มาเฟียร้ายตามรัก ซีรี่ย์ สี่หนุ่มมาเฟีย

บทที่4.เอมิกา-ราฟาเอล

เรือนกายอวบอิ่มตรงหน้าสั่นไหวน้อยๆ ความหนาวเย็นของอากาศรวมทั้งความเปียกชื้นของเสื้อผ้าที่เปียกน้ำทะเลจนโชก ราฟาเอลจึงตัดสินถอดเสื้อออกจากลำตัวโยนทิ้งไว้มุมห้อง เมื่อเสื้อที่ตนเองสวมไว้เต็มไปด้วยน้ำทะเลและเม็ดทราย ก่อนจะตัดสินใจรูดเสื้อผ้าเปียกชุ่มออกจากกายบอบบางให้อย่างเวทนา เมื่อเขามองไม่เห็นทางอื่นที่จะช่วยหล่อนได้ แต่ชายหนุ่มลืมคิดถึงสิ่งที่กำลังตามมา เมื่อถอดเสื้อผ้าเปียกโชกออกจากร่างของสาวเจ้าแล้ว ราฟาเอลถึงกับชะงัก!! เมื่อสิ่งที่ปกปิดเนื้อตัวของสาวปริศนาหลุดออกไปจากร่าง ความขาวนวลของผิวผ่องแยงนัยน์ตาเสียจนตาพร่า ชายหนุ่มทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ตะลึงมองอกอิ่มที่ซุกซ่อนภายใต้กรวยผ้าสีหวานเงียบๆ อยู่อย่างนั้นจนกระทั่ง

“อือ....นะ หนาว” เสียงครางแผ่วพร่าดังขึ้น ปลุกความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของตนเอง จนต้องตัดใจ หันไปคว้าผ้าห่มใกล้ๆ ขึ้นมาปกปิดสิ่งสวยงามตรงหน้าไว้ ป้องกันสายตาโลมเลียของตัวเอง สอดมือเข้าใต้ผ้าห่มกระตุกเบาๆ จนกางเกงเปียกชื้นที่เอมิกาสวมใส่หลุดติดมือมา แต่ก็ไม่วายลากปลายนิ้วผ่านมาตามลำขาเรียว ก่อนจะตัดใจผละออกห่างอย่างแสนเสียดาย เขายกกางเกงผ้ายืดในมือขึ้นดูใกล้ๆ เหมือนไม่เคยเห็น และมันคงแปลกประหลาดผิดจากคนอื่นๆ จนต้องยกขึ้นมามองใกล้ๆ อย่างพินิจพิเคราะห์ เขาตัดใจวางกางเกงชุ่มน้ำลงใกล้ๆ กับกองผ้าของตัวเองที่เปียกชื้นไม่แพ้กัน           

ชายหนุ่มหันหลังกลับเข้าห้องน้ำ เปิดน้ำเย็นๆ รดลงบนร่างของตัวเองที่เริ่มร้อนระอุ เมื่อมองเห็นสิ่งเย้ายวนที่ทอดตัวนอนอวดแมอยู่บนเตียงภายในห้องนอนของเขาเอง ราฟาเอลหลับตาลง ปิดกั้นไม่ให้ตนเองเห็นสิ่งที่ก่อกวนจนร่างกายลุกฮือขึ้นมา สัดส่วนความเป็นชายแข็งขืนขึ้น...มายามเตะถูกเนื้อสาวน้อยที่นอนอ่อนระทวยอยู่กลางเตียง เขานึกอยากจะแทรกกายลงไปและนอนแน่นิ่งอยู่ใจกลางความเย้ายวน เสียงคำรามแหบห้าวดังก้องขึ้นภายในห้องน้ำ และเงียบลงหลังจากทุกอย่างเสร็จสิ้นลง      

ร่างสูงใหญ่เดินออกมาจากห้องน้ำที่เข้าไปทำความสะอาดร่างกายอยู่นาน จนร่างกายแทบจะเปื่อยเพราะต้องแช่น้ำเย็นอยู่นาน จนอารมณ์คุคลั่งกลับเป็นปกติ ผ้าเช็ดตัวผืนน้อยถูกยกขึ้นขยี้เช็ดผมบนศีรษะแรงๆ เพื่อเรียกสติที่เริ่มกระเจิงไปกลับคืนมา แต่เมื่อเดินออกมาด้านนอก ก็เจอภาพที่เรียกเลือดลมให้ไหลกระฉูดขึ้นมาได้อีกเป็นครั้งที่2 ผ้าห่มผืนใหญ่ที่คลุมร่างของสาวงามไว้จนมิด เลื่อนหลุดออกไปเพราะแรงดิ้นของสาวน้อย โดยที่หล่อนไม่รู้ตัวว่าสภาพตัวเองนั้นมันดูเย้ายวนน่ามองเพียงใด    

