ทริคที่1 ลิปสติกสื่อรัก

3555 Words

ลิปสติกสื่อรัก วิธีทำ - ซื้อลิปสติกแท่งใหม่แล้วสลักชื่อคนที่เราชอบไว้แล้วตามด้วยคำว่า love - ควรใช้ให้หมดแล้วจะสมหวัง *** ข้อควรระวัง - ไม่ควรให้ใครใช้ลิปสติกร่วมกับเรา - ไม่ควรจงใจให้มันหมดเร็วโดยการทาปากหนาๆ หรือเขียนเล่น - ไม่ควรทำครึ่งๆกลางเพราะจะไม่สำเร็จ ลิปสติกแท่งใหม่งั้นหรอ นี่ฉันต้องซื้ออีกแล้วใช่ไหม แต่ไม่เป็นไรเพื่อนายถ้ามันทำให้นายชอบฉันขึ้นมาฉันก็จะทำ นี่ไม่ได้เป็นการทำเสน่ห์แต่อย่างใดเลยนะสาบานได้ ^o^ วันต่อมา... “พิกเล็ท...ตื่นเร็วลูก”เสียงของแม่ดังแว่วๆ “(-_-zZ)”>ฉัน “พิกเล็ท...ตื่นเร็วลูกวันนี้แม่นัดลูกค้าไว้นะ-_-”แม่เปลี่ยนจากเรียกธรรมดาเป็นตะโกนแทน ซึ่งเสียงนี้อาจทำให้อีกไม่นานนี้ระเบิดลงได้ ฉันจึงตัดสินใจเด้งตัวขึ้นมาจากที่นอนและคว้าผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ำด้วยความไวแสง 20นาทีผ่านไป… ฉันรีบแต่งตัวด้วยความว่องไว หลังจากที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วฉันก็หยิบกระเป๋านักเรียนแล้วเดินไปชั้นล่าง “ช้า จริงๆเลย”แม่บ่นน้อยๆก่อนที่จะเดินนำออกไปที่โรงจอดรถหน้าบ้าน “อะ...นี่ข้าวกล่องแม่เตรียมไว้ให้แล้ว” ชีวิตฉันก็เป็นแบบนี้ทุกๆเช้าค่ะ ไม่เคยได้ทานอาหารตอนเช้ากับแม่ที่โต๊ะกินข้าวเหมือนอย่างที่คนอื่นเขาทำกัน ชีวิตฉันมีแค่แม่สองคน แม่ไม่เคยเล่าเรื่องพ่อให้ฉันฟังเลยแม้แต่ครั้งเดียวตั้งแต่เกิดมาฉันก็ไม่เคยเจอพ่อเลยสักครั้ง แต่ฉันก็ไม่รู้สึกว่าขาดอะไรนะฉันมีความสุขในแบบที่ฉันเป็น ฉันรักแม่มากที่สุดชีวิตฉันก็มีแค่แม่นี่แหละ ฉันนับถือท่านนะที่เข้มแข็งและเลี้ยงฉันจนมาถึงทุกวันนี้ แม่ฉันเป็นคนสวยค่ะแล้วก็เก่งมากๆด้วย “โธ่เอ๊ย ขับช้าจริง!-o-”นี่แหละค่ะนิสัยของแม่ฉัน วัยรุ่นซะไม่มี ถึงแม่ฉันจะมีอายุหลักสี่แล้วแต่ก็ยังวัยรุ่นอยู่ ขับรถก็ใจร้อนเหมือนวัยรุ่นเลย แถมยังชอบบ่นให้เพื่อนร่วมทางอีก “แม่ใจเย็นค่ะ”ส่วนฉันก็ทำหน้าที่ได้แค่บอกแม่ให้เย็นลง เพียงไม่นานรถของแม่ฉันก็เคลื่อนมาถึงหน้าโรงเรียน “พิกเล็ทมาพอดีเลย^o^”น้ำขิง “อะไรยะ-_-” “เย็นนี้ไปกินไอศกรีมกันไหม” “ไม่เอาอ่ะวันนี้ฉันจะไปซื้อลิป” “แกจะซื้อมาทำไมอ่ะ”น้ำขิงถามอย่างงงๆ “ทำทริค...เออนี่น้ำขิงมิวนิคมาหรือยังน่ะ”ฉันถามเมื่อไม่เห็นร่างของยัยมิวนิค “รายนั้นมาสาย ยิ่งช่วงนี้เป็นช่วงอินเลิฟของเขาอยู่ด้วย”เออก็จริง ฉันล่ะหมั่นไส้ยัยนี่จริงๆเลย น่าตานี่อิ่มเอิบด้วยความรักแทบทุกช้าเลย เวลาทะเลาะกันนี่คนละคนบางทีฉันก็แอบแช่งมันให้ทะเลาะกันอยู่บ่อยๆนะ^o^ “แล้ว...