เจียวเจียวยกมุมปากยิ้มแล้วพยักหน้ารับ ใช่หวังเฟิงเขามีใบหน้างดงามจริง หากเขามิใช่ขันที นางคงยินยอมเขาเพื่อตอบแทนที่เขามอบเงินช่วยนางซื้อยารักษาน้องชายไปแล้ว ใช่! เจียวเจียวชอบหวังเฟิง แต่ปัญหาคือเขาเป็นขันที
" เจ้าว่าเขาผอมไปไหม?" เจียวเจียวฟังก็พยักหน้ารับอีกครั้ง
" เจ้าช่วยบำรุงเขาให้อ้วนกว่านี้สักหน่อย แค่หน่อยเดียวเท่านั้น เจ้าทำได้หรือไม่?"
" ได้เจ้าค่ะ ข้าน้อยย่อมทำได้ "
" ดี! เจียวเจียวผู้น่ารัก แล้วข้าจะตอบแทนเจ้าแทนขันทีไข่ห้อยนี้เอง " ปิ่นหยกเอ่ยเรียกเขาว่าไข่ห้อย ก็ยิ่งทำให้เขาโกรธหน้าแดงสลับเขียว
" เจ้า! ข้าไม่ได้ไข่ห้อย ข้าเป็นบุรุษ! บุรุษที่ไม่ได้ตัด!" ความโกรธทำให้เขาเอ่ยคำที่มิควรเอ่ยออกมา หวงเจียวหลุนถึงกับตาค้าง ไม่คิดว่าหวังเฟิงจะสติฟั่นเฟือน หลงลืมอะไรที่ควรและมิควรเสียแล้ว
สิ้นคำของหวังเฟิง หวงเจียวหลุนเอ่ยให้เจียวเจียวไปดูที่หน้าตำหนักว่ามีใครอยู่หรือไม่่ แล้
