ทะลุมิติมาเป็นสาวชาวสวน

ตอนที่ ๘ เจ้ากับข้าต้องตายกันไปข้าง

ตอนที่

๘

เจ้ากับข้าต้องตายกันไปข้าง

บ้านของเป่าเป้ย

เป่าเป้ยที่สัญญากับเสี่ยวเจียงว่าจะพานางไปตลาดนางอยากได้ผ้ามาตัดชุดให้ชายหนุ่มที่นางกำลังหลงใหลและนางก็อยากไปหาของกินอร่อย ๆ เป่าเป้ยกำลังคิดว่าจะขอแม่อย่างไรดีทำให้นางเกิดความกังวลจนต้องแสดงออกมาด้วยการเดินกลับไปกลับมาอย่างนั้นหลายรอบจนแม่ของนางผิดสังเกต

“อาเป่าเป้ยเจ้าเดินอะไรนักหนาข้าเวียนหัวไปหมด” จินซู่ฮุ่ยดึงสติของนางคืนให้อยู่กับเนื้อกับตัว

“ท่านแม่ข้ามีเรื่องอยากขอท่านแม่ถ้าข้าขอแล้วท่านแม่ต้องตามใจข้าท่านแม่ตกลงหรือไม่” การขอของเป่าเป้ยเหมือนการมัดมือชก*อย่างไรอย่างนั้น

“นี่เจ้ามาขอหรือมาบังคับข้ากันแน่เป่าเป้ย”

“ถ้าอย่างนั้นแปลว่าท่านแม่ยอมให้ข้าไปตลาดกับเสี่ยวเจียงแล้วใช่หรือไม่ท่านแม่” เป่าเป้ยพูดจบนางทำท่ากำลังจะวิ่งไปหาเสี่ยวเจียงที่บ้าน

“หยุดก่อนเป่าเป้ยข้ายังไม่ได้บอกว่าจะให้เจ้าไปเหตุใดเจ้าจึงวิ่งทะเล่อทะล่าออกไปอย่างนั้น” จินซู่ฮุ่ยตำหนิลูกสาวของนางที่ทำตัวไม่เรียบร้อยเอาเสียเลย

“ถ้านางอยากไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนก็ให้นางไปเถิด นางช่วยงานทำงานทุกวันนางก็คงอยากไปเปิดหูเปิดตากับเพื่อนเจ้าก็อย่าไปว่านางเลย” จินต้าวหยวนเห็นลูกสาวอยากไปจึงอยากตามใจนางบ้างเพราะครอบครัวของเขายากจนทำให้นางไม่ค่อยได้ไปเที่ยวที่ไหนบ่อยนัก

“ท่านพ่อใจดีที่สุดข้ารักท่านพ่อที่สุดแล้วข้าจะซื้อหมูมาให้ท่านพ่อย่างกินนะเจ้าคะ” เป่าเป้ยเดินไปที่บ้านของเสี่ยวเจียงอย่างสุนทรี

“เสี่ยวเจียงข้ามแล้วเจ้าพร้อมจะไปกับข้าหรือยัง” เป่าเป้ยตะโกนเรียกเพื่อนของนาง

“เจ้าพร้อมข้าก็พร้อม ไปกัน” เสี่ยวเจียงกับเป่าเป้ยเดินจับมือกันอย่างสุนทรี

แม่นางทั้งสองนั่งรถม้ามาถึงที่ตลาดสิ่งแรกที่เป่าเป้ยมองหานั่นคือของกินที่นางใฝ่หามาหลายวัน สิ่งแรกที่เสี่ยวเจียงมองหากลับเป็นผ้าที่นางจะนำไปตัดชุดให้กับชายหนุ่มรูปงามของนาง

“ข้าเจอแล้วร้านขายผ้าที่ข้าต้องการเจ้าช่วยข้าเลือกทีเป่าเป้ย” เสี่ยวเจียงจูงมือเป่าเป้ยเดินเข้าไปที่ร้านขายผ้า

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าลองเลือกผ้าที่เจ้าคิดว่าเจ้าชอบที่สุดให้ข้าดูทีซิข้าจะได้ช่วยเลือก”

“ข้าเลือกสองผืนนี้เจ้าคิดว่าสีไหนเหมาะกับชายหนุ่มรูปงามที่ข้าหายปอง” เสี่ยวเจียงยกผ้าสีส้มกับสีแดงขึ้นมาเป่าเป้ยเห็นอย่างนั้นถึงกับกุมขมับ

“ข้าว่าทั้งสองสีไม่เหมาะกับชายหนุ่มข้าว่าสีนี้น่าจะเหมาะสมกว่า” เป่าเป้ยหยิบผ้าสีครามและสีน้ำตาลเข้มขึ้นมา

“ข้าว่ามันมืดไป ข้าอยากได้สองสีนี้” เสี่ยวเจียงยื่นผ้าให้พ่อค้าคิดราคาผ้าก่อนนางจะจ่ายเงินทันที

“เจ้าชอบสองสีนั้นถ้าเจ้าชอบข้าก็ไม่ขัดเจ้า” เป่าเป้ยไม่อยากขัดใจเพื่อนแม้ว่านางจะไม่เห็นด้วยแต่ถ้าเสี่ยวเจียงตั้งใจเลือกคนรับน่าจะชอบที่นางตั้งใจทำให้

