ตอนที่ 8

3038 Words

8 “ว่าไงนะ! มีย***าระบาดในโรงเรียน!!” ฉันและคนอื่นๆตะโกนขึ้นพร้อมกันหลังจากที่บีไอและรุ่นพี่สโนว์ไวท์เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ทั้งหมดให้ฟัง แบบนี้โบราณเขาเรียกว่า…ความวัวไม่ทันหาย ความควายเข้ามาแทรกอย่างนั้นสินะ? เรื่องมันชักจะอินุงตุงนังไปกันใหญ่แล้ว TT^TT “ใช่ ไนต์บอกว่าคนที่บังคับให้เด็กนักเรียนของเราเสพยาแล้วก็ค้ายาชื่อสกอร์เปี้ยน ไม่มีใครเคยเห็นหน้าเพราะว่าหมอนั่นใส่หน้ากากปิดหน้าเอาไว้ตลอด แล้วลักษณะเด่นก็คือสีดำ” “สีดำ? ยังไงวะ -*-“ “มันจะปรากฏตัวด้วยชุดสีดำเสมอ ชุดสีดำที่เหมือนกำลังจมดิ่งสู่ความมืดมิด ไนต์บอกฉันมาแบบนี้แหละ” บีไอตอบ ทุกคนพากันถอนหายใจออกมาเพราะรู้สึกเหนื่อย นี่ถ้าไม่บอกว่าอีตาสกอร์เปี้ยนแมงป่องอะไรนั่นเป็นคน ฉันคงนึกว่าเป็นพวกพ่อมด หรือไม่ก็พวกบ้าไสยศาสตร์ เพราะฟังจากที่บีไอเล่ามาแล้วฉันว่าหมอนั่นดูน่ากลัว ลึกลับยังไงก็ไม่รู้ บรื๋อออ “นี่มันอะไรกันวะ นักเรียนหญิงหายตัวไป ย***าระบาดในโรงเรียน แล้วยังมีไอ้ชายลึกลับสกอร์เปี้ยนอะไรนั่นอีก ฉันว่าเรื่องมันจะบานปลายเยอะแยะมั่วซั่วไปหมดแล้วนะ” “บีโอพูดถูก เว้นเสียแต่ว่าเรื่องย***ากับเรื่องค้ามนุษย์จะมีจุดเชื่อมโยงและกลายเป็นเรื่องเดียวกัน -_-“ คำพูดของบีเอทำให้ทุกคนหยุดคิด “นายกำลังจะบอกว่า เป็นไปได้ว่ามันจะเป็นขบวนการเดียวกันอย่างนั้นใช่มั้ย” ราพันเซลรีบถาม บีเอพยักหน้ารับ “มันเป็นวงจรอุบาทว์ที่สามารถเชื่อมโยงกันได้ครับ ค้ายา ค้ามนุษย์ เลวครบสูตร -_-“ “อีกอย่างคือไนต์มาเจอกับสกอร์เปี้ยนได้ก็เพราะไปอาละวาดหาคนที่ทำร้ายวีนาที่โรงเรียนกวดวิชานั่น แบบนี้แสดงว่าสกอร์เปี้ยนจะต้องเป็นใครคนใดคนหนึ่งในโณงเรียนกวดวิชาแน่ๆ” บีไอเสนอความคิดขึ้นมาอีก ส่วนฉันก็มีหน้าที่เป็นผู้ฟังที่ดีอีกตามเคย สมองระดับฉันอ่านคิดวิเคราะห์ติดลบ T^T “แสดงว่าสองเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกันแน่ๆ หรือไม่…ผู้บงการอาจจะเป็นคนๆเดียวกัน =_=” บีวายสันนิษฐานขึ้นมาอีกข้อ “รุ่นพี่กำลังจะบอกว่าสกอร์เปี้ยนคือผู้บงการสองคดีนี้ใช่มั้ยคะ?” มู่หลานถาม บีวายพยักหน้ารับ “จะว่าไป…ไนต์บอกว่าสกอร์เปี้ยนยังบังคับเด็กในโรงเรียนของเราอีกหลายคนเลยด้วยว่ะ ส่วนมากจะเป็นนักเรียนชาย และจะเลือกเฉพาะคนที่มีพี่สาวหรือน้องสาว ไม่ก็มีแฟนแล้ว เพื่อเอาไว้ใช้ขู่ให้เด็กนักเรียนของเรายอมทำตามคำสั่งมัน” บีไอบอก “นักเรียนของเรามีตั้งหลายพันคน จะเริ่มจากตรงไหนก่อนดีวะเนี่ย” บีเอ็มถาม นั่นสิ แค่คิดฉันก็อยากจะเป็นลมแล้ว TOT “คืนนี้คงต้องเหนื่อยกันหน่อยล่ะ บีเอ็ม แกจัดการเช็คประวัตินักเรียน ม.1 ของเราทุกคนที่เป็นผู้ชายว่าใครมีญาติพี่น้องที่เป็นผู้หญิงหรือว่ามีแฟนแล้วบ้าง สืบมาให้หมดอย่าให้เล็ดลอดไปสักนิดเดียว” บีโอเริ่มวางแผน “เฮ้อ! เออๆ ม.1 ฉันจัดการเอง” บีเอ็มรับคำด้วยใบหน้าเหนื่อนหน่าย “ส่วนแกบีวาย แกจัดการของเด็ก ม.2 บีเอ...ของแก ม.3 ส่วนบีไอ แก ม.4 เดี๋ยว ม.5 - ม.6 ฉันจะจัดการเอง” “ไม่ได้! ม.5 นายน่ะจัดการไป ส่วน ม.6 จะเป็นหน้าที่ของพวกเราห้าคนเอง” รุ่นพี่ออโรร่าแย้งขึ้น “แต่ว่า...” “ไม่มีแต่! งานนี้ต้องร่วมมือกันเท่านั้น เราชักช้าไม่ได้แล้วนะ” ราพันเซลแทรกบีโอที่อ้าปากจะเถียง หึๆ เจอทั้งรุ่นพี่ออโรร่าสุดที่รักและคุณหนูขาวีนอย่างราพันเซลสกัดแผนที่วางเอาไว้แบบนี้ มีเหรออีตาบีโอจะกล้าหือ ฮ่าๆๆ “โอเคๆ งั้นตกลงตามนี้ แยกย้ายกันได้ สิ่งแรกที่เราต้องรีบทำคือให้ความช่วยเหลือนักเรียนในโรงเรียนของเราที่ต้องตกเป็นทาสของมันอย่างไม่เต็มใจ!” สิ้นคำของบีโอ ทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย อนาคตของเด็กนักเรียนทุกคนขึ้นอยู่กับพวกเราทั้งสิบคนแล้วสินะ... หกชั่วโมงผ่านไป “ฮ้าว...ฉันซัดกาแฟดำไปสามแก้วแล้วนะ ทำไมรู้สึกเหมือนจำนวนนักเรียนที่หายังไม่ลดลงไปเลยล่ะ TOT” ฉันปิดปากหาวจนน้ำตาเล็ด ตอนนี้เป็นเวลาตีสามเข้าไปแล้ว จำนวนนักเรียนที่พวกเราห้าคนช่วยกันสืบประวัติก็ปาเข้าเกือบสามร้อยคน ไม่รู้ว่าไอ้กาแฟดำที่ฉันกินไปจะทำให้ตัวฉันดำตามไปด้วยหรือเปล่านะ งึมงำๆ กังวลแฮะ - -; “ก็โรงเรียนนี้นักเรียนเยอะจนแทบจะเดินชนกันตายนี่ หามาตั้งหกเจ็ดชั่วโมงแล้วเพิ่งจะได้แค่สามร้อยกว่าคน คืนนี้ช่างเป็นคืนที่ยาวนานซะจริงๆ เลยนะ” ราพันเซลพูดเสียงอ่อย พวกเรานั่งหาข้อมูลจนหลังแข็งไปหมดแล้ว “อ๊ะ! จริงสิ มัวแต่ตกใจเรื่องย***าระบาดในโรงเรียน ก็เลยลืมบอกเรื่องสำคัญไปเลย” ราพันเซลดีดตัวลุกขึ้นนั่งอีกรอบเมื่อนึกถึงเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้ “มีเรื่องอะไรเหรอ -_-“ “ก็เรื่องของยู! เอ่อ...