ชัชวาลเดินเป็นหนูติดจั่น มองมือถือในมืออย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี เสียงฟ้าลั่นดังสนั่นจนคอนโดยังสะเทือน เขาเดินไปที่กระจกใส ๆ มองสายฝนเม็ดใหญ่ที่ฟาดกระทบกับกระจก จนไม่เห็นอะไรที่อยู่ข้างนอก ทุกอย่างดูรางเลือนไปหมด
ชัชวาลกดมือถือหาลลนาอีกครั้ง
ตืด...ตืด....ตืด.... มันติด แต่ไม่มีคนรับสาย
ตู๊ด...ตู๊ด...ตู๊ด...
(“หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”)
“โธ่....ลีน....ลีนของคุณชัชอยู่ไหน” ชัชวาลยกมือกุมหน้าผากด้วยความเครียด
ลลนานั่งห่อไหล่ไล่ความหนาว คนขับแท็กซี่หันมามองเป็นระยะ แต่ก็ปิดและก็หมุนช่องแอร์ไปทางอื่น โชคดีที่มีผ้าเช็ดตัวผืนนั้นพอประทังความหนาวเย็นจับหัวใจนี่ได้
“อย่าไปเดินตากฝนที่ไหนอีกนะ พอไปถึงรีบอาบน้ำสระผมนะ ไม่งั้นไข้ขึ้นแน่ ๆ” เขาบอก
เธอไม่ตอบ แต่พยายามบังคับไม่ให้ฟันของตัวเองกระทบกันเพราะความหนาวยะเยือกนี้
เมื่อแท็กซี่มาจอดที่หน้าคอนโด เม็ดฝนก็จางหายไป ฟ้า