ฉันจะทำการบ้านทันไหมเนี้ย”ดูความน่ารักของฉันสิ การบ้านไม่แตะสนใจแต่เรื่องอื่น ถ้าเป็นวิชาอื่นฉันก็ทำนะแต่วิชาคณิตศาสตร์ฉันไม่ไหวจะเคลียร์จริงๆ “อย่าบอกนะว่าแกจะมาลอกของมิวอีกแล้วน่ะ ทำไมแกไม่ทำเองล่ะ”เอาแล้วไง ยัยนี่เริ่มทำตัวเป็นแม่ฉันและ-o- “ถ้าฉันทำเป็นฉันจะลอกป่ะขิง” “แล้วทำไมแกไม่ลองทำล่ะ” “ลองทำการบ้าน ทำอย่างอื่นยังง่ายกว่าอีก...ไหนๆแกก็พูดมากแล้ว...เอาของแกมาลอกก็ได้”ฉันแบมือรอรับสมุดการบ้านจากน้ำขิงอย่างรวบรัด “หึ๊ย! แกนี่มันจริงๆเลยนะ”ถึงปากจะบ่นแต่มือก็หยิบสมุดการบ้านมายื่นให้ฉัน “ขอบใจจ๊ะ^o^”เรื่องลอกนี่ถนัดเลย ถึงฉันจะเป็นนางเอกที่สวยแต่เรื่องเรียนฉันไม่ค่อยเข้มงวดเท่าไหร่ จริงๆฉันก็ฉลาดนะฉลาดเรื่องปฏิบัติมากกว่าทฤษฎี “มาแล้วจ้า^o^”แหมอารมณ์ดีมาเชียวนะยัยมิวนิค “พิกเล็ทเอาสมุดเลขเลยไหม” “ไม่ล่ะฉันเสร็จแล้ว ว่าแต่แกเหอะทำไมวันนี้อารมณ์ดีจัง” “วันนี้พอร์ชไปรับฉันที่บ้านน่ะ^o^”มิน่าล่ะถึงได้อารมณ์ดีแบบนี้ “อิจฉาT^T”พูดแล้วอยากจะร้องไห้ ทำไมยัยนี่ชอบพอร์ชแค่ไม่ถึงปีแต่กลับได้เป็นแฟนกับพอร์ชแล้ว ทีฉันนะชอบมาสามปีไม่เห็นจะคืบหน้าไปไหนเลยมีแต่จะถอยหลังไปเรื่อยๆ ดูสิ นอกจากนายนั่นจะไม่สนใจฉันแล้ว ยังไม่เคยคิดที่จะพูดดีๆกับฉันเลยสักครั้งเจอกันเป็นจิกกัดตลอดเลย “อย่าอิจฉาเลยแก เดี๋ยวอีกหน่อยก็คิวแกและ” “อะไรคิวฉันกับพี่เมลอนบ้างเหอะ”น้ำขิงพูดตัดขึ้นมา “นี่...เย็นนี้ไปกับฉันเลยนะ”>ฉัน “ไปไหนของแกพิกเล็ท”>มิวนิค “ก็ไปซื้อลิปสติกน่ะสิยะ ฉันจะเริ่มทำทริคแรกแล้ว^o^” “โทษทีนะเพื่อนฉันไม่ว่าง วันนี้พ่อฉันนัดพอร์ชไปทานอาหารค่ำที่บ้าน”แหมมิวนิคเธอรีบออกตัวก่อนใครเลยนะ “ฉันก็ไม่ว่างนะ นัดพี่เมลอนไว้”นี่ก็อีกคน อย่าบอกนะว่าฉันต้องไปคนเดียวT^T “แกนัดพี่เขาหรือแกมโนไปเองยะน้ำขิง”นี้เป็นคำพูดของมิวนิคที่แซะน้ำขิง “ไปคนเดียวก็ได้” เอ๊ะ! แล้วนี่ปาร์ตี้ไปไหนล่ะเนี้ยป่านนี้ยังไม่มาเลย “ฉันก็ไปไม่ได้พ่อฉันให้กลับเร็ว พอดีว่าช่วงนี้โดนจับผิด-o-”พูดถึงปุ๊บก็โผล่มาปั๊บเลย “นี่ฉันต้องไปคนเดียวจริงๆหรอเนี้ยT^T” ห้างสรรพสินค้า.... หลังเลิกเรียนฉันก็รีบตรงมายังห้างสรรพสินค้าใกล้ๆโรงเรียน เพื่อมาเลือกซื้อลิปสติกที่ใช้สำหรับทริคแรกนี้ ในหนังสือบอกว่าลิปสติกต้องใช้ให้หมดถึงจะได้ผลแต่ห้ามจงใจให้หมดเร็วงั้นฉันก็เลือกซื้อแท่งเล็กๆหน่อยและกันจะได้หมดเร็ว ฉันไม่ได้จงใจให้หมดไวนะแต่ในหนังสือไม่ได้บอกเองว่าให้ใช้แท่งใหญ่หรือเล็ก ระหว่างการเดินช็อปปิ้ง... กรี๊งงงงงงงง! [Mom] อ้าว แม่โทรมาหรือว่าแม่จะมารอที่หน้าโรงเรียนแล้วนะ อ๊าย! -o- ตายแล้วฉันลืมโทรบอกแม่ว่าฉันจะแวะมาซื้อของที่ห้าง ติ๊ด!! ฉันกดรับสายทันที [พิกเล็ท...หนูเลิกเรียนหรือยังลูก] “เอ่อ...เลิกแล้วค่ะแม่...หนูออกมาซื้อของที่ห้างน่ะค่ะ...แต่เดี๋ยวหนูจะรีบกลับไปที่โรงเรียนเลยนะคะแม่รอแปบนึงนะ”ฉันรีบบอกแม่ก่อนที่แม่จะโกรธ [เอ่อ...คือแม่ยังไม่ออกจากบริษัทเลยลูกมีประชุมด่วนเข้ามา] “ให้หนูกลับเองไหมคะแม่” [เอ่อ...] “แม่คะ...หนูโตแล้วนะคะเดี๋ยวหนูนั่งแท๊กซี่กลับบ้านเองก็ได้ค่ะตอนนี้ก็ยังไม่มืดมาก”ปกติแม่ฉันจะเป็นคนไปรับไปส่งฉันไม่เคยปล่อยให้ฉันกลับเองเลยแม้แต่ครั้งเดียว บางครั้งไม่ว่าจะดึกแค่ไหนแม่ก็ยืนยันที่จะมารับเอง ที่จริงฉันก็อยากกลับเองบ้างอะไรบ้าง แต่แม่ก็ไม่ยอม [ก็ได้ลูก แต่ถ้าถึงบ้านแล้วก็รีบโทรมาบอกแม่นะ...มีอะไรเร่งด่วนรีบโทรมาหาแม่เลยนะลูก]แม่กล่าวด้วยความเป็นห่วง “ค่ะแม่”นี่ฉันคงดูเหมือนเด็กๆใช่ไหมที่ต้องมีแม่คอยรับส่งเหมือนเด็กเล็กๆที่ยังไม่โตฉันรู้ว่าท่านรักและเป็นห่วงฉันมาก แต่ฉันว่าก็ควรจะปล่อยฉันบ้าง ฉันไม่อยากถูกมองว่ายังไม่โต [งั้นแม่เข้าประชุมก่อนนะลูก] “ค่ะแม่” นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันจะได้กลับบ้านเองแล้วเย้ๆๆ ^o^ รีบไปจ่ายตังดีกว่าจะได้กลับบ้านสักที ถ้าฉันกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยฉันจะขอแม่กลับเองทุกวันเลย 10 นาทีผ่านไป ฉันออกมาจากห้างสรรพสินค้าเพื่อมายังจุดรอแท็กซี่ “นี่ยัยพริกขี้หนูเธอมาทำอะไรที่นี่น่ะ”O.O อีตาปอร์เช่มาได้ยังไงเนี้ย “มาห้างสรรพสินค้าฉันคงเอาผ้ามาซักมั้งยะ-_-”ถามมาได้ “อย่ากวนได้ไหมเนี้ย”นายนี่เป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี้ย มาไม้ไหนทำไมอยู่ๆมาพูดดีด้วย นี่ฉันยังไม่ได้ทำทริคอะไรใส่นายเลยนะ เอ๊ะ! หรือว่าแค่ซื้อมาก็เริ่มใช้การได้แล้ว^o^(เพ้อ) “มาซื้อของ ฉันกำลังจะกลับแล้วแหละ” “ขึ้นรถฉันสิเดี๋ยวไปส่ง”นี่ยิ่งทำให้ฉันแปลกใจเข้าไปใหญ่เลย เขากินยาไม่เขย่าขวดหรออยู่ๆถึงได้มาทำดีกับฉันน่ะ ไม่น่าไว้ใจเอาซะเลย “...