ในเมื่อร่างบางไม่ยอมรับ ฟรอยด์ก็ไหลไปตามเรื่อง
“เราเรียนที่เดียวกันและก็ค่อนข้างจะเป็นไม้เบื่อไม้เมากัน แต่มันก็แค่เรื่องเก่าๆ ตอนนี้ผมกับหมอนั่นต่างคนต่างทำงานที่ตัวเองรัก ถึงเราจะไม่เป็นพันธมิตรกัน แต่เราก็ไม่ได้เป็นศัตรูกันอย่างถาวร”
“ค่ะ” ได้แต่ตอบรับสั้นๆ ทว่าหางตานั้นคอยเหลือบมองใครบางคนซึ่งกำลังนั่งโอบไหล่นางแบบสาวอย่างสนิทสนม ภาพที่เห็นทำให้ก้นบึ้งหัวใจหลั่งน้ำตา ปลายจมูกเริ่มแดงก่ำ จนคิดว่าคงจะทนมองภาพบาดตาบาดใจไม่ได้อีกแล้ว
“ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ”
ฟรอยด์ยิ้มให้ ชายหนุ่มพอจะเข้าใจความรู้สึกที่ คุลิกาพยายามปิดบังซ่อนเร้นเป็นอย่างดี ใจหายไม่น้อยที่ทำให้เธอต้องเห็นภาพตรงหน้า บางทีเขาก็อยากจะปลอบโยนให้รู้ว่าเขาจะอยู่ตรงนี้ อยู่ข้างๆ เสมอ ทว่าถ้าเขารุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวของเธอมากเกิน เขาอาจจะเสียโอกาสที่จะได้เห็นรอยยิ้มกับเสียงหัวเราะของเธอไปตลอดกาลก็เป็นได้
“ผมไปส่งที่รถนะครับ”
“
