ตลอดทั้งวันตั้งแต่เกิดเรื่อง พราวฟ้าเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้อง เธอเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด ความเสียใจไม่หลุดพ้นไปจากหัวใจสักนิดเดียว ยิ่งเพิ่มพูนมากขึ้นทุกวินาทีที่หายใจ ภาพอันแสนปวดร้าวยังคงอยู่ในแววตา คำพูดทิวาทิพย์ยังคงก้องในหู ยิ่งบาดลึกลงไปในจิตใจมากขึ้น
ปรินทร์โกหกตน เขาไม่ได้ไปกินข้าวกับลูกค้าตามกล่าวอ้าง แต่ไปกับทิวาทิพย์ ทั้งสองมีความสุขด้วยกัน ในเวลาที่พราวฟ้าต้องการเขามากที่สุด พราวฟ้าเจ็บปวดใจมาก เธอร้องไห้ตัวโยนบนเตียงอย่างเดียวดาย
เรื่องลูกเป็นอีกหนึ่งเรื่องที่พราวฟ้าคิดหนัก เธอตั้งใจว่าจะบอกให้ปรินทร์รู้ว่าสายใยตัวน้อยๆ ที่รอคอยมานานแรมปี ตอนนี้การรอคอยสิ้นสุดลงแล้ว พอมาเห็นภาพบาดอุรา พราวฟ้าไม่กล้าบอกปรินทร์ กลัวว่าเขาจะไม่ต้องการลูกของตน เขาคงอยากมีลูกกับอดีตคนรักที่ลมพัดหวน พัดความรักกลับมาสู่หัวใจอีกครั้ง เวลานี้เธอสับสนมาก ไม่รู้จะเดินต่อไปทางใด
ทั้ง
