ย้อนยุคมาเป็นสตรีใกล้ตาย

บทที่ [9] เทศกาลโคมไฟ

​

เนี่ยเฟยเดินเข้ามาที่บ้านพัก หมู่บ้านชิงแห่งนี้เต็มไปด้วยบ้านพักขนาดเล็กหลายๆ หลังเรียงกันยาวออกไป เพราะว่าสำนักบุปผาได้สร้างมันเอาไว้ก่อนอยู่แล้ว

แต่ละปีพวกเขาจะพาลูกศิษย์ลูกหามายังที่หมู่บ้านแห่งนี้เพื่อพักผ่อนหย่อนใจในการเตรียมพร้อมก่อนที่จะไปสอบประจำปีเป็นการสอบครั้งใหญ่ที่สุด เลยไม่อยากให้ลูกศิษย์นั้นรู้สึกเครียดหรือกังวลมากจนเกินไป

ร่างบางได้ทิ้งตัวลงนอน

''อ๊าาา สบายสุดๆ'' วันนี้ในตอนเย็นจะมีเทศกาลโคมไฟสินะไม่ทันจะคิดอะไรก็เกิดอาการคัดคอขึ้นมา

''แค่ก แค่ก แค่ก''

มือของนางที่ยกมาปิดปากตัวเองเอาไว้ ตอนนี้เต็มไปด้วยเลือดทำให้นางได้สบถออกมา

''บ้าจริง!''

เนี่ยเฟยได้จัดการตัวเองก่อนที่จะนอนลง เวลาที่มีอาการไอออกมาแบบนี้ บางครั้งก็จะมีอาการเจ็บไข้ได้ป่วยบ้าง หนักเบาแล้วแต่สภาพร่างกาย

ยิ่งร่างบางเดินทางมาเกือบวันได้ทำให้ร่างกายเหนื่อยล้าบวกกับร่างกายของนางไม่ดีอยู่แล้ว ทำให้วันนี้ทั้งวันเนี่ยเฟยเกิดอาการเป็นไข้หนักจนถึงช่วงเย็น

ยามซวี (*：xū) คือ 19.00 – 20.59 น.

รูปจาก : Pinterest

ค่ำคืนที่ดวงดาวส่องประกายผู้คนในหมู่บ้านเริ่มทยอยกันออกมาเที่ยวชมเทศกาลโคมไฟที่จัดในหมู่บ้านปีละครั้ง งานเทศกาลโคมไฟของหมู่บ้านชิงได้เริ่มขึ้นอย่าง คึกคักหลังจากพระอาทิตย์ได้ลาลับขอบฟ้า

หมู่บ้านชิงในขณะนี้ถูกประดับประดาด้วยโคมไฟหลากสีสัน และการแสดงต่างๆ ของชาวบ้านที่อยู่ที่นั่น ถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ผู้คนต่างพากันออกมาหาความสุขสำราญกันอย่างคึกคัก

ไม่เว้นแม้แต่เหล่าลูกศิษย์ลูกหาจากสำนักบุปผาดูท่าวันนี้จะคึกคักเป็นพิเศษเพราะว่ามีเด็กๆ พวกนี้ในหมู่บ้านของพวกเขาไม่มีเทศกาลโคมไฟเว้นแต่ว่าจะเข้าไปในเมืองที่เป็นแหล่งรวมเทศกาลสำคัญเอาไว้แล้ว

''วันนี้สนุกให้เต็มที่แต่อย่าก่อเรื่องก็พอเข้าใจหรือไม่'' เสียงดังของอาจารย์กล่าวออกมาทำให้เหล่าลูกศิษย์ได้พยักหน้าตอบตกลงไป พวกเขาอยากไปเดินดูเทศกาลโคมไฟแล้ว

อ้ายเสินที่เห็นใบหน้าของลูกศิษย์เขาเช่นนั้นถึงกับส่ายหน้าออกมา

''เอาล่ะพวกข้าไม่รั้งพวกเจ้าแล้วเชิญตาม...'' เหล่าลูกศิษย์ไม่รอคำพูดขออาจารย์ตนเองได้เอ่ยจบก็ได้รีบวิ่งออกไป ทำให้ไป๋อิงหัวเราะให้กับสหายของเขา

''เช่นนั้นพวกเราไปกันเลยดีหรือไม่เจ้าคะ'' เจียวจูได้เอ่ยออกมาพลางส่งสายตาไปให้บุรุษทั้งสอง ยกเว้นแต่ว่าไป๋อิงนั้นหาได้สนใจนางในตอนนี้ เขากำลังมองหาหญิงสาว นางยังไม่มาอีกอย่างนั้นหรือ

เจียวจูเห็นว่าบุรุษที่ตนเองชื่นชอบกำลังมองหาอะไรบางอย่างก็เข้าใจทันทีจึงได้เอ่ยออกไป

''แม่นางเนี่ยเฟยนางคงยังแต่ตัวไม่เสร็จ พวกเราไปก่อนดีหรือไม่เจ้าคะประเดี๋ยวจะไม่ทันพลุขึ้นนะเจ้าคะ''

''ใช่เจ้าค่ะนางก็เป็นเช่นนี้ชอบให้ผู้อื่นรอพวกเราไปก่อนเดี๋ยวนางคงจะตามมาเอง'' อันจือฮวาเอ่ยออกมา นางก็ไม่อยากให้ยัยเนี่ยเฟยไปด้วยอยู่แล้วจึงได้รีบพูดแทรกขึ้นมา

''เช่นนั้นพวกเราก็ไปกันเถิด'' ไป๋อิงไม่ได้คิดอะไรมาก เขาคิดว่านางคงจะแต่งตัวอยู่อย่างเช่นทุกเคยประเดี๋ยวคงจะรีบตามมานางคงไม่พลาดเทศกาลแบบนี้แน่

ทั้งสี่คนได้เดินชมเทศกาลโคมไฟในหมู่บ้าน ที่หน้าบ้านไม่ว่าจะเป็นข้างทางก็ถูกประดับประดาไปด้วยโคมไฟสีแดงสวยงาม เสียงผู้คนหัวเราะคึกคักทำให้บรรยากาศนั้นดูครึกครื้นยิ่งนัก

''ข้ามิเคยเห็นเทศกาลโคมไฟในหมู่บ้านแบบนี้มาก่อนเลยเจ้าค่ะ'' เจียวจูพลางจ้องมองไปที่ไป๋อิงแต่เขาตอนนี้หาสนใจคำพูดของนาง ในใจของเขาตอนนี้กำลังรอใครบางคนอยู่แต่รอแล้วรอเล่าเหตุใดนางจึงยังไม่มากัน

''ท่าน...'' เจียวจูกำลังจะเอ่ยปากพูดออกมาก็ถูกขัดด้วยเสียงทุ่ม

''ประเดี๋ยวข้าจะตามไป เจ้าก็พาแม่นางทั้งสองไปก่อนแล้วกัน'' ไป๋อิงสกิดบอกสหายของเขาแล้วก็รีบวิ่งออกไป

ทั้งสามคนไม่ได้พูดอะไรออกยกเว้นแต่เจียวจูที่ตอนนี้นางแสดงอาการไม่พอใจออกมาจนเห็นได้ชัด ทำให้อ้ายเสินที่กำลังจะเอ่ยออกมาก็ไม่ได้พูดอะไร

แม่นางเจียวจูอย่างนั้นหรือเหตุใดจึงได้แสดงหน้าตาหน้ากลัวเช่นนี้ออกมากัน

​