นายดูแปลกๆนะ^____^”ฉันสงสัย “เอาน่าเดี๋ยวฉันไปส่ง นี่ก็ดึกแล้วเธอคงไม่กล้าเสี่ยงที่จะขึ้นแท๊กซี่ใช่ไหม”แน่นอนว่าฉันกล้าเสี่ยง ฉันไม่ได้กลัวแท็กซี่หรอกนะตอนนี้แต่ฉันกลัวใจนายมากกว่า เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย “พี่ปอร์เช่ขาผิงผิงอยากกลับบ้านแล้วนะ...อ้าวพี่คนนั้นนี่นา^o^”ฉันยังไม่ทันที่จะกล่าวตอบอะไรกับปอร์เช่อยู่ๆยัยเด็กโลกสวยนี่ก็เลื่อนกระจกรถลงมาถามปอร์เช่ หึ๊ย! น่าโมโหชะมัดเลยมียัยเด็กนี่ไปเป็นเพื่อนแล้วยังจะมาชวนฉันกลับด้วยอีก นายนี่คิดที่จะเล่นอะไรกันแน่ “ไม่ล่ะ...นายไปส่งเด็กนายเหอะ...ฉันขอตัว”จากนั้นฉันก็เดินไปโบกรถแท็กซี่ทันที อ๊าย!! นายคิดจะหักหน้าฉันต่อหน้าเด็กของนายหรือไง ฉันเกลียดผู้หญิงทุกคนที่เข้าใกล้นาย วันนี้กะจะอารมณ์ดีอยู่แล้วเชียวมาเจอหน้ายัยผิงผิงนี่อารมณ์ฉันเดือดเลย ตำแหน่งข้างๆคนขับ ควรจะเป็นของฉันไม่ใช่เธอ คอยดูนะเจอทริคแรกของฉันเข้าไปนายจะต้องตกหลุมรักฉันจนถอนตัวไม่ขึ้น ชิ! -o- ‘Porsche love’ หลังจากที่กลับมาถึงบ้านฉันก็นำลิปสติกอันใหม่มาสลักชื่อของปอร์เช่ลงไป ไม่รู้ว่าจะได้ผลไหม ผลจะออกมาก็ต่อเมื่อฉันใช้ลิปสติกหมดแล้วสินะ ไม่เป็นไรฉันรอได้ใช้มันทุกวันให้รู้ไปสิว่าจะไม่หมด เช้าของวันต่อมา... ฉันเดินเข้าโรงเรียนมาอย่างอารมณ์ดี วันนี้ฉันก้าวเท้าซ้ายออกจากบ้านมันต้องเป็นวันที่ดีของฉันและวันนี้จะเป็นฤกษ์ดีที่ฉันจะทำเสน่ห์ใส่ปอร์เช่^o^ และฉันก็ไม่ลืมของสำคัญของฉันด้วย ‘ลิปสติกสื่อรัก’ ภายในห้องที่ว่างเปล่าไม่มีนักเรียนคนใดมาเลยสักคน เอาล่ะเวลานี้คงเป็นเวลาอันเหมาะสมแล้ว จากนั้นฉันก็รีบหยิบลิปสติกขึ้นมาทาปากของฉัน ไหนๆลองส่องกระจกดูสิ ว้าวๆๆ^o^ นี่ฉันก็ดูดีเหมือนกันนะเนี้ย เผลอๆดูดีกว่ายัยเด็กแบ๊วนั่นอีก "โธ่...แต่งไปก็เท่านั้นแหละไม่เห็นจะดูดีขึ้นมาเลย..."อ๊าย!!! นี่เขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แล้วดูนั่นสิทำไมต้องมาว่าฉันด้วยToT "นี่...ไม่ด่าฉันสักวันนายจะตายหรือไง...อย่าทำให้ฉันอารมณ์เสียวันนี้ฉันกำลังอารมณ์ดี" "ก็มันจริง...คิดว่าผลัดหน้าทาปากแบบนั้นเธอจะสวยขึ้นมาหรอ...ฮ่าๆๆ...กลับเข้าสวนของเธอไปยัยพริกหยวก"แล้วเขาก็เปลี่ยนสรรพนามเรียกฉันอีกแล้ว "มันจะมากเกินไปแล้วนะ...ฮึ๊ย!! ไอ้บ้าเอ๊ย" ฟิ้วส์!!