ตอนที่ 12
ลมหายใจอุ่นๆ พ่นออกจากปอดอย่างแผ่วเบา นับแต่จำความได้จวบจนตอนนี้ ในอีกไม่กี่เดือนก็จะมีอายุครบยี่สิบสองปีบริบูรณ์ แทบนับจำนวนครั้งที่อยู่ในอ้อมแขนของผู้เป็นมารดาได้ ส่วนใหญ่ท่านเห็นเธอเป็นตัวซวย เป็นเด็กน่ารังเกียจน่ารำคาญ ชอบดุด่าและไล่ตะเพิดให้ไปไกลๆ ไม่ควรเสนอหน้าให้เห็น
ถามว่าน้อยใจหรือเปล่า...ถ้าบอกว่าไม่ คงไม่ใช่อีก ยามอยู่คนเดียวกับความเหงา เธอก็เคยถามเหมือนกัน
เธอใช่...คนในครอบครัวหรือเปล่า ทำไมคนที่ได้ชื่อว่ามารดา...ถึงแทบไม่เคยกอดและพูดจาปลอบโยนหวานๆ เลยสักครั้ง อย่าเอ่ยถึงความรักเลย แค่สายใยของความผูกพันก็แทบไม่มีด้วยซ้ำ มีบางครั้งถึงกับคิดไปว่า เธอคงไม่ใช่ลูกแท้ๆ แต่เป็นเด็กถูกนำมาทิ้งไว้หน้าบ้านด้วยซ้ำไป
“ไม่เป็นไรธีรนัยน์ ถึงเธอปากแข็งแค่ไหน ฉันก็มีวิธีง้างปากให้พูด” ซึ่งเขาก็ชอบวิธีการที่คิดเอาไว้ด้วยสิ
“พยายามเท่าไหร่ คุณก็ไม่ได้อะไรจากฉันหรอกนะ เพราะฉันไม
