เวลาผ่านไปไม่รู้กี่ชั่วโมงที่อินทัชเอาแต่กอดเข่าร้องไห้อยู่บนเดียวบนเตียง นายน้อยดินลากตัวพี่ชายของตัวเองออกไปแล้ว ไม่รู้ด้วยว่าเขาเอาไปไว้ที่ไหนกันแน่ คนตัวเล็กอยู่ในสภาพที่หวาดระแวงสิ่งรอบตัวไปหมด เขาไม่กล้าแม้แต่จะร้องออกเสียงด้วยซ้ำ เพราะเสียงของดินแดนยังคงก้องอยู่ในหัวของเขา ภาพที่น่าขยะแขยงของดินแดนยังหลอกหลอนเขาไม่หาย
ในช่วงเวลานี้อินทัชไม่มีทางออกหรือคิดอะไรได้เลยนอกจากความหวาดกลัวไปหมด เขาเอาแต่ร้องไห้หนักหลังจากที่พี่ชายโดนลากตัวออกไป บั้นท้ายระบมหนัก ของเก่ายังไม่ทันหายของใหม่ก็เข้ามาแทนซะแล้ว อาหารและยาที่ดินแดนให้แม่บ้านเตรียมขึ้นมาให้ถูกวางไว้ที่เดิมไม่มีการแตะต้องมันเลยแม้แต่น้อย เขาจะกินมันลงได้ยังไงกันในเมื่อพี่ชายของเขาไม่ปลอดภัย
นายน้อยดินไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆ แน่
"ทานข้าวหน่อยเถอะค่ะ เดี๋ยวจะไม่หายนะคะ" หญิงสาวแม่บ้านคนนึงเอ่ยขึ้น เธอยืนเฝ้าอินทัชมาหลายชั่วโมงแต่อ
