บทที่ ๒ คนไร้ค่า ไร้ราคา(๕)
1214 Words
“อย่าพูดแบบนั้นสิครับ ผมแค่อยากจะบอกว่าวันนี้ท่านอารมณ์ร้ายเหลือเกิน หนำซ้ำวันนี้คุณคุลิกายังกลับดึก อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้าแล้วด้วย ท่าทางของท่านค่อนข้างจะน่ากลัวทีเดียว”
เมื่อเห็นความหวังดีของบอดี้การ์ดหนุ่ม คุลิกาก็ได้แต่ถอนใจ “ก็ฉันคิดว่าวันนี้เขาคงไม่อยู่ที่นี่ นึกว่าเขาจะฟังภาษาของฉันรู้เรื่องเสียอีก”
“ถึงอย่างไร กรุณาอย่ามีปากมีเสียงกับท่านเลยนะครับ เงียบๆ ไว้เดี๋ยวท่านก็อารมณ์เย็นลงเอง”
“ขอบคุณค่ะเรเปล แต่ฉันเลือกทำตามใจตัวเองมากกว่าที่จะทำตามคำแนะนำของคุณ”
ไหล่เล็กไหวนิดๆ แล้วผลักประตูเข้าสู่ด้านในหน้าตาเฉย แข้งขาเรียวชะงักเล็กน้อยเมื่อมองเห็นเคลล์นั่งทำหน้าตาขึงขังราวกับโกรธใครมาตั้งแต่ชาติปางก่อน แต่ต่อให้เขาทำหน้าเหมือนอยากจะฆ่าให้ตายก็ไม่สนใจหรอก มือบางกระชับกระเป๋าสะพายให้แน่นขึ้น ขณะตรงดิ่งเข้าสู่ห้องนอน แต่ยังไม่ทันได้ปิดประตูขายาวๆ ของเคลล์ก็สอดแทรกเข้ามาขัดขวางไว้เสียก่อน เธอจึงถอยร่นด้วยใบหน้างอๆ จัดการเหวี่ยงกระเป๋าสพายลงบนโต๊ะ พร้อมกับนั่งลงบนปลายเตียงแล้วจ้องเขาอย่างพร้อมจะหาเรื่อง
“ฉันเคยบอกคุณแล้วว่าตลอดทั้งสัปดาห์นี้ ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก” เอาสิเธอเก่งกาจพอจะเปิดประเด็นชวนทะเลาะ ไม่สนใจหรอกว่าเขาจะคิดอย่างไรในเรื่องที่เธอไปเมาหัวราน้ำมาในวันนี้ และรู้เอาไว้ด้วยว่าอยากปรบมือให้ตัวเองดังๆ เพราะมาร์การิต้าหลายแก้วนั้นทำให้ใจกล้าและเก่งกาจขึ้นเป็นกอง
“คุณดื่มมาเยอะ” เคลล์เลิกคิ้วขึ้น
“แน่นอนว่าคุณก็เห็นฉันเป็นแบบนั้น แต่คุณคงไม่ลืมไปใช่ไหมว่าฉันโตแล้ว จะดื่มจนจำทางกลับบ้านไม่ได้ หรือจะทำอย่างไรกับชีวิตของตัวเองก็ย่อมได้ คุณไม่มีสิทธิ์ยุ่งเกี่ยวอะไรด้วย”
“แต่เห็นทีว่าคืนนี้ผมต้องเกี่ยว”
เคลล์ฉีกยิ้มเหี้ยมๆ ให้ ช่วงขาแข็งแรงย่างสามขุมเข้าหา นัยน์ตาคมดุคู่นั้นมองร่างบางตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ปลายนิ้วข้างหนึ่งของเขากำลังขยับลูบไรเคราสีจางไปมา ปากเหยียดขึ้นอย่างรังเกียจกลายๆ
พริบตาเดียวร่างกายสูงใหญ่ก็ก้าวพรวดพราดมาโค้งตัวคร่อมบนเตียง จนร่างบอบบางของคุลิกาเล็กไปถนัด เธอต้องเอนตัวลงนอนหงายอย่างอัตโนมัติ แต่มือไม้ก็ยังผลักเขาไว้อย่างปกป้องตัวเอง ทว่าเธอไม่อาจห้ามสะโพกสอบซึ่งแนบกับเอวเล็กคอดของตัวเองไว้อย่างถนัดถนี่ หนำซ้ำอุ้งมือของเขายังคว้าปลาบเข้ากับปลายคางจนทำเอาต้องเบ้หน้า
“ปากดีๆ ของคุณดื่มเหล้าไปหลายแก้ว และเนื้อตัวของคุณก็เบียดเสียดกับผู้ชายกลัดมันนับสิบนับร้อยคน และที่สำคัญดูเหมือนคุณจะสนิทสนมกับหนึ่งหนุ่มในนั้นมากเสียด้วย!”
“คุณ!”
คุลิกาถลึงตาใส่เขา ในที่สุดเธอก็รู้แล้วว่าเคลล์ส่งคนตามจับผิดเธอจริงๆ ด้วย เขาช่างเป็นคนไร้มารยาท ไม่รู้จักให้เกียรติคนอื่น ไม่รู้บ้างหรืออย่างไรว่าคนอย่างเธอก็ต้องการพื้นที่ส่วนตัวหยัดยืนเพื่อหายใจหายคอได้อย่างคล่องแคล่ว เธอไม่ได้ทำสัญญาผูกขาดว่าจะพูดคุยกับเขาไปคนเดียวสักหน่อย เธอมีสิทธิ์จะคบเพื่อนชายเป็นร้อยสองร้อยคน!
