ตอนที่5
1201 Words
เพียะ
ใบหน้าหล่อเหลาสะบัดไปตามแรงตบจากฝ่ามือแข็งกระด้าง กลิ่นคาวเลือดลอยคละคลุ้งมุมมากหยักมีหยาดเลือดสีแดงรินไหลใบหน้าขาวแดงเป็นรอยฝ่ามือใหญ่จากแรงกระแทกในเมื่อครู่
"ระยำ แกจะทำให้ฉันผิดหวังกับแกไปถึงไหนไอ้ราล์ฟ"บิดาของราฟาเอลตวาดออกมาด้วยความหัวเสียเมื่อเห็นลูกชายเพียงคนเดียวสร้างเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน
หลังจากรูปถ่ายของเขาผ่านสายตาของทั้งสองตระกูลพ่อของเขาก็รีบต่อสายเรียกให้ชายหนุ่มกลับบ้านใหญ่โดยทันที ซึ่งตอนนี้เขากำลังยืนเผชิญหน้าอยู่กับบิดาและมารดาผู้ให้กำเนิด
"ฉันสั่งให้แกเลิกยุ่งกับเด็กผู้หญิงคนนั้นแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมแกยังติดอยู่ด้วยกันอีก"
"ผมทำตามที่พ่อสั่งไม่ได้"
เพียะ
ใบหน้าของราฟาเอลถูกฝ่ามือแกร่งของบิดาตวัดลงบนใบหน้าเขาอีกครั้ง ดวงตาแข็งกระด้างเมื่อความเจ็บปวดกำลังเล่นงานทั้งซีกหน้า
"แกไม่มีสิทธิ์ไปสนใจผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น เพราะคนที่แกต้องสนใจมีแต่หนูเซลีน"
"แต่พ่อก็รู้ว่าผมไม่ได้รักเซลีน คนที่ผมรักคือน้ำเหนือ"
"แกอย่าพูดคำนี้ให้ฉันได้ยินอีกนะราล์ฟ"มาร์โคตวาดออกมาเขาชี้หน้าลูกชายยิ่งทำให้ชายหนุ่มไม่พึงพอใจที่พ่อของเขาเอาแต่เข้าข้างลูกสะใภ้คนโปรดอย่างเซลีน
"ถ้าแกไม่อยากมีปัญหากับฉันก็เลิกยุ่งเกี่ยวกับเด็กผู้หญิงคนนั้นซะ อย่าทำให้ฉันต้องผิดหวังไปมากกว่านี้"
"..."
"แล้วก็ไปขอโทษหนูเซลีนซะ หวังว่าเย็นนี้ฉันจะได้เห็นความสัมพันธ์ที่ดีหระหว่างแกกับหนูเซลีน"มาร์โคเดินผ่านร่างลูกชายออกไปทันทีเมื่อเขากล่าวจบทิ้งให้ราฟาเอลได้แต่ยืนก้มหน้ากำหมัดแน่นด้วยความปวดร้าว
"ราล์ฟ"
"ผมผิดมากเลยใช่ไหมครับแม่"จากคนแข็งกร้าวกลายเป็นคนอ่อนแอเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้เป็นแม่ สุธิดามารดาของราฟาเอลเดินเข้ามาโอบลูกชายด้วยความรัก
"อย่าทำแบบนี้อีกนะลูก การกระทำของลูกทำให้หนูเซลีนคงไม่สบายใจ"
"แต่ผมไม่ได้รักเซลีน ผมคิดกับเธอแค่เพื่อนเท่านั้น"
"แต่ตอนนี้หนูเซลีนคือคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาของลูก อย่าทำให้คุณพ่อต้องโมโหอีกเลยนะลูก"ฝ่ามือเรียวสวยแตะลงบนริมฝีปากหยักของลูกชายด้วยสัมผัสที่แผ่วเบา
"ลองเปิดใจให้หนูเซลีนได้หรือเปล่าลูก บางทีลูกอาจจะได้เห็นความดีของหนูเซลีนบ้าง"
"ผมคง..."
"ถือซะว่าแม่ขอ ได้ไหม"
"..."
