ลลิดาอายจนตัวแดงขยับขาตั้งใจไปรูดปิดม่าน ตายละมีคนอยู่ด้านนอกไหม อายชะมัด ขณะกำลังจะดึงรูดม่าน พลันโดนมือใหญ่เปียกฉ่ำจับยึดไว้
“โล่งดีออก อาบน้ำชมธรรมชาติ” สถาปนิกออกแบบห้องน้ำได้โดนใจไม่มีที่ติ จูงมือเธอกลับไปใต้ฝักบัว
“คือ...แบบ มันโล่งไปค่ะ” อายน่ะอาบน้ำร่างกายเปล่าเปลือย มองไปเบื้องหน้าโล่ง ราวกับยืนอาบอยู่ชายหาด
“สบายใจได้ไม่มีใครมาวุ่นวายกับเรา ถ้ามีคนมองคุณผมจะควักลูกตามันโยนให้ฉลามกิน” โหดของจริง ไม่ว่าจะมองผู้หญิงของเขาด้วยหางตา ชะตาคนมองก็จะขาดทันที
“อ่า...” ได้ฟังถึงกับพูดไม่ออก แน่ใจได้อย่างไรว่าเบื้องหน้าโน้น ไม่มีเรือแล่นผ่าน ไม่มีพวกชาวประมงออกหาปลา นักท่องเที่ยวล่องเรือล่ะไม่มีเลยหรือ
สมิธไม่เฉลยให้เธอสบายใจ เขาสนใจกับการบริการอาบน้ำให้คนตัวเปล่า หยิบฝักบัวราดน้ำลงบนตัวเธอ เทเจลใสกลิ่นหอมลงบนฝ่ามือ ไม่ใส่ใจอาการ
