ตอนที่
๑๒
แม่นางผู้นี้เป็นของข้า
หยางอู่เฌิ๋นที่กำลังนั่งจิบน้ำชายามเช้าอย่างสบายอารมณ์ ซีซวนสังเกตเห็นว่าเจ้านานของเขาดูอารมณ์ดีผิดปกติไปจากทุกวัน
“คุณชายเหตุใดท่านถึงได้อารมณ์ดีผิดไปจากทุก ๆ วันอย่างนี้ขอรับมีเรื่องอะไรทำให้คุณชายมีอารมณ์ที่สุนทรีอย่างนี้หรือจะเป็นแม่นางเป่าเป้ยที่ทำให้ท่านอารมณ์ดีหรือขอรับ” ซีซวนที่รู้หัวใจของเจ้านายของเขาเป็นอย่างดีพูดออกมาหยางอู่เฌิ๋นถึงกับสำรักน้ำชา
“เจ้านี่พูดไปเรื่อยข้าก็อารมณ์ดีของข้าอย่างนี้ทุกวันเจ้ากำลังจับผิดข้าอย่างนั้นสินะ” หยางอู่เฌิ๋นทำหน้าเคร่งขรึมเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกของเขา
“แต่ถ้าคุณชายจะรักกับแม่นางเป่าเป้ย ข้าน้อยคิดว่า...” ซีซวนหยุดพูดปล่อยให้หยางอู่เฌิ๋นอยากรู้ว่าเขาจะพูดอะไรต่อ
“คิดว่าอย่างไร เหตุใดเจ้าไม่พูดต่อล่ะซีซวน” หยางอู่เฌิ๋นนั่งจ้องหน้าของซีซวนเพื่อรอคำตอบ
“ไม่มีอะไรขอรับข้าน้อยขอตัวไปตัดไม้เพื่อนำมาเผาถ่านก่อน
