มือบางปาดป้ายคราบน้ำตาทิ้งลวกๆ สูดจมูกแรงๆ
“นี่ใช่ไหมล่ะที่คุณอยากได้ยิน ทีนี้รู้แล้วก็ปล่อยฉันไปสิ ได้ยินไหมว่าฉันอยากไปมาก ฉันไม่อยากอยู่กับคุณอีกแล้ว อีกนาทีเดียวก็ไม่อยากอยู่”
“ไม่อยากอยู่ ที่พล่ามมายืดยาวขนาดนี้ เพราะอยากไปมากนักใช่ไหม” สีหน้าของเคลล์ก้าวข้ามขั้นเดือดดาลไปไกลมากแล้ว
“ใช่!”
“ดี ถ้าอย่างนั้น ผมจะให้คุณไป...ไปตอนที่ผมตายก็แล้วกัน!”
“ว้าย!” คุลิกาหวีดร้องเสียงหลง เมื่อร่างกายถูกโยนขึ้นไปกองอยู่บนเตียงโครมเบ้อเร่อ สีหน้าและแววตาของเคลล์ตอนนี้ ทำเอาร่างบอบบางของเธอเย็นเฉียบไปทุกส่วนสัด ก้นงอนๆ จึงรีบกระถดหนีด้วยความหวั่นกลัว เมื่อเคลล์กระโจนขึ้นมาใกล้ก็ได้แต่ร้องห้ามจ้าละหวั่น
“ถะ...ถอยไปนะ! อย่าทำแบบนี้”
“ผมจะทำ...ทำให้คุณรู้ไงว่าอย่าคิดหนีไปจากผมอีก” เสียงเครียดๆ เล็ดลอดจากไรฟัน
“แล้วทำไมฉันต้องอยู่ด้วย อยู่ไปให้ทรมานตัวเองทำไม!” ริมฝีปากซีดสั่นแหวลั่น
“ต่อให้ทร
