แสงแรกของวันใหม่ส่งมากระทบเข้ากับเรือนร่างงามภายใต้อาภรณ์ที่ไม่คุ้นตาของคนในยุคนี้ ร่างน้อยค่อยๆ ขยับเขยื้อนกาย และบิดเรือนร่างเพื่อขจัดความปวดเมื่อยโดยยืดขาและยืดแขนจนสุด ก่อนที่จะดีดร่างให้แผ่นหลังตั้งตรง และลืมตามองสรรพสิ่งรอบๆ เตียงว่ายังมีม่านบางปิดอยู่
ข้าหลวงสองนางยืนรอปรนนิบัติตามพระดำรัสสั่งขององค์ชายเก้า เมื่อเห็นสตรีที่บังอาจถือสิทธิ์ครอบครองพระแท่นบรรทมขององค์ชายผู้สูงศักดิ์ ความไม่พอใจก็แวบผ่านมาที่แววตาแต่ก็ถูกกลบไปอย่างรวดเร็ว ด้วยเจ้าของตำหนักเดินเข้ามาพร้อมกับขันทีหวังเฟิง
" ปิ่นเอ๋อร์ ตื่นแล้วหรือ ข้าสั่งให้ข้าหลวงมาปรนนิบัติเจ้า " ปิ่นหยกที่ดูจะงงงวยอยู่บ้างแต่ก็พยักหน้ารับ โดยหลงลืมไปว่าบุรุษที่ตนต้องตอบคำนั้นเป็นใครและมิได้มีแค่ตัวเธอกับหวงเจียวหลุนเท่านั้น ข้าหลวงทั้งสองลอบมองสายตากันและกันเหงื่อผุดที่หน้าผาก ต่างคิดว่า สตรีผู้นี้เป็นใคร ไยแสดงกิริยาเช่นนี้กับเชื้อพ
