รุ่งเช้า ทุกอย่างก็เหมือนเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ทั้งที่เขากอดจูบเธออย่างสนิทแนบชิดแบบนั้นแล้ว ก็ยังทำหน้าเรียบเฉยได้อยู่อีก เดินออกจากห้องมาพร้อมกันตอนเช้า เธอก็อึ้งไปเล็กน้อย แต่พอเห็นเขาเฉย เธอก็พยายามทำตัวเฉยเมยบ้าง
“แล้วเราจะไปเลือกของกันตอนไหนคะ” สาริศาถามเขาเมื่อลงมาถึงด้านล่างแล้ว บุรินทร์เดินไปรินกาแฟสำหรับตัวเขา พร้อมกับชูขึ้น ถามว่าเธอรับด้วยไหม
“พี่พร้อมไป เราล่ะ” มองที่โต๊ะอาหาร วันนี้ของเตรียมรอพร้อมรับประทาน บุรินทร์จึงบอกอย่างกับรู้ความคิดของเธอ “พี่ให้คนเตรียมไว้ให้ คงต้องหาแม่บ้านจริงจังกันแล้วละคราวนี้”
พึมพำตอบรับตามเขา ไม่ได้เสนอความเห็นอะไร บุรินทร์พเยิดหน้าให้นั่งลง
“กินข้าวก่อน อิ่มแล้วก็ค่อยไป”
สาริศาใช้เวลากับมื้อเช้าไม่นาน เธอกินเสร็จ กลับเข้าห้องไปหาเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ทะมัดทะแมงสวม ออกไปสมทบกับเขาเ