ยูวี โลชั่นกันแดดที่สโนว์ฝากฉันซื้อไง มัน...มันหมดน่ะ” ราพันเซลตอบ แต่คำตอบของเธอกลัทำให้รุ่นพี่สโนว์ไวท์ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างงุนงง รุ่นพี่สโนว์ไวท์เนี่ยนะจะฝากราพันเซลซื้อครีมกันแดด -*- “อะไรของเธอ โลชั่นกันแดดอะไร?” “ก็ที่เธอฝากฉันซื้อไง จำไม่ได้เหรอ ยู...มิ” คำสุดท้ายราพันเซลพูดแบบไม่ออกเสียง แต่ก็พอจะอ่านปากเธอออก บวกกับท่าทางลุกลี้ลุกลนพยักพเยิดไปทางมู่หลานของราพันเซลแล้ว ทำให้พวกเราพอจะเข้าใจได้ว่าราพันเซลตั้งใจจะพูดเรื่องอะไร แต่ว่า…เข้าใจคิดเหมือนกันนะยัยนี่ ยูมิกับยูวีโลชั่น =__= “อ้อ! ฉันเข้าใจละ ฉันจำได้แล้ว แล้วยังไงต่อ โลชั่นของฉันหมดแล้วเหรอ” รุ่นพี่สว์ไวท์แถสดเพื่อรับมุกของราพันเซลต่อไป โดยที่มู่หลานตัวน้อยของเราไม่ได้สะกิดใจเลยสักกะติ๊ดเดียว “ใช่ ฉันลองโทรถามพี่ฟินิกซ์ดูแล้วนะว่าเคยเห็นโลชั่นนั้นบ้างหรือเปล่า พี่ฟินิกซ์บอกว่าเคยเจออยู่สองสามครั้งตอนมาที่นี่ใหม่ๆ แต่พอพี่ฟินิกซ์ไปทำธุระที่อเมริกา กลับมาอีกทีก็ไม่เจอแล้วน่ะ” “แสดงว่าคงเป็นโลชั่นกันแดดที่หายากมากๆ เลยใช่มั้ย” ฉันรีบเสริม “ใช่เลย แต่ถ้าพี่ฟินิกซ์เคยเห็น ก็แสดงว่าเจ้าของร้านคงโกหกฉันน่ะว่าไม่มีแล้ว” พวกเราสามคนพยักหน้ารับอย่างเข้าใจในคำพูดแฝงความหมายเอาไว้ของราพันเซล เธอคงตั้งใจจะบอกว่า ถ้าพี่ฟินิกซ์เองก็เคยเจอยูมิลูกสาวของครูมิโกะที่ประเทศไทย ก็แสดงว่าครูมิโกะจะต้องโกหกมู่หลานเรื่องที่ยูมิเรียนอยู่ที่ญี่ปุ่นแน่นอน “ได้เบาะแสมาอีกหนึ่งอย่างแล้วสินะ...” รุ่นพี่สโนว์ไวท์พึมพำขึ้น จะใช้คำว่าพึมพำก็คงไม่ถูกนัก เพราะมันดังจนได้ยินกันอย่างทั่ทั้งห้องเลย เอ่อ…=__=;; “เอ๋? แค่หาซื้อโลชั่นถึงขนาดต้องใช้เบาะแสเลยเหรอคะ มันหายากมากเลยเหรอ” มู่หลานเอ่ยถามอย่างแปลกใจ งานเข้าแล้วไง เหอะๆ “ชะ...