ยั่วรักมาเฟีย

13

“พี่ก็บอกแล้วว่าวันนี้เราควรจะไปที่อื่นกันก่อน ไว้ขออนุญาตท่านประธานได้เมื่อไหร่ เราค่อยไปก็ยังไม่สายนี่คะ ถึงตอนนั้นคุณหยีจะดูอะไร ที่ไหน ยังไง ก็คงไม่มีใครว่าแล้วล่ะค่ะ จริงไหมคะ” ซิลเวียบอกยิ้มๆ เมื่อเห็นหน้ามุ่ยๆ ของเธอ

“ก็ได้ค่ะ งั้นวันนี้หยีให้พี่สาวเป็นไกด์ให้หยีเลยแล้วกันค่ะ อยากพาหยีเดินชมตรงไหน ยังไง หยีไปมันทุกที่นั่นแหละ ไปค่ะหยีพร้อมละ” เธอบอกพร้อมกับออกเดินนำไปก่อนด้วยซ้ำ

“โอเคค่ะ แต่เดี๋ยวเราต้องกลับตรงเวลาที่บอสสั่งไว้นะคะ ห้ามเถลไถลเป็นอันขาด พี่ยังไม่อยากตกงานนะคะคุณหยี” สุดที่รักหันมาหัวเราะชอบใจ เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าขยาดๆ แบบนั้น

“เจ้านายของพี่ซิลเวียนี่เขาดุมากเลยเหรอคะ หยีเห็นใครต่อใครพากันก้มหัวงุดๆ เวลาที่เขาเดินผ่าน พี่ซิลเวียเองก็เหมือนกัน” เธอชวนอีกฝ่ายคุยไปด้วยในขณะที่กำลังเดินชมสถานที่

“ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ อาจเป็นเพราะพวกเราไม่ค่อยได้เห็นท่านประธานยิ้มสักเท่าไหร่มั้งคะ ก็เลยคิดว่าเขาดุ แล้วก็ยังมีเรื่องงานอีกอย่างที่ท่านประธานย้ำนักย้ำหนาว่าต้องเป็นระเบียบแบบแผนตามที่วางเอาไว้ ทุกอย่างต้องออกมาอย่างมีประสิทธิภาพ แค่นั้นยังไม่พอนะคะ เรื่องเวลาก็สำคัญมากด้วยเหมือนกัน เพราะเขาไม่ชอบคนที่ไม่ตรงต่อเวลา และด้วยเหตุผลทั้งหมดที่ว่ามา ก็เลยทำให้ทุกคนในที่คิดไปเองว่า ท่านประธานดุ ซึ่งความจริงแล้วอาจจะไม่เป็นอย่างที่คิดกันก็ได้...มั้งคะ” ซิลเวียทำหน้าแหยอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก

“เป็นอย่างที่คิดกันนั่นแหละค่ะ” สุดที่รักตอบทันทีแบบไม่ต้องคิดมาก ถึงแม้เธอจะไม่แสดงอาการอย่างทุกคนในที่นี้ แต่เธอก็กลัวเขาอยู่ดี

“นอกจากจะดุแล้ว ยังเป็นพวกเผด็จการด้วยนะคะ หยีนี่เจอมากับตัวแล้ว” ได้ทีก็แอบนินทาเขาซะเลย จนคนฟังอย่างซิลเวียยังอดขำไม่ได้

“คุณหยีก็ว่าไป เดี๋ยวใครมาได้ยินเข้าเราสองคนมีหวังแย่แน่ค่ะ” ซิลเวียบอกพลางหันไปมองรอบตัว เผื่อว่าจะมีใครผ่านมาอย่างที่กลัวจริงๆ

“เรื่องนั้นไม่ต้องกลัวหรอกค่ะพี่ซิลเวีย หยีเอาอยู่” สุดที่รักยักคิ้วหลิ่วตาให้จนอีกฝ่ายอดสงสัยไม่ได้