โป๊ก!! ด้วยความโมโหฉันจึงหยิบลิปสติกที่อยู่ในมือปาใส่เขาจนมันกระแทกไปที่หัวของเขา หึ นี่ยังน้อยไปกับสิ่งที่เขาว่าฉัน ผู้ชายอะไรปากเสียชะมัด โอ๊ยฉันรักนายเข้าไปได้ยังไงนะ จริงอย่างที่เขาว่ากัน ว่าผู้หญิงชอบผู้ชายเลว นี่เลยตอนนี้ฉันเจอกับตัวแล้ว โธ่!!! ทริคไม่สำเร็จซะงั้นทายังไม่ทันหมดเลยก็ปาทิ้งซะแล้ว นี่ฉันเพิ่งถอยมาเมื่อวานเองนะเสียดายจังT^T “อ้าวทำไมวันนี้แกมาเช้าล่ะพิกเล็ท”พอก้าวเท้าออกมาจากห้องมิวนิคที่เพิ่งเดินมาก็ทักขึ้น “ตอนแรกมันก็เป็นวันดีของฉัน พอเจอไอ้คนเฮงซวยอย่างนายนั่นฉันก็หงุดหงิดทันทีเลย หึ๊ย!” “ฉันเห็นหน้าเธอฉันก็หงุดหงิดเหมือนกันนั่นแหละ ยัยพริกกระเหรี่ยง”เปลี่ยนสรรพนามอีกแล้ว ต่อไปจะพริกอะไรอีก “ต่อไปมันจะไม่ใช่แค่ลิปสติกที่ปาไปโดนหัวนายนะ แต่มันจะเป็นหมัดของฉันที่ลอยเข้าปากเสียๆของนายแทน”ตั้งแต่รู้จักกับนายปอร์เช่มานายนี่ไม่เคยเรียกชื่อฉันเลยสักครั้งหนึ่ง กับคนอื่นทำไมเรียกชื่อได้แต่กับฉันทำไมไม่เรียกบ้างล่ะ ทำไมฉันต้องเป็นคนที่แตกต่างจากคนอื่นด้วย “กลัวตายแหละ:p”ปอร์เช่แลบลิ้นปลิ้นตาใส่ฉันอย่างกวนๆ ฉันไม่ไหวแล้วขอทีเถอะ พอคิดจบปุ๊บฉันก็รีบเดินพุ่งเข้าใส่นายปอร์เช่ทันที “เห้ยๆๆ พิกเล็ทใจเย็นๆสิ”แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะเอาหมัดไปจูบปากนายนั่นก็ถูกมิวนิคกอดฉันเอาไว้ซะก่อน ยัยนี่คงไม่อยากให้ฉันมีเรื่อง แต่ฉันกำลังเดือด ฉันกำลังโมโห ฉันเกลียดคำที่เขาด่าฉัน “ปล่อยฉันมิว...ปล่อยสิ...ปล่อย!”ฉันดิ้นสุดแรงเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุมของเพื่อนสาว “มาเลยๆ...ฉันก็อยากจะลองจูบกำปั้นของเธออยู่เหมือนกัน...” “ใจเย็นดิพิกเล็ท...นี่!...ปอร์เช่...แกก็อีกคนโตแล้วยังจะเล่นเป็นเด็กๆอีก...อยู่บ้านเหงาปากมากหรอถึงได้มาหาเรื่องเพื่อนฉันได้ทุกวันเนี้ย”มิวนิคดุปอร์เช่จนเขาหน้าหงอยไปเลยล่ะ จะว่าไปแล้วเพื่อนฉันก็เด็ดขาดเหมือนกันนะเนี้ยแต่ถึงจะโหดยังไงมุมอ่อนโยนของยัยนี่ก็มีนะ^o^ “ฉันแค่แหย่เล่นๆเอง ก็เวลายัยนี่โมโหแล้วมันตลกดีอ่ะ...คนอะไรโมโหทีอย่างกับบาร์บีกอนมาพ้นไฟ” ฟิ้วส์!! ก่อนที่จะวิ่งหนีหายไปปอร์เช่ก็ยังมิวาย ทิ้งท้ายด้วยคำพูดที่ยิ่งยั่วโทสะฉันอีก แหม...ทีกับยัยเด็กนั่นพูดหวานเชียวนะ กรี๊ด!! ฉันเกลียดคนสองมาตรฐานอย่างเขาที่สุดเลย>/////////< นี่แหละคือเหตุผลที่ฉันชอบเรียนวิชานี้ เหตุผลง่ายๆ ก็ฉันไม่ชอบเรียนนี่นา แต่วิชาที่ชอบจริงๆก็มีนะ วิชาศิลปะ อันนี้ชอบโดยสายเลือดเลยฉันเป็นคนชอบวาดรูปมาก ชอบวาดเป็นชีวิตจิตใจนอกจากวิชานี้ก็ไม่ชอบวิชาไหนแล้วล่ะ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more