"คุณ..คุณภูริชมาตั้งแต่เมื่อไรคะ?" ในเมื่อไม่มีอะไรให้หลีกเลี่ยงแล้ว พลอยลลินณ์จึงทำใจดีสู้เสือ หันไปส่งยิ้มหวานให้คนที่กำลังตีหน้ายักษ์ใส่เธออยู่ในตอนนี้ มือเล็กพยายามจะแกะมือแกร่งที่แข็งดั่งคีมเหล็กออกจากเอวตัวเองก็ไม่สามารถสู้แรงเขาได้ หนำซ้ำยังโดนคนตัวโตจับตัวยกขึ้นไปนั่งบนหน้าตักแข็งอย่างง่ายดาย
"ริอ่านจะเป็นสายลับ เตรียมตัวไว้บ้างหรือเปล่าถ้าโดนจับได้แล้วอาจจะโดนทำโทษน่ะ?" ภูริชเอ่ยถามเสียงเครียดฟังแล้วดูจะโกรธหญิงสาวเสียเต็มประดา แต่ทว่ามือใหญ่กลับลวนลามด้วยการไล่ปลดกระดุมเสื้อนอนอย่างชำนาญโดยที่สายตาไม่ได้ใช้สายตามองด้วยซ้ำ สงสัยอยู่ว่าแม่ของเขาน่าจะมีแผนอะไรสักอย่าง นึกโมโหที่คิดไม่ทันแผนการณ์ของแม่ตัวเอง แต่ก็ดีใจมากกว่าที่จะได้ลงโทษสายลับสุดสวยคนนี้ ลงโทษตามวิธีของเขา คิดถึงวิธีทำโทษของตัวเองในหัวก็ฉายภาพการแนบชิดในสองคืนก่อนที่เขานั้นยังคงไม่ลืม พานให้ความใหญ่โตที่อยู่ในกางเกง
