เถ้าแก่ร้านไม้เดินนำครอบครัวหยางมาที่โต๊ะทำงานของตน
“เถ้าแก่กัวมีอันใดหรือไม่ขอรับ” เป็นหยางหยางที่รับหน้าที่ถามแทนภรรยาตัวน้อย
“เอ่อ คือว่า” กัวจิ้งอ้ำๆ อึ้งๆ ไม่เอ่ยสิ่งใด
“มีอันใดก็พูดมาเถิดขอรับ” ถ้าเถ้าแก่กัวยังไม่เอ่ยอันใด วันนี้พวกเขาคงจะไม่ได้กลับบ้านเป็นแน่
กัวจิ้งสูดลมหายใจลึกๆ และผ่อนออกยาวๆ ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยสิ่งที่ต้องการพูดออกไป “ข้าสนใจรถเข็นเด็ก จึงอยากจะขอซื้อแบบจากพวกเจ้าได้หรือไม่”
สองสามีภรรยาได้แต่นั่งทำตาปริบๆ ไม่คิดว่าสิ่งที่เถ้าแก่กัวต้องการคือการขอซื้อแบบรถเข็น
“ข้าดีใจนะเจ้าคะที่เถ้าแก่กัวสนใจ แต่ข้าไม่อยากขายแบบเจ้าค่ะ”
จบแล้ว ความหวังของกัวจิ้งได้พังทลายลงในประโยคเดียวของอี้หลัน
“ข้าเข้าใจ” ถ้าเปรียบเทียบสภาพของกัวจิ้งตอนนี้คงต้องบอกว่า หูลู่ หางตก แล้ว
“ข้าไม่รู้ว่าในอนาคตรถเข็นเด็กจะขายได้หรือไม่ ถ้าท่านเอาเงินทั้งก้อนมาซื้อแบบจากข้า แต่กลับขายไม่ได้ท
