เช้าวันต่อมา
Rrrrrrrrr
ภายในห้องนอนของเลโอนิกซ์เสียงสมาร์ตโฟนที่ดังขึ้นมาในเวลา 7 โมงกว่าๆ ทำเอาร่างบางอันเปลือยเปล่าที่ถูกแขนแกร่งหนาโอบกอดภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันนั้นรู้สึกสับสนอย่างบอกไม่ถูก รันลนารู้สึกตัวขึ้นมาพบว่าคนที่นอนกอดเธอมาตลอดทั้งคืนเปลือยเปล่าไม่ต่างกับเธอ รันลนาที่เห็นเช่นนั้นใบหน้าสวยถึงกับแดงซ่านขึ้นมาด้วยท่าทีเขินอาย
“ให้ตายสิ นี้ฉันทำอะไรลงไป” เพียงแค่นึกถึงภาพร่วมรักอันเร่าร้อนของเธอและเลโอนิกซ์ฉายวับเข้ามาในหัวเป็นฉากๆ รันลนาอยากจะหายตัวออกไปจากตรงนี้ แต่ติดที่ว่าตอนนี้แขนแกร่งหนาของเลโอนิกซ์กอดเธอไม่ยอมปล่อย
มือเรียวจับแขนแกร่งหนาของคนหลับออกจากตัวของเธออย่างเบามือ แค่นั้นกับไม่ได้ผล มือของเขายังกอดเรือนร่างเธอไว้แน่นเช่นเดิม ราวกับคนรู้สึกตัว รันลนาที่เห็นเช่นนั้น ใบหน้าสวยขมวดคิ้ว
“นี้รู้สึกตัวแล้วเหรอคะ” เธอถามคนหลับ
“ยังมั้ง” แต่นั้นคนขี้แกล้งหลับไม่พู