“เอาอยู่ยังไงคะคุณหยี หรือว่าท่านประธานเกรงใจจนไม่กล้าทำอะไรคุณหยีใช่ไหมคะ อา...พี่ว่าต้องใช่แน่ๆ” เพราะภาพที่เห็นก่อนหน้ามันทำให้ซิลเวียคิดเป็นอื่นไม่ได้

“หึ! ที่ไหนล่ะ ที่บอกว่าเอาอยู่น่ะ หมายถึงเอาตัวรอดต่างหากค่ะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ หยีนี่แหละค่ะที่จะเผ่นคนแรก หยีน่ะนักวิ่งเก่านะจะบอกให้” เธอทำหน้าตาแสนจะภูมิใจ ต่างกับซิลเวียที่ถึงกับเหวอไปเลย

“คุณหยีอ่ะ ชอบล้อเล่นอยู่เรื่อย เอาเรื่องปากท้องพี่มาเล่นแบบนี้ เกิดใครผ่านมาได้ยินเข้า มีหวังพี่ต้องอดตายเพราะโดนไล่ออกแน่ๆ ไม่เอาค่ะเลิกพูดเรื่องนี้กันดีกว่า อืม! แต่นี่เราก็เดินผ่านมาตั้งหลายโซน หลายแผนกแล้วนะคะ ไม่เห็นว่าคุณหยีจะสนใจแผนกไหนเป็นพิเศษเลยนี่คะ หรือมัวแต่จะชวนพี่คุยเพลินจนลืมดูกันคะ” ซิลเวียถามขึ้น เมื่อคนที่บอกว่าจะมาเดินชมแผนกต่างๆ ของบริษัท แต่กลับเดินผ่านไปซะเฉยๆ โดยไม่สนใจจนซิลเวียต้องเอ่ยเตือน

“ก็อย่างที่บอกว่าแผนกที่หยีสนใจจริงๆ ก็มีแต่แผนกออกแบบเท่านั้นแหละค่ะ และตราบใดที่หยียังไม่ได้เข้าไปในแผนกนั้น มันคงเป็นอะไรที่ติดค้างในใจไปตลอด” ดูเหมือนพื้นที่ต้องห้ามจะเป็นที่ท้าทายให้เธออยากเข้าไปใจจะขาด

“เอาเถอะค่ะ เรื่องนั้นไว้เราค่อยหาหนทางกันอีกที ไหนๆ ตอนนี้คุณหยีก็ไม่ได้อยากดูที่ไหนเป็นพิเศษอยู่แล้ว พี่ว่าเรากลับกันเลยก็ดีเหมือนกันนะคะ นี่ก็ใกล้ได้เวลาที่ท่านประธานบอกไว้แล้วด้วย” ซิลเวียชวนอีกฝ่ายหันหลังเดินกลับไปทางเดิม เพราะไม่อยากผิดเวลาตามที่เจ้านายสั่งเอาไว้

“ดูจากท่าทางของพี่ตอนนี้ ดูท่ามายบอสของพี่ซิลเวียนี่ดุจริงอะไรจริงนะคะเนี่ย” สุดที่รักอดยิ้มขำกับท่าทางลนลานของอีกฝ่ายไม่ได้ ยิ่งใกล้เวลาก็ยิ่งดูตื่นตูมจนน่าขำ

“ตายแล้ว! พี่ลืมไปซะสนิทเลยค่ะคุณหยี” แล้วจู่ๆ ซิลเวียก็อุทานหน้าตื่นขึ้นมา เล่นเอาเธอที่เดินตามมาพลอยตกใจไปด้วย

“ลืม! ลืมอะไรคะพี่ซิลเวีย” สุดที่รักทำหน้าตื่น อดลุ้นตามด้วยไม่ได้

“ก็ท่านประธานน่ะสิคะคุณหยี” ซิลเวียบอกพลางทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ จนคนฟังทนเฉยอีกไม่ได้

“คุณเลโอ? เขาทำไม เขาเป็นอะไรคะ” ให้ตายสิ! ท่าทางของซิลเวียทำเธอใจคอไม่ดีเอาซะเลย

