“โอ๊ย!” เธอสะดุดกิ่งไม้จะหน้าคะมำยังไม่ทันได้นั่งซึมซับความเจ็บคนที่เผลอปล่อยมือตอนเธอสะดุดก็ตามมาหิ้วปีกเธอขึ้นอีกครั้ง
ปัง! กระสุนปืนเฉียดหน้าเธอไปไม่ไกลหันไปมองด้านหลังหัวใจดวงน้อยเต้นโครมคราม ชีวิตนี้ไม่คิดว่าต้องตกมาอยู่ในสถานการณ์หนีตายแบบนี้ กัดฟันข่มความเจ็บหยัดตัวขึ้นยืนแล้วสับขาวิ่งไปพร้อมกับเขา
“เร็ว พวกมันตามมาแล้ว” เฮยหลงหันไปมองคนด้านข้าง ทั้งน้ำหูน้ำตาไหลออกมาแข่งกัน เพียงแสนกัดปากไว้แน่นความความเจ็บของตัวเองสินะ เขาหันไปมองด้านหลังก่อนจะยิงสวนพวกมันบ้างตามโอกาส
“เฮยหลง ทิ้งฉันไว้ก็ได้” เธอไม่เคยเจ็บไปทั้งตัวจนแทบจะไม่มีแรงก้าวเดินขนาดนี้ แล้วเหมือข้อเท้าจะพลิกแล้วด้วย
“ฉันจะเอาเรื่องใครล่ะ ต้องง้างปากเรื่องที่ไอ้เวรนั่นพูด เพราะฉะนั้นฉันไม่ยอมให้เธอตายหรอกแสน!”
“หึ!” ไม่ทิ้งนี่ไม่ได้เป็นห่วงแต่กลัวว่าไม่มีคนให้ทรมานต่อไปสินะ
“เวรเอ๊ย!” มองหน้าผาด้านหน้าแล้วก็ได้