“คุณให้คนตามฉันทุกฝีก้าวไม่ได้นะ!”
“ผมทำได้...ทำได้อยู่แล้วคุลิกา เพราะว่าคุณคือผู้หญิงของผม”
“ฉันเป็นแค่ลูกหนี้ที่ต้องหาเงินมาใช้หนี้คุณเท่านั้นค่ะเคลล์ ฉันมีสิทธิ์ใช้ร่างกายของฉันอย่างอิสรเสรีบนประเทศนี้ คุณอย่าทำให้ฉันต้องชักดาบและหนีกลับบ้านเกิดเมืองนอนเลย เพราะถ้าคุณบีบบังคับฉันมากๆ ละก็ เงินแม้แต่ปอนด์เดียวคุณก็จะไม่มีวันได้จากฉัน หรือบางทีฉันอาจจะฆ่าตัวตายหนีหนี้ไปเลยก็เป็นได้...เอาไหมล่ะเคลล์ เอาชีวิตที่ไร้ลมหายใจของฉันไปแทนเงินห้าล้านปอนด์น่ะ”
“อย่ามาขู่ผม” ชายหนุ่มกระชับปลายคางเล็กให้แน่นขึ้น ใบหน้าคมคายยื่นใกล้ริมฝีปากระเรื่อก่อนจะกระแทกจูบรุนแรง ให้สาสมกับปากดีๆ ที่บังอาจท้าทาย
เธอเบี่ยงหน้าหนี กำปั้นเล็กระดมทุบเขาอย่างบ้าคลั่ง “ฉันไม่ได้ขู่”
ทันทีที่ปากเป็นอิสระก็เหวี่ยงใส่ทันที “และรู้เอาไว้ด้วยว่าฉันรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากที่คุณไม่เชื่อ เพราะถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆ ฉันจะได้ไปนั่งหัวเราะรอคุณอยู่ในนรก!”
เธอขยับตัวหนี แต่ให้ตายเถอะคนอย่างเคลล์ช่างตัวหนักชะมัด “ถ้าคุณไม่มีเรื่องอะไรจะขุดมาทะเลาะกับฉันอีกก็กลับไปเถอะ ฉันเหนื่อย อยากพัก พรุ่งนี้ฉันต้องตื่นไปทำงานแต่เช้า เพราะถ้าฉันไปสายแม้แต่นาทีเดียว ฉันอาจต้องทนฟังคำเยินยอจากเพื่อนร่วมงานหลายประโยค โดยเฉพาะเรื่องที่ว่าด้วยอภิสิทธิ์ซึ่งมีมากกว่าคนอื่น
“ผมไม่สนใจหรอกว่าคุณจะเบื่อ จะเหนื่อย หรือจะคิดอย่างไร แต่ผมขอห้าม...ห้ามคุณไปพบกับไอ้ฟรอยด์ อากาศเอก อิงกลาสต์โนนั่นอีก ผมขอเตือนคุณด้วยความหวังดีว่าหมอนั่นมันไม่ใช่คนดีอย่างที่คุณเห็น”
คราวนี้หญิงสาวถึงกับระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น กำปั้นหนักๆ ทุบลงบนแผงอกเรียบตึงของเขา ก่อนจะยิ้มเย้ยด้วยใบหน้าขำๆ “ดูเหมือนคุณกำลังคิดว่าตัวเองดีเลิศกว่าคุณอื่นอยู่นะคะ ถ้าคุณบอกว่าฟรอยด์ไม่มีดีฉันก็จะยอมเชื่อแบบนั้น แต่ฉันก็ต้องขอให้ข้อมูลเพิ่มเติมด้วยว่า ตัวคุณเองก็ไม่มีดีเอาเสียเลย”
“คุลิกา!” ชายหนุ่มตะคอกใส่ ดวงตาสีเทาจ้องเขม็งอย่างโกรธๆ
คนถูกมองเชิดหน้าท้าทาย “จะฆ่าฉันก็เชิญ ฉันไม่มีอะไรต้องกลัวคุณอยู่แล้ว”
แต่ทว่าเพียงอึดใจมุมปากของเคลล์กลับกระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มชั่วร้าย สะโพกแกร่งขยับไปมาสองสามทีบ่งบอกให้คนใต้ร่างรู้ว่าเขาจะจัดการกับคนปากดีๆ อย่างเธอด้วยวิธีใด และสาบานเลยว่าต่อให้ตราหน้าเขาว่าเป็นไอ้สัตว์นรกสารเลวมาจุติ เขาก็จะไม่มีวันปล่อยให้เธอได้นอนเดียวดายอยู่บนเตียงหลังนี้เป็นแน่ ทุกๆ วินาทีต่อจากนี้ เขาจะทำให้เธอรู้ว่าเขาคือเคลล์ ลัมเบอร์ ควีนแมคก์ ผู้เป็นเจ้าของชีวิตและร่างกายของเธอแต่เพียงผู้เดียว...นับจากนี้สายตาของเธอไม่มีสิทธิ์มองผู้ชายคนไหน ปากของเธอไม่มีสิทธิ์แย้มยิ้มและเจรจากับใคร เพราะถ้าเธอยังทำอะไรขัดใจเขาละก็ เขาจะทำให้เธอกลายเป็นนางบำเรอเต็มรูปแบบ ทั้งกลางวันและกลางคืนต้องมีแต่เขาคนเดียว!
- Writer
