“อื้อ...ไม่กวนสิทูนหัว” คิงคองบ่นงึมงำ กดลำแขนลงดื้อไม่ยอมให้ยกออก
“สมิธตื่นเถอะค่ะ มืดแล้ว” ตบมือกับลำแขนคิงคอง ปลุกให้ตื่น
“ไม่รีบ” เขาปฏิเสธการปลุก กำลังหลับอย่างอบอุ่น อยู่กับเนื้อนิ่มกลิ่นหอม “อย่าขยับมาก ผมเตือนแล้วนะ” เขาเตือนด้วยความหวังดี
หญิงสาวไม่เข้าใจคำเตือน จึงดิ้นจะออกจากลำแขนแกร่ง ที่แข็งแรงเท่าลูกกรงเหล็ก “ฉันเหนียวตัวจะไปอาบน้ำ ปล่อยเถอะค่ะ” เธอวอนขอต่อลำแขนหนักอึ้งเหนือเอว
“ไม่ดิ้นน่าทูนหัว” เตือนเป็นครั้งที่สอง
“ไม่กอดแล้วค่ะ คุณนอนต่อเถอะ ฉันจะไปดูของในตู้เย็นพอมีอะไรให้ทำอาหารบ้าง” เพิ่งรู้ว่าหิวจนแสบไส้ก็ตอนตื่นนี่แหละ
“เตือนแล้วเชื่อเถอะคนสวย” ให้ตายเถอะรู้สึกปวดท่อนเนื้ออีกจนได้ ยิ่งเธอดิ้นร่างกายเขาสัมผัสกับความมีเลือดเนื้อ จากที่มันนอนสงบนิ่ง ตอนนี้เจ้าก้อนเริ่มตื่น พร้อมขยายใหญ่ขึ้นทีละนิดตาม
