นางรำกลับมายืนบนพื้นตามเดิม นางคิดว่าตนฝึกมาดี และต้องการแก้เผ็ดบุรุษคนนี้ ทว่าเขากลับร้ายเหลือ มีฝีมือยอดเยี่ยมเกินที่นางจะต่อกร
อึดใจต่อมา หญิงสาวจึงตกอยู่ในอ้อมกอดอีกฝ่าย เสื้อผ้านางไม่รู้ว่ามันหลุดหายได้อย่างไร ยามนี้ร่างกายนางจึงเปิดเปลือยเนื้อหนังให้เขาได้ชมทุกอณู ยกเว้นก็แต่หน้ากากที่ใส่ปิดบังใบหน้าไว้
“อ๊ะ...” นางรำร้องประท้วง นั่นเป็นเพราะชายหนุ่มจูบหนักหน่วงที่หลังตนคอ จูบไม่พอมือใหญ่ที่หยาบกร้านยังเคล้นคลึงเต้าอวบสวยคู่นั้น ปลายนิ้วเย้าหยอกยอดถันซึ่งตั้งชัน เมื่อถูกเขากระตุ้น นางก็สั่นสะท้านทั้งร่าง
“ทำเช่นนี้ ไม่คิดว่าฮูหยินท่านจะแค้นเคืองหรือ!”
“ฮูหยินของข้า?”
“ย่อมเป็นเช่นนั้น ทะ ท่าน ผูกผมกับสตรีแล้ว อีกทั้งเหล้ามงคลก็ดื่มจดหมดจอก”
“ฮึ ๆ ๆ รู้ดีเช่นนี้ เจ้าสืบเรื่องใดของข้าอยู่ใช่หรือไม่”
นางรำอยากตอบเขา ทว่ามือใหญ่เลื่อนลงไปต่ำกว่าเดิม และเขาวางแปะบนกลีบเนื้อน