“เจ้าได้ในสิ่งที่เจ้าต้องการแล้ว เจ้าพาข้าไปซื้อขนมที่ข้าชอบเสียที” เป่าเป้ยงอแงราวกับเด็กสามขวบทุกครั้งที่นางอยากกินขนม

“ขนมอะไรที่เจ้าชอบข้าจะซื้อให้เจ้ากินจนพุงกางเลย จะกี่ตำลึงกัน”

“ขนมถังหูลู่” เป่าเป้ยชี้ไปที่พ่อค้าคนเดิมที่นางมาซื้อกับแม่ของนางเมื่อคราวก่อน

“เจ้าอยากได้เท่าไรเจ้าหยิบเอาได้เลยวันนี้ข้าจะจ่ายให้เจ้าเองสหายของข้า” เป่าเป้ยได้ขนมถังหูลู่ตามที่นางต้องการแต่ยังมีอีกอย่างที่นางต้องการนั้นก็คือเนื้อหมูที่จะนำไปฝากพ่อของนาง แม้นว่าดูเพียงผิวเผินเหมือนกับว่านางสนิทกับแม่แต่ความจริงแล้วนางสนิทกับพ่อมาก ๆ

“ข้าอยากได้เนื้อหมูไปฝากท่านพ่อของข้าก่อนกลับเจ้าพาข้าไปซื้อจะได้หรือไม่

“ไปกันตอนนี้เลยข้าอยากกลับบ้านเต็มแก่แล้วข้าอยากไปตัดชุดให้พ่อเทพบุตรของข้า

แม่นางทั้งสองเห็นร้านขายหมูแล้วเป่าเป้ยจึงรีบเดินไปซื้อทันทีที่ร้านเหลือเนื้อหมูเพียงชิ้นเล็ก ๆ ชิ้นเดียวเท่านั้นนางจึงกำลังจะหยิบมันมาแล้วจะจ่ายเงิน เพียงแต่นางยืนมือเรียวของนางไปจับที่หมูชิ้นนั้นกลับมีมืออีกข้างของ ‘ลี่เหมย’ คู่หมั้นหมายของหยางฮุ่ยหมิ่นยื่นมือมาจับหมูชิ้นนั้นเช่นกัน

“ข้ามาก่อนข้าหยิบก่อนเพราะอย่างนั้นแล้วหมูชิ้นนี้ต้องเป็นของข้า” เป่าเป้ยกล่าวขึ้นมาอย่างไม่เกรงกลัวไม่ว่าจะเป็นใครทั้งนั้นเพราะนางเป็นผู้ที่มาก่อนและสัมผัสหมูชิ้นนั้นก่อนที่ลี่เหมยจะมาสัมผัสทีหลังเธอ

“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าหมูชิ้นนั้นจะเป็นของเจ้า” ลี่เหมยพูดขึ้นอย่างน่าหมั่นไส้ทั้ง ๆ ที่นางก็รู้ว่าเป่าเป้ยมาก่อนนาง

“ข้ามั่นใจเพราะข้ามาก่อนเจ้าหมูชิ้นนั้นต้องเป็นของข้าพ่อค้าเอาหมูชิ้นนั้นมาให้ข้า” พ่อค้ากำลังจะหยิบหมูชิ้นนั้นมาให้เป่าเป้ย ลี่เหมยไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้นแน่นอนเพราะนางอยากได้อะไรในต้องเป็นของนางคนเดียวเท่านั้น

“ของข้าเจ้าต้องขายให้ข้าเจ้าขายกี่ตำลึงข้าให้มากกว่าสิบเท่า” ลี่เหมยไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ อย่างแน่นอนแต่เป่าเป้ยหญิงสาวที่รักความถูกต้องก็ไม่ยอมนางเช่นกัน

“ข้ามาก่อนข้าต้องได้ก่อนเหตุใดเจ้าถึงได้หน้าไม่อายอย่างนี้ เป็นหญิงงามเสียเปล่างามแต่หน้าใจดำ” เป้าเป้ยพูดแทงใจดำนางจนนางทนไม่ไหวนางกำลังจะใช้มือของนางตบไปที่ใบหน้าของเป่าเป้ย

“หยุดนะลี่เหมยเจ้ากำลังจะทำอะไรของเจ้า” หยางฮุ่ยหมิ่นเข้ามาหยุดการกระทำของลี่เหมยได้ทันท่วงที

“แม่นางผู้นี้มาแย่งหมูชิ้นนั้นของข้า ข้าอยากได้มันไปทำอาหารให้พี่ชายใหญ่” ลี่เหมยต้องการเอาอกเอาใจคู่หมั้นของนาง

“ข้าไม่ได้แย่งข้ามาก่อนที่แม่นางผู้นี้จะมาถ้าท่านไม่เชื่อท่านถามพ่อค้าผู้นี้และสหายของข้าได้” เป่าเป้ยหาคนยืนยันช่วยนาง

“ที่แม่นางผู้นี้อ้างเป็นเรื่องจริงหรือไม่พ่อค้า” หยางฮุ่ยหมิ่นพยามยามไกล่เกลี่ยเรื่องนี้ให้จบเร็วที่สุด