“อย่าร้องนะ” เสืิอพูดเสียงเบา รู้สึกเจ็บแปลกๆ ที่เห็นน้ำตาจากยัยนี่
“ถ้าคุณเสือรักเธอ ได้โปรดให้นิราได้ใช้ชีวิตเงียบๆ เถอะนะคะ” นิรายกมือไหว้อ้อนวอน เธอไม่อยากให้เขามาวุ่นวาย ไม่อยากให้เขามาทำให้เธอหวั่นไหวไปมากกว่านี้ เธอจะอยู่ที่นี่แค่ 2 ปี เท่านั้น แล้วเธอจะกลับไปอยู่บ้านกับแม่ของเธอ
“อย่าร้องสิ” เสือเช็ดน้ำตาให้เธอแผ่วเบา ปวดใจที่เห็นน้ำตาของเธอไหลริน ทั้งที่คนอื่นมีแต่อ้อนวอนให้เขารักให้เขาดูแล ยัยนี่กลับยกมือไหว้ให้เขาปล่อยเธอไป
“คุณเสือปล่อยนิราไปเถอะนะคะ นิรามีคนที่รักแล้ว” นิราบอกเสียงเบา เธอมีคนที่เธอรักแล้วจริงๆ คนที่ไม่มีวันจะรักเธอได้
“ไม่! ไม่มีวัน ถ้าฉันได้แล้ว ฉันจะไม่ปล่อยให้ใครได้อีก จะไม่มีหมาตัวไหนมาทำอะไรทับรอยฉันได้อีก” เสือมีแววตาวาวโรจน์ เมื่อมองนิราที่เบือนหน้าหนีเขา
เธอมีคนที่เธอรักเหรอ เขาไม่สน ตัวเธอเป็นของเขา และมันต้องเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น
“เห็นแก่ตั