ใช่แล้วล่ะมู่หลาน เป็นโลชั่นที่หาตัวได้ยากมากๆ ขนาดบินไปหาซื้อถึงประเทศที่ผลิตก็ยังหาไม่เจอเลยนะ” ฉันรีบแก้ตัวแทน มู่หลานพยักหน้ารับอย่างงงๆ “น่าเสียดายจังเลยนะคะ ถ้ายังไงรุ่นพี่สโนว์ใช้โลชั่นของฉันก่อนก็ได้ค่ะ ผลิตจากสมุนไพรในประเทศนอร์ก้า รับรองว่าใช้ดีมากเลยล่ะ ^^” “งั้นเหรอ ถ้างั้นก็รบกวนด้วยนะ -_-;” รุ่นพี่สโนว์ไวท์ทำเป็นเออออตามเพื่อไม่ให้มู่หลานสงสัย ฉันชักเริ่มหวั่นใจแล้วสิ ว่าพวกเราจะสามารถปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับกับมู่หลานได้อีกนานแค่ไหนกันเชียว เฮ้ออออออ!!! ผลจากการไม่ได้หลับได้นอนทั้งคืนจนกระทั่งถึงเที่ยงวันของอีกวัน ในที่สุดความพยายามของพวกเราทั้งสิบคนก็สำเร็จ เมื่อสามารถคัดเลือกนักเรียนที่คาดว่าน่าจะตกเป็นทาสของสกอร์เปี้ยนในตอนนี้ออกมาได้ทั้งหมดรวมๆ แล้วหลายร้อยคนเลยทีเดียว ตอนนี้ขอบตาฉันดำยิ่งกว่าหมีแพนด้าเสียอีก ขนาดยืนฉันยังจะหลับเลยนะเนี่ย T_T “เดี๋ยวพวกฉันจะไปจัดการเรื่องนี้ต่อเอง ฉันคิดว่าคงไม่ใช่ทั้งหมดนี่หรอก น่าจะมีแค่บางส่วนที่ทำงานให้กับมัน แต่คงต้องทำการสอบถามกันแบบตรงๆ ดูสักครั้ง เพราะถ้าเกิดสกอร์เปี้ยนมันเล่นงานทั้งหมดนี่ ฉันว่าคงเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ มันคงไม่อยากให้เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่นัก เพราะงั้นมันน่าจะหลอกใช้แค่บางส่วนเท่านั้นแหละ” “โอเค เดี๋ยวเรื่องสืบหาเบาะแสทางนี้พวกฉันจะจัดการเอง ไม่ต้องเป็นห่วง” รุ่นพี่ออโรร่าบอก บีโอพยักหน้ารับ ก่อนจะก้มลงไปจุมพิตที่หน้าผากของรุ่นพี่ออโรร่าเบาๆแล้วเดินออกจากบ้านไปทันที แหม…สวีตกันจริงๆเลย น่าอิจฉา >/////_< เมื่อคิดได้อย่างนั้น ฉันก็ค่อยๆเดินย่องแบบเบาๆที่สุดไปยังที่มาของเสียงที่น่าจะดังมาจากห้องนั่งเล่นชั้นบน คอยดูเถอะย่ะอีตาบีเอ็ม คิดจะมาแกล้งให้ฉันตกใจ เดี๋ยวนายจะได้ตกใจยิ่งกว่าฉัน จะเอาให้ร้องกรี๊ดจนคอแหบคอแห้งไปเลย กุกกักๆ กุกกักๆ เสียงกุกกักๆเริ่มดังชัดขึ้นเรื่อยๆ ฉันหัวเราะกับตัวเองเบาๆเมื่อย่องมาจนจะถึงหน้าประตูห้องนั่งเล่น ฉันยืนนับหนึ่งถึงสามอยู่คนเดียว พอถึงสามปุ๊บฉันก็กระโจนเข้าไปในห้องพร้อมกับตะโกนคำว่า ‘จ๊ะเอ๋!’ เสียงดังลั่น แต่ทว่า…คนที่ทำเสียงดังกุกกักๆกลับไม่ใช่บีเอ็ม! “พะ…พวกแก อื้อ!!!” ช่วยด้วย…ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย บีเอ็ม!!!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more