มือใหญ่ยกค้างอยู่กลางอากาศ เมื่อผ้าห่มค่อยๆ เลื่อนหลุดออกจากร่างอวบอัด จนมองเห็นอกอิ่มรำไรๆ ใต้ผ้าห่มสีทึมๆ ภาพเรียกเลือดนั่นปรากฏขึ้นมาต่อหน้าต่อตา ยอดอกสีระเรื่อสั่นไหวเพราะแรงสูดลมหายใจของสาวน้อย แถมหล่อนยังดิ้นหยุกหยิกจนอกอิ่มกระเพื่อมไหว ขึ้นลงชวนให้มองอย่างไม่อาจถอนสายตาออกไปได้  

“เห้อ!” ราฟาเอลถอนหายใจอย่างทดท้อ เมื่อก้มมองเป้าตุ้งๆ ที่ก่อนหน้านี้มันยังสงบเงียบดีอยู่ แต่ในเวลานี้มันดุนดันผ้าเช็ดตัวออกมาและเริ่มปวดร้าวเป็นระลอก เพราะความต้องการล้นปริ่ม และหากยังไม่ได้ปลดปล่อย เขาคงกระอักเลือดตาย ชายหนุ่มมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำที่เพิ่งจะเดินออกมาอย่างท้อแท้ เขาคงไม่สามารถทำอะไรคนที่เพิ่งเคยเห็นหน้า แถมหล่อนยังหลับใหลไม่ได้สติ ดังนั้นเรื่องเร่งด่วนที่ราฟาเอลควรทำ...คือจัดการตัวเองให้สงบลง…       

“ฮืม...อ่าว์!!” เสียงครางดังก้อง ท่ามกลางความมืดมิด พร้อมทั้งเสียงน้ำจนแตกกระจายที่ดังขึ้นอยู่นานกว่าจะเงียบลง ร่างสูงใหญ่เดินออกมาจากห้องน้ำอีกครั้ง เมื่อควบคุมอารมณ์ของตนเองลงได้ เขาพยายามมองตรงไปข้างหน้า ไม่เหลือบแลไปที่กลางเตียงที่มีร่างสาวน้อยแสนงามนอนอยู่ตรงนั้น ราฟาเอลฉวยกระเป๋าเป้ รื้อค้นเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่ รีบปิดไฟกลางห้อง ปิดการรับรู้ทางสายตา แต่ภาพที่เห็นนั้นกลับติดอยู่ในความทรงจำ และสามารถทำให้ราฟาเอลร้อนขึ้นมาได้ทุกครั้งที่สาวน้อยกลางเตียงขยับตัว จนเสียงเนื้อตัวเสียดสีกับผ้าห่มดังขึ้น จิตนาการอันบรรเจิดของราฟาเอลทำให้เขาต้องนอนฮึดฮัดอยู่กว่าค่อนคืน จนกว่าจะข่มตาหลับลงได้ ก็ใช้เวลาไม่น้อยเลย

ดวงตาคมกริบจ้องมองไปยังเตียงกว้างที่มีร่างเน่งน้อยของสาวแปลกหน้าทันทีที่ลืมตาตื่น ความทรงจำยามค่ำคืนก็ย้อนเข้ามาเป็นระลอก ส่วนสัดงามหยด ความเย้ายวนที่ตราตรึง ไม่ว่าจะเป็นดวงหน้าหวานฉ่ำ รูปร่างตลอดทั้งตัว หรือเส้นผมจรดปลายเท้า ไม่มีส่วนไหนในร่างกายที่หลุดรอดไปจากสายตาเขาได้ ชายหนุ่มประทับเก็บไว้ในความทรงจำอย่างไม่มีวันลืม

ราฟาเอลนึกแปลกใจหล่อนสวยและงดงามอย่างหาข้อตำหนิไม่ได้ ทำไมถึงยังมีผู้ชายตาบอดกล้าทิ้งให้หล่อนเสียใจ (เดาจากเสียงละเมอที่เอมิกาละเมอออกมา) ราฟาเอลแอบเบ้ปาก นึกค่อนคอดไอ้ผู้ชายตาบอดคนนั้น มันต้องโง่มาก ถึงมากที่สุด ถึงได้ทิ้งผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบเช่นนี้ไปได้

เสียงละเมอของเอมิกาดังอยู่ค่อนคืน หล่อนถึงค่อยสงบลงและหลับลึก ปล่อยให้คนเป็นห่วง นั่งถ่างตาเฝ้ามอง ทั้งที่ร่างกายตนเองก็ประท้วงอยากจะพักผ่อนเต็มทนเช่นกัน ชายหนุ่มทรุดลงนั่งหมิ่นๆ ที่ปลายเตียงก้มลงมองดวงหน้าหวานใกล้ๆ ก่อนจะล้มตัวลงนอน สอดตัวลงใต้ผ้าห่มเดียวกันอย่างถือวิสาสะ เอื้อมมือไปคว้าร่างเปลือยเปล่ามาไว้ในอ้อมแขน เมื่อตนเองก็ง่วงเกินกว่าจะฝืนถ่างตาเอาไว้

