เวลาเกือบจะเที่ยงคืนคงเป็นเวลาเข้านอนของใครหลายคน เเต่อินทัชกลับใช้เวลานี้ออกมานั่งดูดาวข้างนอกห้องเงียบๆ คนเดียว ในตอนกลางคืนไร่องุ่นดินเเดนจะอากาศเย็นกำลังดีเขาถึงออกมาสูดอากาศหน่อย อีกอย่างเขาต้องการออกมาใช้ความคิดด้วย
ว่าใครกันเเน่ที่โกหก..
อินทัชได้เเต่นั่งคิดในหัวอยู่เเค่คนเดียวว่าพ่อเเม่ของตัวเองจากไปเพราะอะไร ถ้าเลือกได้เขาเองก็ไม่อยากไปเรียนเมืองนอก ถ้าเลือกได้เขาก็คงไม่ได้อยากให้มีเรื่องเเบบนี้เกิดขึ้น เเต่เขาทำอะไรไม่ได้เเม้กระทั่งร่ำลาพวกเขาเป็นครั้งสุดท้าย
ทุกฝันร้ายยังติดอยู่กับเขาไม่ไปไหน..
"นอนไม่หลับหรือไง"
"นะ นายน้อย.." อินทัชสะดุ้งเล็กน้อยตอนที่เสียงทุ้มต่ำของคนที่คุ้นหูดังขึ้น กับนายน้อยเขาก็ไม่ได้รู้สึกเกลียดเเต่เขาเเค่ไม่ชอบเเละอึดอัดทุกครั้งที่ใกล้กัน
เขายังจำวันเเรกในครั้งนั้นได้ดี..
มันเจ็บปวดเเละทรมานมาก..
"มึงนอนไม่หลับเหรอไง"ดินเเดนเอ่ยถามเสียงเรี