"เปิดใจให้หนูเซลีนสักหน่อยนะลูก"
คำพูดของมารดาทำให้ราฟาเอลขบคิดตลอดทั้งการเดินทาง สำหรับเขาเซลีนคือเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเด็ก เด็กผู้หญิงตัวอวบอ้วนที่มักจะเดินตามเขาอยู่เป็นประจำ
'ราล์ฟกินนี่ไหม'เด็กผู้หญิงตัวอวบอ้วนอยู่ในชุดกระโปรงตัวสีฟ้ายื่นอมยิ้มมาให้เขา
'ไม่ ฉันไม่ชอบกินของหวาน'
'ทำไมล่ะ มันอร่อยนะ'เธอยังเอียงหน้าถามเขาด้วยแววตาใสซื่อในมืออีกข้างถืออมยิ้มของตัวเองเอาไว้ก่อนจะจับมันเข้าใส่ปาก
'ของหวาน มันจะทำให้เราอ้วนเราไม่ชอบ'
'แต่เราชอบ เพราะมันอร่อย'เด็กสาวยืนดูดอมยิ้มด้วยความอร่อยโดยมีสายตาของเด็กผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกันกำลังยืนดูเธอดูดอมยิ้มด้วยแววตาเปื้อนรอยยิ้ม
'น่ารัก'
แกร๊ก
ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออก ภายในห้องพักเงียบเหงาไร้เงาของหญิงสาว ราฟาเอลเกิดกวาดสายตามองหาแต่ก็ไม่พบร่างของเซลีน แต่เมื่อเขามองไปยังโต๊ะอาหารก็เป็นอันต้องสะดุดเข้ากับ
'เราไปเรียนก่อนนะราล์ฟ เราทำกับข้าวเอาไว้ถ้าราล์ฟหิวก็อุ่นทานได้เลยนะ' เซลีน
เธอทิ้งจดหมายเอาไว้เขาก้มมองแกงเขียวหวานไก่อาหารที่เขาโปรดปราน แม้เขาจะทำไม่ดีกับเธอเอาไว้ แต่เซลีนก็ยังคงเป็นเซลีน ผู้หญิงที่คอยหวังดีและรักเขาจนหมดทั้งหัวใจ
"เซลีน"เจ้าของชื่อละสายตาจากบรรยากาศด้านหน้าหันมามองใบหน้าสวยไร้ที่ติของเพื่อนรักอย่างทับทิม ดวงตากลมโตมีแต่ความหม่นหมองของเซลีนยิ่งทำให้ทับทิมไม่สบายใจ
"ยังไหวอยู่ไหม"ริมฝีปากอวบอิ่มคลี่ยิ้มบาง ๆ เซลีนส่ายหน้าไปมาพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลรินออกมาอีกครั้ง
หญิงสาวอวบอ้วนในชุดนักศึกษาพุ่งเข้ากอดเพื่อนรักด้วยความเสียใจ วันนี้ทั้งคู่ตัดสินใจโดนเรียนขลุกอยู่ในห้องพักของทับทิม นักศึกษาทั้งมหาลัยกำลังให้ความสนใจกับข่าวของทั้งคู่ซึ่งยากต่อการทำใจของเซลีน ทับทิมจึงอาสาพาเพื่อนรักมานั่งพักใจที่ห้องของเธอ
"เราเริ่มจะไม่ไหวแล้วทับทิม ฮึก เราเริ่มเหนื่อยแล้ว"
"ถ้าเหนื่อยแล้วก็หยุดเซลีน กลับมารักตัวเองได้แล้ว"ทับทิมยังคงเป็นเพื่อนที่ดีคอยเตือนสติของเซลีนอยู่เสมอ
"เราคงไม่มีโอกาสได้เข้าไปอยู่ในใจของราล์ฟแล้วจริง ๆ ฮึก เราสู้น้ำเหนือไม่ได้เลย"เซลีนพูดออกมาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ แม้ครอบครัวของเธอจะมีฐานะร่ำรวยติดท็อปในแถบเอเชีย มีอำนาจล้นมือแต่เธอกลับสู้ผู้หญิงธรรมดาอย่างน้ำเหนือไม่ได้
นี่สินะที่เขาเรียกว่า คนไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ ต่อให้พยายามสักแค่ไหนก็คงไม่ใช่อยู่ดี
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูของเซลีนดังขึ้นทำให้ทั้งคู่ผละร่างออกจากกัน หญิงสาวร่างอวบอิ่มในชุดนักศึกษารีบเช็ดคราบน้ำตาเมื่อเห็นว่าอาจารย์ที่ปรึกษาต่อสายเข้ามาหาเธอจึงรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย
"สวัสดีค่ะอาจารย์"
"อลิเซีย หนูสะดวกคุยกับอาจารย์หรือเปล่าลูก"
"สะดวกค่ะ ว่าแต่อาจารย์มีอะไรจะคุยกับหนูเหรอคะ"อยู่ ๆ หัวใจของเธอก็เกิดเต้นแรงอย่างไม่ทราบสาเหตุเมื่ออาจารย์ที่ปรึกษาต่อสายเข้ามาอีกทั้งยังเรียกให้เธอเข้าไปหาที่มหาลัย
"ให้ฉันไปส่งไหม"
"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวฉันเรียกแท็กซี่ไปเองก็ได้"
"เฮ้อ ฉันล่ะไม่เข้าใจแกเลยจริง ๆ บ้านก็รวย รถก็มี แต่ทำไมแกยังต้องไปไหนมาไหนด้วยรถแท็กซี่ด้วยก็ไม่รู้"ทับทิมอดไม่ได้ที่จะบ่นเพื่อนสาวด้วยความเป็นห่วง
"อย่าบ่นเลยน่า เธอก็รู้ว่าฉันขับรถไม่ถนัด ไปก่อนนะถ้าถึงแล้วจะโทรบอก"เซลีนรีบใส่รองเท้าก่อนหญิงสาวจะก้าวขาออกจากห้องพักของเพื่อนรักโดยทันทีซึ่งมีสายตาของทับทิมคอยมองตามแผ่นหลังด้วยความเป็นห่วงก่อนเธอนั้นจะรีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาบอดี้การ์ดคนสนิท
"ตามดูแลยัยเซลีนด้วย อย่าปล่อยให้พวกแร้งกามารังแกเพื่อนฉันอีก"
"ครับคุณหนู"
- Writer