“เขาน่ะไม่ได้เป็นอะไรหรอก แต่คนที่เป็นน่ะคือพี่ คราวนี้พี่ต้องตายแน่ๆ เลยค่ะคุณหยี ท่านประธานมีประชุมตอนบ่ายสอง แต่นี่มันบ่ายสองโมงครึ่งแล้วนะคะ ไม่ตายคราวนี้ก็ไม่รู้จะตายคราวไหนแล้วล่ะค่ะ ทำไงดีๆ พี่จะทำยังไงดี คุณหยีช่วยพี่คิดหน่อยสิคะ” ซิลเวียทำท่าลนลานลุกลี้ลุกลนพร้อมกับเดินไปเดินมาอย่างกำลังหาทางออก

“ใจเย็นๆ ค่ะ เรื่องมันอาจจะไม่ได้แย่อย่างที่พี่คิดก็ได้ อีกอย่างเขาเองก็เป็นคนอนุญาตให้พี่พาหยีออกมาเองด้วย” สุดที่รักบอกพลางกุมมืออีกฝ่ายอย่างให้กำลังใจ

“มันก็ใช่ แต่พี่เป็นเลขานะคะ ยังไงพี่ก็ต้องเข้าประชุมด้วย ถ้าเพียงแต่พี่ไม่ลืมบอกท่านประธานตอนนั้น ตอนนี้ก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอกค่ะ” ซิลเวียยังทำหน้าอมทุกข์อยู่เช่นเดิม

“เอาเถอะค่ะ เรื่องนี้หยีจะเป็นคนรับผิดชอบเอง ในเมื่อเรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะหยี หยีจะเป็นคนจัดการเอง พี่ซิลเวียไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ” สุดที่รักบอกพลางบีบมืออีกฝ่ายแน่น

“คนที่ผิดคือพี่ ไม่เกี่ยวกับคุณหยีนี่คะ ถ้าพี่ไม่สะเพร่าแล้วก็เช็คเวลาให้ดี เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น พี่สมควรถูกลงโทษค่ะ”

“เอาเถอะๆ จะยังไงก็ช่าง ตอนนี้หยีว่าเราเข้าไปคุยกันในห้องก่อนดีกว่า อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด เราต้องเผชิญหน้ากับมันให้ได้ค่ะ” เธอว่าพลางจับจูงให้อีกฝ่ายเดินตามกันมา โดยไม่ฟังคำทัดทานใดๆ อีก

“เข้ามาในห้องของเจ้านาย ทำไมไม่รู้จักเคาะประตู เธอนี่มันทำงานไม่ได้เรื่องจริงๆ นะซิลเวีย เป็นเลขาประสาอะไรเรื่องแค่นี้ก็ต้องให้ฉันบอก” แต่เมื่อสองสาวเปิดประตูเข้ามา ก็พบว่าห้องของท่านประธานไม่ได้ว่างเปล่าอย่างที่คิด แต่กลับมีผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้นั่งอยู่ด้วย แวบแรกที่เห็น ทำให้เธอนึกว่าดารานางแบบหลุดออกมาจากนิตยสาร แต่พอได้ฟังคำพูดคำจาจากอีกฝ่ายแล้ว ‘นี่มันนางร้ายชัดๆ’

“ขอโทษค่ะคุณโรเวร่า” ซิลเวียก็ค้อมศรีษะให้ด้วยความขลาดกลัว ทำเอาคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ อดโมโหไม่ได้

“ไปขอโทษเขาทำไมคะพี่ซิลเวีย ถ้าพี่ไม่มีมารยาทที่เข้ามาโดยไม่เคาะประตู เขาเองก็ไม่ได้ดีกว่าเราสักเท่าไหร่ ไม่งั้นคงไม่ถือวิสาสะเข้ามาในห้องที่เจ้าของห้องไม่อยู่แบบนี้ นี่สิถึงจะเรียกว่าไร้มารยาท” โรเวร่าหันขวับมามองคนพูดด้วยสายตาวาวโรจน์