ตอนที่ 11
“ฉันเปล่าทำอย่างที่คุณว่ามาเลยนะ...แค่ตกใจที่คุณก็พาคนมาไล่ล่าอย่างเอาเป็นเอาตาย แล้วยังพูดจาแปลกๆ อย่างที่ฉันไม่เข้าใจสักอย่าง ทำเหมือนกับเป็นศัตรูกันตั้งแต่ชาติปางก่อน ถึงได้จองล้างจองผลาญไม่ยอมให้ผุดให้เกิด” ปลายเสียงธีรนัยน์สั่นและเบาหวิว ปากก็สั่นจนต้องรีบขบเม้มเข้าหากัน แม้จะกลัวสายตาดุเกรี้ยวกราดเหมือนมีแสงเพลิงเรืองรองอยู่ แต่ก็ยังพยายามฮึดทำใจกล้า
“ตอนนี้คุณก็รัดจนฉันหายใจไม่ออกด้วย จะไม่ชอบใจอะไรยังไงก็ช่วยปล่อยฉันก่อนได้ไหมล่ะ” หญิงสาวขอร้องเสียงเบาหวิว ด้วยอยู่อย่างนี้มีอีกความรู้สึกหนึ่งที่สอดแทรกผ่านความกลัวเข้ามา พานทำให้หัวใจดวงเล็กซึ่งไม่เคยมีชายคนใดใกล้ชิดถูกเนื้อต้องตัวอย่างที่ชายคนนี้ทำเต้นอย่างกับเด็กเล่นกระโดดเชือก
“สภาพอย่างนี้ ฉันไม่มีปัญญาหนีจากอุ้งมือคุณอยู่แล้ว”
“ไม่ละ ฉันชอบอย่างนี้” ทำมาเป็นพูดดี ขอร้องให้เขาปล่อย แต่ตัวเองนะเย็นจนปากสั่นและพยาย
