บ่วงรักคนไร้ใจ (NC++)

อดีต

ย้อนกลับไปเมื่อสามปีก่อนตอนนั้นฉันเรียนอยู่ปีหนึ่งซึ่งเป็นมหาลัยที่ดีที่สุดและแพงที่สุดแต่ถามว่าทำไมฉันถึงได้มาเรียนที่นี่ก็เพราะฉันโชคดีได้ทุนเรียนฟรียังไงล่ะทุนที่ได้ก็คือทุนเรียนฟรีแต่ยากจนยากจนถามว่าอายไหมกับทุนที่ได้รับฉันจะอายทำไมเพราะมันทำให้ฉันได้เรียนต่อตามที่ใจหวังเพราะถ้าให้จ่ายเองฉันคงไม่มีปัญญาจ่ายหรอกค่าเทอมเป็นแสน แต่ในความโชคดีก็มีความโชคร้ายเพราะที่นี่ฉันไม่มีเพื่อนคบเลยแม้แต่คนเดียวเพราะทุกคนรู้ว่าฉันเป็นนักเรียนทุนฐานะยากจนเพื่อนร่วมคณะของฉันแต่ละคนก็เป็นลูกคุณหนูเป็นไฮโซกันทั้งนั้นทุกคนใช่ของดีราคาแพงไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้ากระเป๋ารองเท้ามือถือซึ่งล้วนแล้วแต่มีราคาแพงหลักหมื่นหลักแสนซึ่งฉันคงไม่มีปัญญาไปซื้อตามหรอกแค่ทุกวันนี้มีกระเป๋าใส่สมุดหนังสือไปเรียนก็ดีแค่ไหนแล้วส่วนมือถือฉันฉันก็ใช้รุ่นเก่าๆไม่ได้วิ่งตามกระแสขอแค่โทรเข้าโทรออกได้ก็บุญแล้ว

และในช่วงที่เราต้องทำรายงานกลุ่มก็ทำให้ฉันได้สนิทกับไฟทั้งที่ก่อนหน้านี้เราสองก็เคยเจอกันบ้างเพราะเราเรียนคณะเดียวกันแต่เราไม่เคยคุยกันเขาไม่เคยสนใจฉันเลยหรืออาจจะเรียกได้ว่าเขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ามีฉันอยู่ตรงนี้ซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกถ้าเขาสนใจฉันสิมันถึงจะแปลกเพราะฉันเห็นแต่ผู้หญิงสาวๆสวยๆล้อมหน้าล้อมหลังเขาตลอดเวลาในทุกที่ที่เขาปรากฏกายเขาเปรียบเสมือนแสงอาทิตย์ที่ส่องประกายส่วนฉันเป็นเพียงหิงห้อยตัวน้อยที่แสงริบหรี่จนแทบจะมองไม่เห็นแต่ฉันก็แอบมองเขาอยู่บ่อยๆนะเขาคือผู้ชายคนแรกที่ฉันสนใจแต่ฉันก็รู้ว่าตัวเองทำได้แค่แอบมองไม่กล้าหวังอะไรไกลจนมาถึงวันนึง

"เธอชื่อจริงชื่ออะไร"

"เอ่อ นายถามเราเหรอ"

"อ้าวก็เราได้อยู่กลุ่มเดียวกันแถมยังมีกันแค่สองคนฉันไม่ถามเธอแล้วจะให้ไปถามใครวะ เร็วๆฉันจะได้เขียนลงสมุดรายงานกลุ่ม"

"อืมนั่นสินะ ขอโทษที"

"แล้วเธอชื่ออะไรบอกได้ยัง"

"เราชื่อสายชล"

"อืม" ฉันบอกชื่อไปพร้อมกับมองเขาที่กำลังก้มหน้าก้มตาเขียนชื่อของฉันลงสมุดรายงานกลุ่มที่มีเพียงชื่อฉันกับเขาแค่เพียงสองคนโดยที่กลุ่มอื่นมีกันสามคนถามว่าฉันโชคดีใช่ไหมที่ได้อยู่กลุ่มเดียวกับเขาสองคนแบบนี้ ฉันไม่กล้าที่จะหันไปมองคนอื่นๆรอบข้างเลยหลังจากที่อาจารย์จับฉลากเลือกกลุ่มเสร็จเพราะฉันรู้ว่าทุกคนกำลังส่งสายตาไม่พอใจมาให้ฉันที่ฉันได้อยู่กลุ่มเดียวกับไฟ มันตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับคนที่เราแอบชอบซึ่งมันเป็นครั้งแรกที่ฉันได้ใกล้เขาขนาดนี้ใจฉันมันสั่นไปหมด จากวันนัั้นเป็นต้นมาเราสองคนก็ได้คุยกันบ่อยขึ้นซึ่งตอนแรกเราคุยกันแค่เรื่องรายงานเท่านั้นแต่พอเวลาผ่านไปความสัมพันของเรามันก็พัฒนาขึ้นเขาทำให้ฉันยิ้มได้และมีความสุขทุกครั้งที่มาเรียน

"ขอบคุณที่มาส่งนะ^^" ฉันขอบคุณไฟที่เขามีน้ำใจมาส่งฉันถึงหน้าปากซอยเพราะวันนี้เราไปซื้อของทำงานกลุ่มกัน

"เมื่อไหร่เธอจะยอมให้ฉันไปส่งถึงบ้าน"

"อย่าเลยทางเข้าบ้านเรามันแคบรถไฟไม่ได้หรอก"

"ไม่ใช่ว่ากลัวแฟนเธอจะรู้แล้วเข้าใจผิดหรอกนะ"

"เราไม่มีแฟนซะหน่อย"

"แล้วเมื่อไหร่จะมีล่ะ"

"............"