เอมิกาขยับตัวซุกอกกว้างเมื่อไออุ่นแผ่มาถึงตนเอง หล่อนแนบหน้าหวานละมุนกับแผงอกกว้างซึมซับความอบอุ่นไว้กับตัว ราฟาเอลขยับตัวช้าๆ เขาจัดท่านอนให้ลงตัวและเอนตัวลงหลับตาลงพักผ่อนเมื่อสาวน้อยในอ้อมแขนสงบลงได้ ลมหายใจของหล่อนสม่ำเสมอจนเขาและเธอจมดิ่งในห้วงนิทราอย่างแสนสุข   

ดวงตางามกะพริบปริบๆ เมื่อตื่นขึ้นมา มือเรียวยาวยกขึ้นเสยผมลวกๆ ทะลึ่งตัวลุกขึ้นนั่งเมื่อจำทุกอย่างได้ ค่ำคืนเธอนั่งดื่มไวน์อยู่หน้าบ้านพัก แต่ไม่รู้ว่าตนเองขึ้นมานอนบนเตียงได้อย่างไร? หญิงสาวก้มมองร่างกายตัวเอง ก่อนจะกรีดร้องออกมาสุดเสียง!! เมื่อมองเห็นว่าร่างกายตนเองเปล่าเปลือยปราศจากเสื้อผ้า ไม่มีเสื้อสักตัวเหลือติดกาย ไม่มีแม้ซักชิ้นเดียว...มีเพียงซับในตัวจ้อยที่ยังโอบอุ้มอกอิ่มไว้                 

มือน้อยๆ ยกขึ้นปกปิดอิ่ม เธอลนลานลากผ้าห่มที่กองตกอยู่บนหน้าตักขึ้นมาคลุมกาย พลางสอดส่ายสายตาสำรวจไปรอบๆ ตัว จะมีก็แค่ศีรษะที่ตอนนี้มันปวดตุบๆ เท่านั้นเอง               

“เอมิ...ยัยบ้าเมาจนหลับ ทำอะไรไม่รู้ตัวบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้...แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน? บ้านใครกัยล่ะทำไมไม่คุ้นเลย...สาธุ!!...ขอให้เขาเป็นคนดีทีเถอะ” เอมิกายกมือไหว้ปหลกๆ ใจคอไม่ดี กลัวว่าตนเองจะเจอกับสิ่งที่น่ากลัวเกินคาด            

เสียงย่ำเท้าเดินเข้ามาดังโครมๆ เอมิกาจึงรีบสอดตัวเข้าใต้ผ้าห่ม ม้วนผืนผ้าคลุมร่างกายให้มันแน่นหนาขึ้น โผล่ออกมาแค่วงหน้ายับยุง เธอมองเห็นชายแปลกหน้าที่เดินหน้ายับเข้ามา ขนาดหน้ายับๆ เค้าความหล่อยังเห็นเด่นชัด จนเอมิกาเผลอมองตาปรอย เมื่อเธอเองนานๆ จะได้เห็นผู้ชายที่รูปร่างดีลงตัวขนาดนี้ เธอจึงเผลอมองอย่างชื่นชม ทุกสิ่งที่ประกอบเป็นเขา ดูเหมาะสมและลงตัว ไม่ว่าจะเป็นคิ้วเข้มพาดเฉียงอยู่เหนือดวงตาคมกริบ จมูกโด่งเป็นสันประกอบอยู่บนหน้าของคนแปลกหน้าที่ดูหล่อเหลาแฝงไปด้วยพลังดึงดูดทีสามารถดึงผู้คนให้หันมาสนใจได้ไม่ยาก           

“เป็นไง...ดีขึ้นแล้วใช่ไหม ปวดหัวหรือเปล่า?” เสียงทุ้มดังกังวานเหมือนระฆังแก้วเนื้อดี เขาถามเสียงอบอุ่นจนเอมิกาคลายความหวาดกลัว        “ดีขึ้นแล้วค่ะ...” หญิงสาวตอบกลับเสียงอู้อี้ นึกอายคนแปลกหน้าจนผิวแก้มร้อนวูบ!!

         “เอมิมาอยู่ที่นี่ได้ไงคะ? แล้ว...เออ...เสื้อผ้าเอมิไปไหน คุณให้ใครมาเปลี่ยนให้ใช่ไหมคะ” คำถามรัวๆ ตามมาทันใด สายตาหวานฉ่ำมองตรงมาที่เขา จนราฟาเอลลืมที่จะตอบ