแรงๆ ไม่พูดพล่ามทำเพลง คว้าข้อมือเล็กกระตุกรั้งให้ร่างสาวก้าวตาม เขาเพียงแต่หยุดสั่งงานผ่านโทรศัพท์ติดต่อภายในที่โต๊ะไม่กี่นาที “หมอกันต์!” “คนไข้วันนี้หมดแล้วใช่ไหมคุณดลฤดี ผมขอเวลาส่วนตัว ไม่รับคนไข้อีกวันนี้ ห้ามใครรบกวน” “ค่ะคุณหมอ” เพียงเสียงตอบรับกลับมา เพลงรัมภาหน้าตื่น เมื่อถูกดึงเข้าไปยังประตูเยื้องโต๊ะทำงานของหมอหนุ่ม หัวใจเต้นโครมครามลั่น เธอพบว่า ภายในนั้นเป็นห้องพักผ่อนส่วนตัวของเขา มีอุปกรณ์อำนวยความสะดวก และที่สำคัญคือ มีเตียงที่ไม่ใช่เตียงคนไข้!!! “ถอดกางเกง ขึ้นเตียง” “คุณจะทำอะไร” “หึ! ก่อนมาที่นี่ เธอรู้ข้อเสนอของฉันแล้วนี่เพลงรัมภา แล้วเธอก็มา... แสดงว่ายอมรับเงื่อนไขทุกข้อ อย่างไม่มีเงื่อนไข” “ตะ...แต่ ฉันมาเพื่อจะคุย” “แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุย ทุกอย่างฉันคุยไปหมดแล้ว ถ้าเธอเซย์โน นั่น! ประตู! ออกไปได้เลย” มันช่างเป็น... การยืนอยู่บนขอบเหวโดยแท้ เพลงรัมภาสะท้อนในอก จ้องมองใบหน้าที่ประดับประดารอยยิ้มนิดๆ นั่นด้วยความโมโห รอยยิ้ม... ราวพ่อพระ แต่เขานั่นน่ะ ยิ่งกว่ามัจจุราชผู้พร่าผลาญชีวิต กันต์ธีร์ยืนกอดอก กดยิ้มอย่างไม่เดือดร้อน เขาไม่จำเป็นต้องไล่ต้อน อ้อนวอน หรือแม้แต่ทำอะไรมากไปกว่าการยืนรอ... รอ...ให้นางแมวป่าตรงหน้ายอมศิโรราบแทบเท้าอย่างไร้เงื่อนไข รอ...อย่างสำราญใจ เพราะมองเห็นชัยชนะอยู่ครามครัน “คนใจร้าย” “ความใจดีไม่มีขายเพลงรัมภา ความใจดีที่เธอมองหา มันเทียบไม่ได้กับเงินมูลค่าไม่น้อยที่เธอต้องการนี่ จริงไหม?” “คุณมัน... ใจร้าย แค่คุณสั่ง แค่คุณเอ่ยปาก พี่สาวของฉันจะได้รับการรักษา เพียงแค่คุณเอ่ยปากเท่านั้น...” เพลงรัมภาเค้นเสียง เจ็บและคับแค้นใจเหลือจะกล่าว ดวงตาที่จ้องมองใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรจึงเต็มไปด้วยความเจ็บแค้นแน่นอก